Γράφει η Θ.
Δεν ξέρω αν βρίσκεσαι κοντά ή μακριά, αν σε ξέρω ήδη ή αν θα σε γνωρίσω τυχαία σε μία τυχαία καφετέρια στο κέντρο μια τυχαία μέρα. Δεν ξέρω καν αν θα συναντηθούμε ποτέ. Το μόνο που είμαι σίγουρη είναι ότι είσαι ο άνθρωπός μου και ότι όταν επιτέλους σε βρω, θα σε διεκδικώ μέχρι το τέλος. Δε θα σ’ αφήσω να φύγεις.
Όχι, δε θα συνωμοτήσει κανένα σύμπαν για να βρεθείς στο δρόμο μου, γιατί πολύ απλά μας έχει γραμμένους. Εγώ θα συνωμοτώ κάθε μέρα με εκείνη την ανοησία που με αφήνει να σκορπάω τη ζωή μου σε έρωτες χωρίς ουσία. Μόνο έτσι θα είμαι έτοιμη να σε δεχτώ χωρίς να χρειαστεί να μπεις στον κόπο να συναρμολογήσεις την καρδιά μου απ’ την αρχή. Σε αντίθεση με ό,τι κάποιοι θέλουν να πιστεύουν, δεν πρέπει να παιδεύει όποιος αγαπάει.
Όταν σε βρω λοιπόν, θα κλάψω λίγο για τα χρόνια που έχασα να σε ψάχνω στα κακέκτυπα. Για όλες εκείνες τις φορές που συμβιβάστηκα με κάποιον που τόσο έντεχνα είχε πάρει τη μορφή σου. Εκείνο το βράδυ, θα τα κάψω όλα τα κακά σου τα αντίγραφα και πριν καν το καταλάβεις θα υπογράψω το πρωτότυπό σου.
Θα την έχω ζήσει νοερά πολλές φορές εκείνη την ευλογημένη μέρα. Θα πάμε μια βόλτα στο αγαπημένο σου σημείο της πόλης για να με μυήσεις στα μυστικά σου στέκια. Εγώ θα φοβηθώ στην αρχή γιατί θα με ζητάς τόσο ανυπόμονα μες τη ζωή σου και ίσως σταθώ επιφυλακτικά για λίγο. Εσύ απλά θα γελάσεις και θα μου απλώσεις το χέρι για να μου το κρατήσεις σφιχτά πριν καν υποσχεθείς ότι δε θα το αφήσεις ποτέ ξανά.
Όχι, δε θέλω τα «ποτέ» σου και τα «πάντα» σου. Αυτά μας τα ‘παν κι άλλοι! Δε θέλω ούτε να μου δείξεις όλο τον κόσμο. Τον είδα μόνη μου όσο σε περίμενα και δε θα σου κρύψω ότι έχω τρομάξει! Το δικό σου κόσμο θέλω απεγνωσμένα να εξερευνήσω μήπως και εκεί μπορέσει τελικά το «εγώ» μου να βρει την συντροφικότητα που του αρμόζει.
Μη με ρωτήσεις, θα στον χαρίσω τον πρώτο χορό. Εδώ τον έχω χαρίσει σ’ άλλους κι άλλους. Στην αρχή, θα κρατάμε μια απόσταση γιατί έτσι επιβάλλουν οι τύποι. Θα τους καταργήσουμε όλους τους κανόνες μαζί και θα φτιάξουμε τους δικούς μας από την αρχή κομμένους και ραμμένους στα μέτρα μας. Θα με κοιτάς πάντα μες τα μάτια και όταν θα χαμηλώνεις το βλέμμα θα είναι το συνθηματικό μας ότι κάτι δεν πάει καλά. Θα παίρνεις μια τζούρα από το άρωμα των μαλλιών μου και όσο πιο πολύ θα γκρινιάζω που μου τ’ ανακάτεψες, τόσο πιο όμορφη θα με βρίσκεις.
Θέλω να μάθω πώς πίνεις τον καφέ σου, πόσο αλάτι θες στο φαγητό σου και αν σου αρέσει να κοιμάσαι ανάσκελα ή μπρούμυτα. Θα γίνω κομμάτι της ρουτίνας σου, όχι των έκτακτων περιστάσεων! Θα σ’ ακούω με τις ώρες να μιλάς για το πώς φαντάζεσαι τη ζωή μας και θα λιώνω όταν το «μας» θα το τονίζεις άθελά σου.
Στον πρώτο μας καβγά, δε θα σου κρατήσω στιγμή μούτρα! Θα αγκιστρωθώ πάνω σου και θα σου σφραγίσω το στόμα με ένα φιλί. Θα μάθω τα κουμπιά σου και εσύ τα δικά μου και θα τα χρησιμοποιούμε προσεκτικά μόνο για να σβήνουμε τις εντάσεις, όχι για να ασκούμε έλεγχο.
Έλα όμως, μην αργείς! Έλα να μου θυμίσεις τους λόγους που αξίζω να αγαπηθώ και αξίζει να αγαπήσω πριν τους απαρνηθώ χίλιες φορές ακόμα. Ακόμα και αν αργήσεις, θα σε δικαιολογήσω. Εξάλλου είναι καλύτερα να συναντηθούμε εκείνη την στιγμή που θα είμαστε και οι δύο έτοιμοι να χαρίσουμε τους εαυτούς μας χωρίς περιορισμούς και ηλίθιους τύπους. Δε θέλω να με πληγώσεις, δε θέλω να σε πληγώσω. Δε θέλω να σε χάσω, θέλω να χαθούμε μαζί και όπου μας βγάλει.
