Γράφει η Μάγδα.
Ψαχουλεύοντας τα πράγματά μου, μέσα σε ένα ντουλάπι με ξεχασμένα αντικείμενα, βρέθηκα να αισθάνομαι πάλι τη βαθιά θλίψη του χωρισμού μας. Νόμιζα πως είχα ξεφορτωθεί τα πάντα από σένα. Δεν ήθελα να υπάρχει κάτι να σε θυμίζει, γι’ αυτό και στα έδωσα όλα πίσω. Κι όμως, ξέχασα κάτι.
14/02/14. Μια κάρτα κι ένα δαχτυλίδι, σε είχα πρήξει που άλλοι παίρνουν δαχτυλίδια στις κοπέλες τους κι εσύ δε μου είχες πάρει κάτι ως τότε. Μια όμορφη νύχτα με μπόλικα κεράκια, λουλούδια, φαγητό απ’ τα χέρια σου, έρωτα, τον Έλβις να παίζει στο ράδιο… Εγώ κι εσύ πιο ερωτευμένοι από ποτέ. Ούτε που κατάλαβα πως έκλαιγα. Το συνειδητοποίησα όταν το μυαλό σταμάτησε να σκέφτεται κι η καρδιά μου κόντευε να σπάσει απ’ τη στεναχώρια.
Όχι τόσο για σένα. Μα για την αγάπη. Πόσο όμορφα έγραφες στην κάρτα. Ότι με θεωρείς ξεχωριστή και πως θες να είσαι για πάντα στο πλάι μου. Πόσο ωραία υπέγραφες «Με αγάπη, ο άντρας σου». Πόσο όμορφη η αγάπη και πόσο άσχημη γίνεται όταν πια τελειώσει. Και πόσο πιο πολύ χάνει το νόημά της όταν, ως άνθρωπος που δένεσαι, αγαπάς ξανά μια μέρα και τελικά όσο αγαπάς τόσο πιο πολύ χάνεσαι.
Αφήνεις λίγο απ’ τον εαυτό σου σε αυτόν που αγαπάς. Μέχρι που τελικά σε σκορπίζεις και τα συναισθήματα κι η αγάπη που ήθελες για σένα, δίνονται πλέον σε κάποιον άλλο. Πώς να πείσεις ύστερα τον εαυτό σου ότι αξίζεις να αγαπηθείς και πώς –όταν κι αν, δηλαδή, έρθει ποτέ αυτός ο ένας– θα του δώσεις πάλι ό,τι έδωσες σε εκείνους που τους χάρισες τον εαυτό σου.
Για σένα ήταν εύκολο, αγάπη μου, να φύγεις. Όσο κι αν κάτι έσπαγε μέσα μου κάθε φορά που σε έπαιρνα τηλέφωνο να σου ζητήσω να το σκεφτείς για να απαντήσεις «μη μου το κάνεις αυτό τώρα», σου ήταν τόσο εύκολο. Όπως ήταν εύκολο να προχωρήσεις και να το μετανιώσεις και μετά να μην έχεις μούτρα να μου ζητήσεις να μιλήσουμε.
Όλα σου ήταν εύκολα. Οι δικές μου μέρες, όμως, ήταν οι πιο δύσκολες της ζωής μου. Δε ζήλεψα παρ’ όλα αυτά την κοπέλα σου ούτε στιγμή. Ζήλεψα, όμως, την αγκαλιά που ένιωθα εγώ ασφάλεια και τώρα τη νιώθει μια άλλη.
Δε σε κατηγορώ. Αντιθέτως. Σε σκέφτομαι σαν μια αγάπη μεγάλη κι αληθινή, που πήρε ένα πολύ μεγάλο κομμάτι μου μαζί της. Αφού με ακούμπησα στα χέρια σου και με έχασα όταν έφυγες.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
