«Πέντε χρόνια σε ψυχολόγο; Είσαι καλά τώρα; Από τι το έπαθες; Θα αντέξεις το άγχος;»
Ναι, θα το αντέξω.
Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από την τελευταία μεγάλη κρίση πανικού κι όμως πολλοί μου συμπεριφέρονται λες κι είμαι ένα προβληματικό κομμάτι δυναμίτη που κινδυνεύει να εκραγεί με την παραμικρή πίεση. Μου λένε συνέχεια να ηρεμήσω, να μην αγχώνομαι, να μην εκνευρίζομαι. Δε χρειάζομαι όμως συμβουλές. Μόνο στήριξη από αυτούς που πραγματικά με νοιάζονται.
Δε με νοιάζει πλέον τι λένε οι άλλοι. Γιατί δεν ξέρουν. Αυτά που με αγχώνουν και με γυρίζουν στο φόβο και την κρίση δεν τα προκαλώ στον εαυτό μου. Έρχονται σαν ανεπιθύμητοι συγγενείς μια Κυριακή που χαλαρώνεις στον καναπέ. Μην προσπαθείς λοιπόν να με χαλιναγωγήσεις. Μη με λυπάσαι. Άκου με. Κατάλαβέ με.
Αλλά αν δεν έχεις ζήσει την κρίση πανικού, δεν μπορείς να καταλάβεις. Όχι απόλυτα. Δεν μπορείς να αντιληφθείς τον τρόμο της πρώτης φοράς. Όχι γι’ αυτό που σου συμβαίνει, αλλά γιατί δεν ξέρεις τι είναι αυτό. Τι είναι αυτό που κάνει τον αέρα στα πνευμόνια σου να λιγοστεύει, το σώμα σου να καίγεται και το μυαλό σου να σφυροκοπάει το κρανίο σου για να ξεφύγει από το κεφάλι σου.
Την επιτακτική ανάγκη για ασφάλεια κατά τη διάρκεια αλλά και μετά το πέρασμα της κρίσης που θολώνει τα πάντα μέσα σου. Το μόνο που βλέπεις εσύ είναι ένας τρομοκρατημένος άνθρωπος που δεν ξέρεις πώς να του συμπεριφερθείς. Αλλά δεν είναι έτσι.
Δεν υπάρχει αδυναμία στην κρίση. Όχι για όλους τουλάχιστον. Μόνο πόνος υπάρχει. Δε με έκανε ευάλωτο η κρίση. Με δυνάμωσε, με ενίσχυσε. Έφτασα στις εσχατιές του μυαλού μου κι αντιμετώπισα τους φόβους μου. Εσύ μπορείς να πεις το ίδιο για τους δικούς σου φόβους;
Μπορείς να με λυπάσαι όσο θες και να μου φέρεσαι με προσοχή γιατί φοβάσαι μήπως καταρρεύσω μπροστά σου αλλά εγώ λυπάμαι εσένα γιατί απ’ τους δυο μας είσαι ο πιο δειλός. Εγώ πάλεψα με τους φόβους μου κι αγκάλιασα τον πραγματικό μου εαυτό. Και μετά έμαθα να δέχομαι και τους άλλους όπως είναι πραγματικά.
Εσύ λοιπόν που δεν μπορείς να πεις το ίδιο για τον εαυτό σου, μη μου φέρεσαι έτσι. Δε με ξέρεις. Δεν ξέρεις τι με έφερε εδώ. Μη με περιθωριοποιείς. Μη με φοβάσαι. Εμπιστέψου με. Ή τουλάχιστον δώσε μου την ευκαιρία να σου αποδείξω πως μπορώ να τα καταφέρω ακόμα και κάτω από πίεση. Δεν είμαι επικίνδυνος. Μόνο πληγωμένος.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
