Χτυπάνε καμπάνες στα 23 όταν σου λένε ότι ίσως να μην μπορέσεις να κάνεις παιδί -πολλές καμπάνες. Γιατί; Γιατί είναι ένα θέμα που συνήθως δε σε απασχολεί αυτή την ηλικία. Γιατί να μη μιλάς για σπουδές, ποτά, πάρτι, γέλια, καφρίλες, παρέες, κολλητάρια, έρωτες, πάθη, για το τι θα φορέσεις στο πρώτο σου ραντεβού ή για το αν θα σου πηγαίνει τελικά αυτό που διάλεξες; Γιατί σ’ αυτήν την ηλικία να μην προτιμήσεις να μιλήσεις για το αν θα πετύχεις επαγγελματικά, αν θα πραγματοποιήσεις τους στόχους σου;
Πώς έφτασες στα 23 να πρέπει να πάρεις μια τόσο καθοριστική απόφαση; Να αναρωτιέσαι αν θα θελήσεις όντως να κάνεις τη δική σου οικογένεια κι αν θα βρεθεί ποτέ ο άνθρωπός σου για να σε εμπνεύσει να γίνεις γονιός;
Παρά τα ερωτηματικά στο μυαλό μου όταν βρέθηκα σ’ αυτή τη θέση, η απάντησή μου στο γιατρό ήταν, ναι! Θα κάνω ό,τι χρειαστεί έτσι ώστε αν ποτέ αποφασίσω να γίνω μαμά να έχω κάποιες πιθανότητες. Έτσι ξεκίνησα τις διαδικασίες για την κατάψυξη των ωαρίων μου. Δε θα κρύψω όμως ότι ακόμη αναρωτιέμαι αν οι εξετάσεις, οι γιατροί, τα φάρμακα, οι ορμόνες, τα κλάματα, τα νεύρα, ο σωματικός και ο ψυχικός πόνος αξίζουν.
Κι όποια γυναίκα -ή άνδρας βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση- βιώνει τον ίδιο πόνο. Γιατί είναι ένας δρόμος που πρέπει συνήθως να χαράξει ο ίδιος. Γιατί σε όλα τα κέντρα είναι ζευγάρια (άβολο). Γιατί δεν υπάρχει κάποιο φιλικό πρόσωπο να καταλάβει τι περνάς σε αυτή την ηλικία. Επειδή ακόμα κι αν ξεπεράσεις τη μοναξιά, τότε μένει ο φόβος.
Εγώ, σήμερα, 3 χρόνια μετά, ακόμη παλεύω για να αποκτήσω τον κατάλληλο αριθμό καταψυγμένων ωάριων. Κουράστηκα, μπούχτισα, έφτασα στα όριά μου, τα ξεπέρασα, στο τέλος της ημέρας απελπίζομαι και φθείρω τον εαυτό μου. Και παραμερίζοντας όλα αυτά έχω πέσει σε έναν βούρκο ερωτικής συναισθηματικής κενότητας. Γιατί μέσα σ’ αυτά τα 3 χρόνια -που θα έπρεπε να είναι από τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου- δεν ερωτεύτηκα, δεν αφέθηκα, δεν έδωσα καν την ευκαιρία σε κάποιον έστω να βγούμε. Όχι γιατί δε με φλέρταραν και δε φλέρταρα, όχι γιατί δεν ήθελα αλλά επειδή έχει μείνει ακόμη ο φόβος. Πότε λοιπόν θα φύγει ο φόβος μου; Πείτε μου. Κι αν ο φόβος μου αποτελεί μια φθηνή δικαιολογία, κι αυτό να μου το πείτε.
Εγώ πάντως δεν ξέρω πια αν κρύβω κάτω από το πάπλωμα τον φόβο μου να ξαναεμπιστευτώ κάποιον ερωτικά, αν φοβάμαι την απόρριψη ή αν φοβάμαι τη στιγμή που θα πρέπει να πω στον σύντροφό μου για το πρόβλημα υγείας μου -και το αν θα με αποδεχτεί. Δεν ξέρω πια γιατί λέω όχι σε άντρες που μου προκαλούν ενδιαφέρον. Και το χειρότερο είναι ότι το τελευταίο μου όχι το έχει μετανιώσει κάθε κύτταρο στο σώμα μου. Έχει περάσει μια βδομάδα και ακόμη σκέφτομαι το όχι. Γιατί το είπα; Γιατί το μετανιώνω; Πότε θα μαι έτοιμη να προχωρήσω; Όταν το αποδεχτώ; Όταν δε φοβάμαι πια; Όταν έρθει «ο κατάλληλος»; Είναι εξαντλητικό να αναζητώ απαντήσεις σε γιατί που ίσως δε μάθω ποτέ την απάντηση. Αφού έτσι όπως ζω, είναι λες και περπατάω σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο κάνοντας διαρκώς κύκλους όλο αυτόν τον καιρό, χωρίς να βρίσκω το διακόπτη -όχι γιατί δε θέλω, αλλά γιατί δεν ξέρω πραγματικά τι θέλω να αντικρίσω όταν θα ανοίξω το φως.
Ίσως απλά όλον αυτόν τον καιρό να μη βρέθηκε ο σωστός άνθρωπος, θα πω για να με καθησυχάσω, για να με δικαιολογήσω και να μπορέσω να μείνω συγκροτημένη στην καθημερινότητά μου μέχρι να ολοκληρώσω τις ιατρικές μου υποχρεώσεις. Ωραία, μου χάιδεψα τα αυτιά, αλλά μόνο γιατί γνωρίζω πως ό,τι και να κάνω στο τέλος καταλήγω με δάκρυα στα μάτια να πηγαίνω στον καθρέφτη.
Τότε όμως, εκείνη τη στιγμή της ημέρας, μου προφέρω το μεγαλύτερό μου χαμόγελο και μου θυμίζω πόσο γενναία και δυνατή γυναίκα είμαι. Μου υπενθυμίζω ότι έχω εμένα και δεν πρέπει να φοβάμαι, σκέφτομαι πως πρέπει να είμαι υπερήφανη για μένα που άντεξα και αντέχω. Είμαι υπερήφανη και για σένα που καταλαβαίνεις και ξέρεις τι περνάω. Ίσως για σένα να είμαι πιο υπερήφανη από ό,τι για τον ίδιο μου τον εαυτό. Γιατί ξέρω πως θα μπορέσεις να σταθείς στα πόδια σου πιο γρήγορα, χωρίς να δικαιολογείς τόσο ανόητα όσο εγώ το παραχαϊδευμένο κοριτσάκι που κρύβω μέσα μου. Πάντως για ένα πράγμα είμαι σίγουρη και δε χωράει κανένα περιθώριο αμφιβολίας: Στο τέλος όλες κι όλοι όσοι αντιμετωπίζουμε παρόμοια προβλήματα, θα βγούμε νικητές.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
