Γράφει η Μελίνα Φ.
Ούτε που κατάλαβα πώς πέρασαν τόσα χρόνια. Δώδεκα ολόκληρα χρόνια κι εγώ νιώθω ακόμη πως είμαι το ίδιο κοριτσάκι που σ’ ερωτεύτηκε τότε. Μόνο η εικόνα μου στον καθρέπτη μου το θυμίζει πλέον. Μονάχα εκείνη με κάνει να συνειδητοποιώ πολλές φορές, πως έχει περάσει από πάνω μου σχεδόν μια δεκαετία. Έχω αρχίσει κιόλας να βγάζω τις πρώτες μου ρυτίδες, το πιστεύεις; Πώς να μην το πιστεύεις βέβαια, αφού κι οι δικοί σου κρόταφοι έχουν αρχίσει να γκριζάρουν ελαφρώς.
Θα ‘χεις ακούσει, φαντάζομαι, που λένε πως ο ανεκπλήρωτος έρωτας, είναι ο μόνος έρωτας που κρατάει για πάντα. Πώς είναι ο πιο αυθεντικός κι αληθινός έρωτας. Σου φαίνεται υπερβολικό; Εμένα καθόλου. Όλοι οι έρωτες κάποια στιγμή, ξεθωριάζουν. Ξεθυμαίνουν, χάνουν την ένταση και τη ζωντάνια τους. Έτσι είναι ο έρωτας όμως. Εξελίσσεται, ωριμάζει κι αν είσαι τυχερός, μετατρέπεται σε μια βαθιά κι αληθινή αγάπη.
Μα δεν ισχύει το ίδιο και για τον ανεκπλήρωτο έρωτα. Τα απωθημένα, μένουν πάντα εκεί, ζωντανά για χρόνια. Είναι κεφάλαια της ζωής σου που παραμένουν πάντοτε ανοιχτά και πιθανόν να μην κλείσουν ποτέ.
Καταλαβαίνεις γιατί στα λέω όλα αυτά; Γιατί πρέπει επιτέλους να μάθεις τι πραγματικά αισθάνομαι για ‘σένα. Γιατί δικαιούσαι να ξέρεις και γιατί θέλω επιτέλους να βγάλω από μέσα μου όλα όσα με πνίγουν.
Με πονάει και με θυμώνει ταυτόχρονα που δεν μπόρεσα να σε έχω ποτέ, όπως κι όσο θα ήθελα. Με πονάει που δεν ξύπνησα ούτε ένα πρωί δίπλα σου. Που δεν ένιωσα το κορμί σου, έστω μια φορά, να ζεσταίνει το δικό μου. Την ανάσα σου, να χαϊδεύει το λαιμό μου.
Μονάχα βιαστικές συναντήσεις και κρυφά ραντεβού. Ίσα που προλάβαινα να σε νιώσω. Να κρατήσω μια ανεπαίσθητη μυρωδιά από ‘σένα. Να σε γευτώ και πάλι να σ’ αποχωριστώ τόσο γρήγορα. Δε μου έφταναν όμως αυτά. Δε μου αρκούσαν οι μισές νύχτες. Ίσως άργησα να το παραδεχτώ, μα αυτή είναι η αλήθεια.
Ποτέ δε μου ήσουν αρκετός. Πάντα ήθελα κάτι περισσότερο, ζούσα γι’ αυτό. Και τώρα, μετά από τόσα χρόνια, που έμαθα πως κι εσύ το ήθελες, θυμώνω και με τους δυο μας. Θυμώνω κι απογοητεύομαι που δεν αφεθήκαμε σ’ αυτό που νιώθαμε. Θυμώνω που αφήσαμε να περάσουν τόσα χρόνια χωρίς να πούμε ο ένας στον άλλον την αλήθεια.
Ξέρω, δεν έχει νόημα τώρα πια. Μα πρέπει να μάθεις όλα όσα τριγυρίζουν μέσα στο κεφάλι μου. Θέλω να μάθεις πώς αισθάνομαι κάθε φορά που σε συναντώ τυχαία. Πως νιώθω τα άκρα μου να παραλύουν και τους παλμούς της καρδιάς μου να τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Πίστεψέ με, αν το βλέμμα μου είχε μιλιά, θα τρόμαζες εκείνη τη στιγμή με όσα θ’ άκουγες.
Θα τρόμαζες αν σου έλεγα πως, μετά από μια ολόκληρη δεκαετία, σε κουβαλάω ακόμη μέσα μου και θυμάμαι τα πάντα από τότε. Θυμάμαι την ένταση και το καρδιοχτύπι μου κάθε φορά που μ’ αγκάλιαζες, τη λαχτάρα μου για να σε συναντήσω. Θυμάμαι την υφή των μαλλιών σου και το κενό ανάμεσα στα δόντια σου, που πάντα έβρισκα γοητευτικό και πάντα θα λατρεύω. Θυμάμαι την κάθε λέξη που ξεστόμισες, το κάθε λεπτό που ήμασταν μαζί.
Κι όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα τα θυμάμαι. Όσες δεκαετίες κι αν φορτωθούμε, θα παραμένεις πάντα ο μεγαλύτερός μου έρωτας. Σε όσες αγκαλιές κι αν αποκοιμηθούμε, το μυαλό μου να ξέρεις, θα τριγυρίζει συχνά γύρω από ‘σένα και πάντοτε θα έχεις μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
Γιατί, έχε υπόψιν σου, μάτια μου, πως ο ανεκπλήρωτος έρωτας δε θάβεται εύκολα. Κι ούτε βοηθάει ο χρόνος, όπως πολλοί πιστεύουν. Ένας έρωτας που δεν ολοκληρώθηκε, είναι σαν ένας κύκλος που δεν έκλεισε ποτέ. Κι ό,τι δεν κάνει τον κύκλο του, πάντα επιστρέφει. Έτσι είναι τα απωθημένα, δυστυχώς. Ριζώνουν μέσα σου και μετατρέπονται σε σαράκι που σε τρώει για χρόνια ολόκληρα.
Μάθε λοιπόν, πως το δικό μου σαράκι ήσουν και θα είσαι πάντα εσύ. Μα θα με τρώει πάντα, γιατί εγώ η ίδια θα το επιτρέπω. Γιατί δε μου έχει μείνει τίποτε άλλο δικό σου, παρά μόνο η ανάμνησή σου κι αυτή η φλόγα που σιγοκαίει μέσα μου.
Επιμέλεια Κειμένου Μελίνας Φ.: Πωλίνα Πανέρη
