Γράφει η Γιούλα Τσόφλια.
Πόση κριτική έχουμε δεχθεί από άλλους, λόγια, κατηγορίες, «εσύ δεν μπορείς να κάνεις αυτό», ή «εσύ είσαι αυτό»; Συμβαίνει συχνά, έτσι κι αλλιώς πάντα θα υπάρχουν καλοθελητές, καθώς ο κόσμος λέει και θα λέει -είτε κακό κάνεις είτε καλό. Είναι αυτός όμως ο μεγαλύτερος κριτής μας;
Για σκέψου το καλά πριν να απαντήσεις. Στη ζωή μου κάτι που πιστεύω είναι ότι κρίνουμε τους εαυτούς μας αυστηρά, είτε για μια ατέλεια του προσώπου μας ή του σώματός μας, είτε για ένα ελάττωμα του χαρακτήρα μας ή μιας πράξη μας.
Μάθε να αγαπάς τον εαυτό σου, έτσι κι αλλιώς το ξέρεις καλά ότι δεν έχεις άλλον πέρα από αυτόν. Ναι, έχεις τους ανθρώπους σου κι εσύ, αυτούς που σε αγαπάνε, σε προστατεύουν και θυμώνουν όταν ακούσουν κάτι κακό για σένα. Όμως, όταν έρθει η ώρα που θα ξαπλώσεις για να κοιμηθείς κι όλες οι σκέψεις σου περάσουν απ’ το κεφάλι σου. έχεις μόνο τον εαυτό σου. Αυτό τον εαυτό τον σέβεσαι;
Τον σέβεσαι όταν επιμένεις σε κάτι που δεν αξίζει και δεν έχεις απλά το κουράγιο να φύγεις; Τον σέβεσαι όταν υπομένεις λέξεις και συμπεριφορές επειδή ντρέπεσαι ή φοβάσαι να πεις αυτά που σε πειράζουν; Τον σέβεσαι όταν το μόνο που θέλεις είναι να δώσεις μια γροθιά σε όλα τα παράλογα που γίνονται γύρω σου κι εσύ απλά κάθεσαι και τα κοιτάζεις σαν θεατής;
Αν δεν τον αποδεχτείς εσύ, θα βρεθεί κάποιος άλλος για να το κάνει; Δυστυχώς, η ζωή είναι μία και μη μου πεις πως δεν περνάει σαν νερό. Ο καιρός τρέχει κι εσύ το μόνο που καταφέρνεις είναι να μένεις βουβός σε ό,τι σε πονάει και σε ενοχλεί. Μάθε να προσδοκείς τα καλύτερα για σένα, να μη συγχωρείς όσους δε σου έπλυναν τα πόδια με δάκρυα μετάνοιας, να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, τον χρόνο σου και την καρδιά σου.
Να χαίρεσαι που είσαι ένας άνθρωπος που δίνει ευκαιρίες ακόμα και σ’ αυτούς που δεν τις αξίζουν, γιατί κατέχεις μεγαλείο ψυχής. Αγάπα τον εαυτό σου ακόμα και τις φορές που γίνεσαι αντιδραστικός, οξύθυμος και ξέρεις ότι όλος αυτός ο θυμός θα σου περάσει σε πέντε nanosecond. Είναι κι αυτό μια χαριτωμενιά.
Αγάπα τον εαυτό σου και την ώρα που τα μάτια σου είναι τόσο πρησμένα και κόκκινα απ’ το κλάμα γιατί ξέρεις ότι δεν είσαι ατσάλινος, δένεσαι εύκολα με τους ανθρώπους κι έχεις συναισθήματα που σε πλακώνουν μερικές φορές. Αγάπα τον κι όταν φεύγεις από κάτι που σε πλήγωσε κι ας ξέρεις ότι δεν μπορείς μακριά του. Μη θυμώνεις μαζί σου. Νιώσε περήφανος γιατί θέλει δύναμη αυτό που έκανες κι ας σου κόβεται η καρδιά σου στα δύο.
Αγάπα τον εαυτό σου κι όταν τσιρίζεις δυνατά απ’ τα γέλια, γιατί σ΄αρέσει αυτή η παιδικότητα στο γέλιο σου. Ακόμα και τα βράδια που βγαίνεις και γυρνάς ξημέρωμα στο σπίτι σου και κρατιέσαι απ’ τους τοίχους για να μη γίνεις ένα με το πάτωμα μετά από τόσο μεθύσι, να μη νιώθεις άσχημα γιατί έχεις ζήσει τη νεανικότητά σου.
Λάτρεψε τις ρυτίδες στο πρόσωπό σου∙ ναι, αυτές εκεί που βρίσκονται κοντά στα χείλη σου γιατί σου έχουν δείξει πόσο έχεις γελάσει στη ζωή σου, αλλά κι αυτές εκεί γύρω απ’ τα μάτια σου, που σου δείχνουν πόσο έχεις συννεφιάσει και στεναχωρηθεί.
Κάτσε και συζήτησε τα με τον εαυτό σου, βρες τα ελαττώματά σου και τα προτερήματά σου, συμφιλιωθείτε, αγαπηθείτε, πες αντίο σε ό,τι σε κάνει να νιώθεις λίγος σε σχέση με άλλους, άντε τώρα δώστε και τα χέρια σαν καλά φιλαράκια και φώναξε δυνατά «Με αγαπάω και μου αξίζει».
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
