Γράφει η Ν.
Μιλάς για συναίσθημα απόψε το βράδυ και κάπως μπερδεύομαι. Μιλάς για βραδινά χαμόγελα και πρωινούς καφέδες, για κρεβάτια που σου πρόσφεραν κάτι πέρα από απόλαυση εκείνη τη στιγμή. Το λακκάκι στο δεξί σου μάγουλο έκανε ήδη εμφάνιση και δεν είναι η κλασική του, αυτή που έχω συνηθίσει να βλέπω, που έρχεται και δηλώνει κάποια έπαρση και μια μικρή υπερηφάνεια για τις στιγμές που μόλις πέρασαν και χάνεται μετά πίσω από τον καπνό του τσιγάρου που μοιραζόμαστε. Είναι λες κι έβαλε τα σοβαρά του και ήρθε να εμφανιστεί πιο αθώα και ήσυχα, να μιλήσει για έρωτες κι άλλους μύθους έφηβων παιδιών. Στάσου όμως δυο λεπτά, δεν ήταν αυτή η συμφωνία μας.
Ήμασταν ξεκάθαροι εμείς οι δύο, από την πρώτη στιγμή και το σημείο μηδέν. Άσε λοιπόν τα πλάγια και πες μου στα ίσα τι άλλαξε. Πότε το «περνάμε καλά» γύρισε σε «είμαστε καλά» και πότε ακριβώς περάσαμε από την αναμπουμπούλα και την ένταση του «σε γουστάρω» στο με χαμηλωμένη φωνή «σε θέλω». Πότε γύρισαν τα μηνύματα από βραδινά σε πρωινά κι απογευματινά και κυρίως, για ποιον ακριβώς λόγο όλα αυτά να είναι «φυσιολογικά» όπως λες και να περιμένεις να παίξω αντίστοιχα. Αφού άλλα είχαμε πει κι αλλιώς τα είχαμε συμφωνήσει εξ αρχής.
Στις συμφωνίες δε χωράνε πισωγυρίσματα, να ξέρεις. Δε χωράνε «ναι, αλλά» ούτε «μα κάτι άλλαξε». Δε λειτουργούν έτσι τα λόγια μας, εκείνα που ειπώθηκαν πριν καλά-καλά έρθει το πρώτο φιλί να θολώσει τα νερά. Δεν ήμασταν δεκάξι ούτε δεκαεφτά, να πούμε πως μας παρέσυρε το συναίσθημα και πως δεν είχαμε την ωριμότητα να ξεχωρίσουμε ένα καλό κρεβάτι από μια σχέση με προοπτικές και μέλλον. Τι είδες λοιπόν που σε έκανε να αθετήσεις τον λόγο σου και σε ποιο ακριβώς σημείο χάθηκε ο έλεγχος από τα χέρια του μυαλού;
Αναρωτιέμαι, αν το λάθος ήταν δικό μου. Αν κάπου ανάμεσα σε κάποιες φορές μισομεθυσμένες και κάποιες άλλες απλώς πολύ αναμμένες λέξεις, ξεστόμισα και κάποιες που πέρασαν στο νου σου για αλλιώτικες. Αν ο ύπνος που άφηνα να μας παίρνει στο στρώμα μου και τα πρωινά που ξυπνήσαμε και μπήκαμε για ντουζ πριν τη δουλειά, άφηναν τελικά την αίσθηση του ζευγαριού που απλά δεν έκατσε ποτέ να κάνει την επίσημη συζήτηση. Μα απ’ την άλλη λέω πως δεν μπορεί να είναι αυτό. Αφού εμείς κουβέντα για το θέμα ποτέ δεν αποφύγαμε, απλώς το συμπέρασμα στο οποίο πάντα από κοινού καταλήγαμε είναι πως δεν είναι κάτι για εμάς.
Είναι άτιμο, να ξέρεις, που πας να το περάσεις πλάγια. Που αθετείς μια συμφωνία ξεκάθαρη μα δε βρίσκεις τη δύναμη να το κάνεις στα ίσα, αλλάζεις λοιπόν λίγο-λίγο τη συμπεριφορά σου. Χίλιες φορές να μου μιλήσεις, να ξέρω κι εγώ πώς να πράξω. Να απομακρυνθώ, να κόψω τα νήματα που αφέθηκαν να σε μπερδέψουν και να δούμε αν μας παίρνει να το πιάσουμε από εκεί που το αφήσαμε ή αν είναι ώρα να κλείσουμε το κεφάλαιο και οι δύο και να ανοίξουμε κάτι νέο. Είναι επιλογή κι αυτό, μην την υποτιμούμε.
Ξεκάθαρες καταστάσεις απαιτούν και ξεκάθαρες κινήσεις. Κι εγώ ποτέ δεν αθέτησα με πράξεις τις λέξεις μου, μη με κάνεις λοιπόν τον κακό της ιστορίας. Συμβαίνει να αλλάζουν τα συναισθήματα, μα σχεδόν ποτέ ταυτόχρονα κι από τις δύο μεριές. Κρεβάτι δε σημαίνει έρωτας. Όπως κι έρωτας αληθινός καμιά φορά δε σημαίνει κρεβάτι. Ας τα ξεχωρίσουμε κι αν θέλεις, μένουμε ανοιχτοί για μια ακόμα πιθανότητα.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
