Γράφει η Α.
Θα ξημερώσει κι εκείνη η μέρα που δε θα είμαστε μαζί. Όχι, δεν είναι πρωταπριλιάτικο αστείο. Είναι πραγματικότητα. Τη φαντάστηκες ποτέ; Φαντάστηκες ποτέ πως δε θα ξαναπεράσεις στιγμές μαζί μου; Είναι εύκολο να θεωρούμε πως πράγματα που γίνονται θα εξακολουθούν να γίνονται.
Έχουμε μάθει στη ζωή μας να πορευόμαστε σε μια ρουτίνα. Να έχουμε δεδομένη τη δουλεία μας, τους φίλους μας, τους συγγενείς, ακόμα και την υγεία μας. Όμως, η ζωή μας παίζει ύπουλα παιχνίδια σε ανύποπτους χρόνους, αιφνίδια χωρίς τη δική μας έγκριση. Τα ξαφνικά, αυτά που δεν τα περιμένεις, σου σκάνε σαν χαστούκια.
Έχεις καταλάβει το λόγο που μικρά παραδείγματα σου παρουσιάζονται και τα προσπερνάς; Είναι σημάδια για να συνετιστείς. Να βάλεις άνω τελεία σε εκείνο το σημείο της ζωής σου και να κάτσεις να επανεξετάσεις όλα αυτά που έχεις. Να δεις ποιοι περιβάλουν εσένα, οι συνάδελφοι, οι κολλητοί, οι ενδιαφερόμενοι, οι γνωστοί κι οι άγνωστοι στη ζωή σου. Να αναρωτηθείς, τι πραγματικά θέλουν αυτοί από εσένα κι αντίστροφα τι ζητάς εσύ από αυτούς.
Πάντα έχεις την επιλογή να κάνεις ξεκαθάρισμα, απλά δε χρειάζεται να αφήνεις ανθρώπους να σε τραβάνε πίσω. Δε θέλεις τροχοπέδη στη ζωή σου, σκοπός σου είναι να εξελιχθείς. Κρατάς εμπόδια που σε γεμίζουν πόνο και στο τέλος ρίχνεις ευθύνες σε σένα που τα άφησες να πάρουν τη συγκεκριμένη τροπή.
Θυμάσαι, αγόρι μου, πόσες τέτοιες κουβέντες είχαμε κάνει; Θυμάσαι πόσες φορές σου θύμιζα τις δικές σου αξίες; Αυτές που με θολωμένο μυαλό δεν μπορούσες να δεις. Σε αγκάλιαζα κι οι μελανιές σου αντιδρούσαν στο χάδι μου. Είχες μια ξινή έκφραση, ήταν πληγή αυτό που κουβαλούσες. Προσπάθησα, να τις επουλώσω και να μείνω εκεί δίπλα σου, να χαμογελώ και να σου διηγούμαι τα δικά μου παθήματα. Ποιος σου είπε ότι είχα διάθεση να ξεθάψω πόνο; Ποιος σου είπε ότι ήθελα να νιώσω ξανά αυτά τα συναισθήματα, που με δύναμη ψυχής είχα καταφέρει να εξαλείψω.
Κι όμως, έμεινα εκεί, να δίνω έμφαση, να τα διακωμωδώ όλα, να γελάω και να αυτοσαρκάζομαι, μόνο και μόνο για να δω την άκρη του χειλιού σου να ανεβαίνει προς τα πάνω. Αυτό και μόνο ήταν αρκετό, τόσο που μου προκαλούσα πόνο, γιατί αν δεν ένιωθες μόνος, θα κέρδιζα αυτό το χαμόγελο κι αυτό μπορούσε να καταπραΰνει κάθε τραύμα.
Δε σταματούσα να σου μιλάω, αρκεί να σε έκανα να ηρεμήσεις, να ξεχάσεις, να σου δώσω δύναμη. Χαιρόμουν, όμως, που κάθε μας επικοινωνία και συνάντηση σου άφηνε κάτι θετικό. Κάτι απ’ την προηγούμενη φορά, που ήταν εμφανές στον τρόπο σκέψης σου, στη συμπεριφορά σου. Ξέρεις, δεν ήταν μόνο η χαρά που έβλεπα πως όλες αυτές οι συζητήσεις που είχαμε κάνει είχαν πιάσει τόπο, ήταν ότι είχαν τη δική σου προσέγγιση. Είχαν τη δική σου πινελιά.
Είχες πάρει τα στοιχεία που έπρεπε και με τη δική σου προσωπικότητα τα είχες μετουσιώσει σε ένα μοναδικό αποτέλεσμα. Δε σταματούσα να σε θαυμάζω. Είχες απίστευτη εφευρετικότητα, ευγένεια και γοητεία. Ολοένα το μυαλό σου με εντυπωσίαζε. Ολοένα πίστευα ότι δεν μπορούσε να υπάρξει άνθρωπος να μπορεί να ταυτιστεί με μένα. Πιο δύσκολο άτομο, παράξενο, που αγαπάει τη μοναξιά και λατρεύει τον συνωστισμό, δε νομίζω να ξαναβρείς. Με είχες καταλάβει, αν και δε σου το επιβεβαίωνα ποτέ.
Θλιβερό, όμως, ξημέρωσε τελικά κι εκείνη η μέρα. Τελειώσαμε τόσο απλά, μια κουβέντα εσύ, μια εγώ κι αυτό ήταν. Ποιος φταίει; Είναι διαμερισμένο το ποσοστό και στους δύο μας. Διάλεξε και πάρε, το λιγότερο ή το περισσότερο. Εγώ θα πάρω μια στιγμή, αυτή, την αγαπημένη μου. Ξέρεις ποια είναι; Είναι εκείνες τις φορές που κουρασμένος έκλεινες τα μάτια να ηρεμήσεις, εγώ παλιόπαιδο, ήθελα να μυρίσω το άρωμά σου κι όσο σε πλησίαζα, σε χάιδευα. Όσο το χέρι, πάλλονταν στην πλάτη σου, τόσο άκουγα μια ελαφριά μουρμούρα, κάτι σαν νανούρισμα. Άφηνες τον εαυτό σου ελεύθερο και σαν γάτα ήθελες όλο και πιο πολύ το χάδι.
Έκλεινες τα μάτια σου για να το απολαύσεις, να ηρεμήσεις και να ξεκουραστείς. Είχες πλέον αποκοιμηθεί και μάλιστα, στη δική μου αγκαλιά. Αυτή τη στιγμή θα κρατήσω ζωντανή, να κοιμάσαι σαν μωρό στην αγκαλιά μου.
Εκεί, σε αυτή την αγκαλιά και τη δική σου γαλήνη, θα πω πως ήταν ψέμα αυτός ο χωρισμός. Έλα, μωρέ, πρωταπριλιάτικο αστείο ήταν, δεν μπορεί, κάπου θα τελειώσει και θα εμφανιστείς. Ας γελάσουμε, αστείο κι αυτό…
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
