Γράφει η Αγγελίνα.
Και περνούν οι μέρες και περνούν οι μήνες, όμως, εγώ ακόμα σε θυμάμαι. Και φοβάμαι ότι δε θα σε ξεχάσω ποτέ. Έχω όλα όσα ζητούσα, αλλά δεν τα θέλω τελικά γιατί δεν έχουν εσένα μέσα. Και μου λείπεις…
Και περνούν οι μέρες, και περνούν οι μήνες, και κάθε μέρα που περνά σκέφτομαι εσένα. Και θυμάμαι αυτό που είχα ακούσει. Ότι δε θα νιώσω πιο δυνατά απ’ την πρώτη αγάπη. Άρα δε θα νιώσω ξανά αγάπη. Και περνούν οι μήνες και σε βλέπω στα όνειρά μου να έρχεσαι πίσω και να με ζητάς. Και μετά ξυπνάω και δεν είναι αλήθεια και θέλω πολύ να είναι αλήθεια.
Για να με άφησες να φύγω δε με αγάπησες. Και σταματώ κι απλά σε σκέφτομαι. Και περνούν οι μήνες κι ακόμα σκέφτομαι. Όσα θέλω να σου πω και δεν το κάνω -και τώρα μαζεύτηκαν πολλά, οπότε κλαίω. Κι έχει πολύ καιρό να κλάψω κα είναι περίεργο. Οπότε λέω πως θα σου μιλήσω και δε με νοιάζει που τώρα έχω όσα ζήτησα, δε με νοιάζει που δε με αγάπησες, θέλω τόσο πολύ να σου μιλήσω.
Και περνούν οι μέρες και περνούν οι μήνες. Και επιθύμησα να σε ακούσω να γελάς. Και περνούν οι μήνες πιο γρήγορα και σε σκέφτομαι όλο και πιο πολύ και δε σε ξεχνάω. Γιατί δε σε ξεχνάω; Και μετά, μου λείπεις..
Και περνούν οι μήνες και δε φεύγεις. Κι αλλάζω κι αλλάζεις, αλλά δε φεύγεις. Κι έρχονται νέοι άνθρωποι κι άλλοι φεύγουν, αλλά εσύ δε φεύγεις. Και θέλω να σε ακούσω να μου μιλάς γλυκά, αλλά έχει πολύ καιρό να μου μιλήσεις και δε θυμάμαι πια πώς είναι. Και δεν έχω πει «σ’ αγαπώ» ποτέ ξανά από τότε που το ‘πα τελευταία φορά σε σένα. Και περνούν οι μήνες. Και νιώθω πως το «σ’ άγαπώ» μου είναι μόνο για σένα. Και δε θέλω να είναι μόνο για σένα.
Τα πράγματά σου είναι φυλαγμένα σε ένα κουτί για να μη σε θυμάμαι. Αλλά σε θυμάμαι. Και δε θέλω να σε θυμάμαι, αλλά δεν μπορώ αλλιώς. Και μετά περνούν οι μέρες και δεν αλλάζει κάτι. Και μετά μου λείπεις…
Και μετά πονάω. Και τότε με ρωτάω γιατί να πονάω, αφού εσύ με άφησες, γιατί σου έδωσα τόση αγάπη αφού δεν τη ζήτησες. Και τότε σταματώ. Αλλά απόψε δυσκολεύομαι να σταματήσω. Χωρίς να υπάρχει λόγος. Απλά έτσι. Επειδή είναι παράλογη η αγάπη και κάνει ό,τι θέλει. Και τότε λέω πως πρέπει να σταματήσω. Αλλά δε σταματώ, τελικά.
Και περνούν οι μέρες και περνούν οι μήνες κι έχω αλλάξει σπίτι κι έχω αλλάξει ζωή, αλλά εσύ δε φεύγεις και θέλω να σου πω ποια είμαι τώρα, αλλά δεν το κάνω. Γιατί εσύ με άφησες να φύγω, οπότε γιατί να το κάνω. Και περνούν τα χρόνια. Και διερωτώμαι για πόσο καιρό ακόμα δε θα φεύγεις. Έχεις μείνει ήδη πολύ κι αύριο θα πρέπει να είμαι χαρούμενη πάλι γιατί όλοι νομίζουν πως είμαι δυνατή κι έχω προχωρήσει.
Αλλά εσύ θα λείπεις. Αλλά εσύ πάλι δε θα φεύγεις. Γιατί εγώ θα σε θυμάμαι. Χωρίς να θέλω να σε θυμάμαι. Και θα αλλάζεις. Αλλά για μένα θα είσαι πάντα ο ίδιος. Και θα μου λείπεις. Και κάπου εκεί θα προσπαθώ πάλι να σταματήσω. Και μετά πάλι. Θα περνούν οι μέρες, θα περνούν οι μήνες…
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
