Γράφει η Ρ. Σ.
Είμαστε ένα κινούμενο κλισέ. Ας το παραδεχτούμε επιτέλους. Είμαστε οι άνθρωποι που όταν οι φίλοι μας είναι σε σχέση μαζί τους, τους λέμε ότι πρέπει να χωρίσουν. Το κακό είναι ότι όταν είσαι ερωτευμένος δεν ακούς. Όταν η ιστορία ξεκινάει και το Χόλιγουντ θα μπορούσε να γυρίσει ρομαντική κομεντί κάποιος θα έπρεπε να σε σκουντάει και να σου λέει ότι αποκλείεται να εξελιχθεί καλά.
Αντικειμενικά, η δίκη μας πρώτη συνάντηση συμπεριλάμβανε όλα τα κλισέ. Το να συναντηθούν τα βλέμματα μέσα σε έναν όχλο από κόσμο, να αρέσουμε αμέσως ο ένας στον άλλον, να είμαστε υποχρεωμένοι να περάσουμε πολλές ώρες μιλώντας ακατάπαυστα και μαθαίνοντας ο ένας για τον άλλον αδυναμίες, φόβους, δεξιότητες και ικανότητες. Ανακαλύπτοντας ο ένας τον άλλον.
Ποιος· εγώ κι εσύ.
Πάντα ήθελα να ζήσω αυτό το ρομάντζο που ο έρωτας είναι τόσο έντονος που δεν μπορείς ούτε να τον περιορίσεις ούτε να τον δαμάσεις. Ο έρωτας που είναι ή του ύψους ή του βάθους. Ο ανέμελος έρωτας που ο κόσμος πια είστε μόνο εσείς οι δύο. Ο έρωτας που στη μεγάλη οθόνη σε κάνει να κλαις γιατί ξεχειλίζει από συναίσθημα.
Όσο εξαιρετική κι αν είναι η αρχή για να δομήσει κανείς χαρακτήρες ταινίας, το πρόβλημα ήταν ότι οι δικοί μας ήταν ήδη δομημένοι. Δεν είναι παράδοξο μια ρομαντική κομεντί να καταλήξει σε δράμα αλλά όταν το ζεις δεν έχεις την πολυτέλεια να δεις το τρέιλερ. Δεν έχει σημασία πόσες σχέσεις μετράς στο ιστορικό σου, αν αποφασίσεις ότι θέλεις κάτι παραπάνω θα αναγκαστείς να αφεθείς και να νιώσεις.
Το πρόβλημα ποτέ δεν είναι ο πρώτος καβγάς αλλά ο καβγάς που ξεκινάει και δεν ξέρεις αν και πότε θα τελειώσει και τα θέματά του ξυπνούν κι άλλα, για να ξυπνήσουν κι εκείνα με τη σειρά τους πιο παλιά που είναι εκεί για να σου δείξουν ότι αυτή η σχέση θα τελειώσει, υπάρχουν τόσα ανοιχτά μέτωπα που δε θα μπορέσει να γιατρευτεί.
Τι κάνεις όταν συνειδητοποιείς ότι αντί να τσακώνεσαι με τον υπέροχο πρωταγωνιστή της ταινίας σου έχεις καταλήξει να τσακώνεσαι με τον Μπάμπη από τη Νίκαια και τη Μαρία από το Χολαργό; Όταν συνειδητοποιείς ότι οι πολύωρες συζητήσεις κι αναλύσεις έχουν καταλήξει σε πολύωρες σιωπές, με μοναδική ασχολία ο καθένας το κινητό του, μακριά, από απόσταση, όταν η μοναδικότητα έχει καταλήξει σε μια από τα ίδια; Τι κάνεις όταν συνειδητοποιείς ότι αυτό που νόμιζες ξεχωριστό, είναι κλισέ και ότι δε θέλεις άλλο τον ρόλο;
Δεν υπάρχει η τέλεια σχέση, συνήθως αυτός ο έρωτας που θέλουμε να ζήσουμε είναι κάπως μάταιος. Τα συναισθήματα είναι τόσο έντονα που δεν μπορείς να τα διατηρήσεις μέσα στη ρουτίνα της καθημερινότητας. Τα βήματα και οι αντιδράσεις είναι αλυσιδωτές και τόσο σίγουρες. Ο άλλος γίνεται μετατρέπεται σε κάτι δεδομένο και πολλές φορές τα βράδια αναζητά ο καθένας μόνος του άλλο ζητούμενο.
Έτσι κι εμείς, είχαμε τη σχέση που ενώ στην αρχή νομίζαμε ότι ζούμε την Ιθάκη του Καβάφη καταλήγουμε να ζούμε έναν στίχο του Καρυωτάκη για την Πρέβεζα. Αγάπη μου αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις, γιατί πέφτουν τίτλοι τέλους και τελικά αυτό που ζήσαμε ήταν ένα κυνικό κλισέ δράμα. Και τελείωσε.
