Γράφει η Βάσω.
Απόψε που ξεφυλλίζω τα σημειωματάρια με τα ραβασάκια σου και τις παλιές μας φωτογραφίες, κατάλαβα ένα πράγμα. Συνειδητοποίησα ότι τελικά αυτό που νιώθω δεν είναι θλίψη, αλλά απογοήτευση. Είναι αυτή η απογοήτευση που μου παγώνει ώρες-ώρες το μυαλό και δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά. Μου θολώνει την κρίση, μουτζουρώνει το τοπίο που πάω να φτιάξω. Είναι αυτή η ρημάδα η απογοήτευση που δε με αφήνει να πάω παρακάτω, όπως θα ήθελα να το κάνω. Με πάταγο.
Κοιτάζω μ’ ένα ποτήρι κρασί τις φωτογραφίες μας. Εκείνες τις σχεδόν εφηβικές στιγμές μας που με την πάροδο των χρόνων έγιναν στιγμές ενηλίκων. Κοιτάζω το πρόσωπό σου, τα μάτια σου. Τότε με γοήτευαν πολύ. Στο είχα πει άλλωστε. Ένα ζευγάρι πράσινα μάτια που με καθήλωναν με το παραμικρό. Σκέφτομαι πώς τελικά εξελίσσονται δυο άνθρωποι που αγαπήθηκαν πολύ. Που ερωτεύτηκαν πολύ ο ένας τον άλλον. Κοιτάζοντας τώρα τα μάτια σου, θα προσπαθήσω να βρω κάπου εκεί, πίσω από το αυστηρό σου βλέμμα, εκείνο το αγόρι με τα πράσινα μάτια. Που έκανε όνειρα για τη ζωή, που μεθούσε με τους φίλους του σε μια πλατεία και που δεν έχανε στιγμή ν’ αγκαλιάζει το κορίτσι του. Εκείνο το αγόρι, δε θα το ένοιαζαν οι καθωσπρεπισμοί. Του άρεσε να κάνει πάταγο μαζί της.
Κοιτάζω τις φωτογραφίες μας και βλέπω διακοπές, γενέθλια, αποφοιτήσεις και πάρτι. Βλέπω αγαπημένα πρόσωπα φίλων, στέκια αγαπημένα και πολλές μα πολλές όμορφες στιγμές. Ξέγνοιαστες στιγμές. Οι στιγμές δυο παιδιών που μεγάλωσαν μαζί και μάθανε ο ένας τον άλλον πολύ καλά. Προσπαθώ να εξηγήσω πώς η ζωή πήρε άλλη στροφή. Πώς όλα τα σχέδια εκείνων των δυο ερωτευμένων εφήβων, ανατράπηκαν. Πού το χάσαμε; Πώς αφεθήκαμε και γιατί;
Το μυαλό μου γεμίζει ερωτήματα πάνω στα ήδη υπάρχοντα ερωτήματα. Μια λίστα από αναπάντητα ερωτήματα που φουντώνουν ακόμη πιο πολύ κοιτάζοντας το φωτογραφικό χαρτί. Πώς γίνεται οι δυο άνθρωποι που βλέπω να μη νιώθουν όσα τότε ένιωθαν; Πώς μπορούν δυο άνθρωποι που αγαπήθηκαν τόσο πολύ να μην αντέχουν να είναι μαζί; Όχι, δεν είναι παράκληση αλλά ούτε μετάνοια. Οι αποφάσεις πάρθηκαν κι είναι κοινές. Απλώς ποτέ μου δε θα μπορέσω να εξηγήσω την κατάντια μιας τόσο μεγάλης αγάπης.
Κοιτάζω τις φωτογραφίες που μου ζήτησες να ξεκαθαρίσω για να σου δώσω. Ρίχνεις για μια ακόμη φορά το βάρος μιας απόφασης στις δικές μου πλάτες. Να κρατήσω όσες θέλω και να πάρεις τις υπόλοιπες. Με ρωτάς αν μπορώ να το κάνω; Θα κρατήσω μερικές κι οι υπόλοιπες χάρισμά σου. Ξέρεις γιατί; Γιατί τις στιγμές μας τις έχω μέσα μου. Μπορώ να κλείσω τα μάτια μου και ν’ αναπαράγω κάθε στιγμή που έχει αποτυπωθεί. Μπορώ να θυμηθώ ακόμη και τι λέγαμε πριν ακουστεί το κλικ της μηχανής. Μπορώ να σου θυμίσω πολλά κι εσένα. Δε θα το κάνω. Γιατί στην τελική, αυτό που πάντα ήθελα ήταν να μπορείς κι εσύ να κάνεις το ίδιο. Να είσαι σε θέση να θυμάσαι. Κι αν όχι τα πάντα, τα περισσότερα.
Να θυμάσαι τις φορές που στάθηκα σ’ ένα σταθμό λεωφορείων ή ένα αεροδρόμιο για να έρθω να σε βρω. Να θυμάσαι τις σφιχτές μας αγκαλιές ενώ η ώρα της επιβίβασης είχε περάσει όταν ήταν ν’ αποχωριστούμε ο ένας τον άλλον. Να θυμάσαι τα δάκρυα και το πνιχτό κλάμα που δεν αφήναμε να ακουστεί στις γραμμές του τηλεφώνου όταν μιλούσαμε. Ήθελα να θυμάσαι εμένα. Όπως ήμουν, όπως είμαι.
Κοιτάζω τις φωτογραφίες κι αποφασίζω πως θα βάλω σ’ έναν φάκελο εκείνες που σε δείχνουν να γελάς. Μόνο εκείνες. Και μαζί μ’ αυτές σου γράφω:
«Αν κοιτάξεις καλά, θα καταλάβεις τι είναι αυτό που πρέπει να ξαναβρείς στη ζωή σου. Δεν το λέω για μένα. Το λέω για τη διάθεση που είχες για ζωή. Κοίτα καλά και θα καταλάβεις. Χαμογέλα, με πάταγο.»
Κλείνω τον φάκελο με τις φωτογραφίες. Κλείνω τον φάκελο της κοινής μας ζωής. Κλείνω τα μάτια, πίνω μια γουλιά από το κρασί μου κι υπόσχομαι στον εαυτό μου πως ήρθε η ώρα να στραφεί και λίγο η αγάπη εσωτερικά. Ας είναι αυτό το κλικ που θα θυμάμαι από μένα, στην τελική.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
