Εκείνη η ιστορία που κάποτε έζησες, που δεν έφυγε ποτέ απ’ το μυαλό σου ή που ήταν η πιο όμορφη εμπειρία σου. Τόλμησε να τη μοιραστείς στέλνοντας το email σου στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Your stories».
Γράφει η Στέλλα Γ.
Σε είδα και σκάλωσα. Απ’ την πρώτη μας κιόλας στιγμή. Προσπάθησα πολύ να με πείσω πως ένα πείσμα ήσουν και τίποτα παραπάνω. Αντιστάθηκα σθεναρά στο μυαλό μου που απ’ το πρώτο βλέμμα σου ένιωσε να πολιορκείται από εισβολείς. Σε φίλους θα σ’ έλεγα δήθεν φαντασμένο ή ψωνισμένο για να καταφέρω να σε μειώσω σε μένα την ίδια, να σε απομυθοποιήσω πριν καν παραδεχτώ ότι σε γουστάρω.
Πάλεψα για να πιστέψω πως ο μόνος λόγος που σε ανέφερα σε κάθε κουβέντα είναι για να σε χρησιμοποιήσω ως παράδειγμα προς αποφυγήν, για να τονίσω όλα εκείνα που έχεις και δεν ταιριάζουν με το πρόσωπο των ονείρων μου. Για να μην ψυλλιαστείς κάτι υποσυνείδητα σου πήγαινα συνέχεια κόντρα. Κι όσο σε κόντραρα τόσο περισσότερη σημασία μου έδινες για να μου δείξεις πως μπορεί και άδικα να σε ‘χω στήσει σε μια γωνία ψάχνοντας να βρω κάτι ακόμα να σου προσάψω.
Κι όσο έκρυβα τον έρωτά μου για σένα τόσο περισσότερο τα συναισθήματα φούντωναν. Τις ώρες που προσπαθούσα να βρω ένα αντεπιχείρημα να καταρρίψω το δικό σου ήθελα απλώς να σου δώσω ένα μεγάλο φιλί. Δεν ξέρω γιατί δεν άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο στην περίπτωσή μας. Μου ‘χες πει κι εσύ διάφορα, πως τάχα δεν είσαι για σχέσεις, πως όταν νιώσεις πως κάποιος ζητάει κάτι παραπάνω από σένα απλώς αποχωρείς πριν τον πληγώσεις με την αδυναμία σου να το προσφέρεις. Υποσυνείδητα τα λόγια σου μ’ έκαναν να πιστέψω πως δεν ταιριάζουν αυτά που θέλουμε, πως εγώ ψάχνω κάτι που θα κρατήσει κι εσύ στο ενδεχόμενο και μόνο να δεσμευτείς τρομάζεις. Γι’ αυτό κι εγώ αποφάσισα να μη φτάσουμε σε σημείο να μπλέξουμε τα πράγματα και να κρατήσω όσα νιώθω μακριά ακόμα κι από μένα την ίδια.
Δεν τα κατάφερα πολύ. Η τρέλα σου με παρέσυρε με μονοπάτια πρωτόγνωρα, η αβεβαιότητα που μου δημιουργούσες μου προκαλούσε την μεγαλύτερη έλξη. Ένα βράδυ αφέθηκα μα και πάλι το βάφτισα παρόρμηση της στιγμής, δε σου ‘πα πόσο πολύ το ήθελα πριν καν συμβεί, πόσες φορές είχε περάσει απ’ το μυαλό μου το πρώτο μας φιλί με διαφορετικό κάθε φορά σκηνικό.
Κι έτσι προσπάθησα να σε αφήσω ελεύθερο να πλησιάζεις σε απόσταση που εσύ θεωρείς πως είσαι ασφαλής και μετά ν’ απομακρύνεσαι για να μη νιώσεις πως δένεσαι και δεν ξέρεις πώς να το διαχειριστείς. Είσαι όμως η καψούρα μου κι αυτό το κρύο-ζέστη όσο με ξενερώνει άλλο τόσο με κάνει να θέλω να βρίσκομαι πλάι σου. Ήξερα εξαρχής πως δε θα μας βγει σε καλό. Προσπάθησα ν’ αντισταθώ στο πάθος μου για σένα. Απ’ τη στιγμή που δεν τα κατάφερα, έλα να το ζήσουμε κι ό,τι γίνει. Το πολύ πολύ να φτάσουμε στο δικό μας αδιέξοδο, εκεί που το αντίο θα μοιάζει μονόδρομος.
Ως τότε θέλω να μιλάμε κάθε μέρα και να ‘σαι εσύ που θα μου παίρνεις την κουβέρτα μες τον ύπνο μου τα βράδια που καταλήγουμε αγκαλιά.
