Λένε πως, όταν βιώνεις μια τραυματική εμπειρία, ο εγκέφαλος διαγράφει αυτή την πληροφορία κι αφήνει το μυαλό να θυμάται μόνο όσα θεωρεί πως μπορείς ν’ αντέξεις. Τα υπόλοιπα μένουν στο υποσυνείδητο κι έτσι δημιουργείται το τραύμα. Νομίζω πως κάτι τέτοιο έχει συμβεί και σε μένα. Θυμάμαι από πολύ μικρή τον εαυτό μου να μη νιώθει καλά μέσα στο σπίτι. Όταν ήμουν στο γυμνάσιο, χρόνια ήδη μέσα στην κακοποίηση, άρχισα να την καταλαβαίνω. Πιο συγκεκριμένα, τη βίωνα από τον πατέρα μου. Βλέπεις, τότε δεν ήξερα ή μάλλον δεν καταλάβαινα τι ήταν αυτό που μου συνέβαινε. Δεν υπήρχαν δομές στις οποίες μπορούσα ν’ απευθυνθώ και να ρωτήσω. Μικρή πόλη, η γειτονιά θα έλεγε τα δικά της. Και σε ποιον να μιλήσω και να πω τι;
Δε θυμάμαι πολλά από τότε. Έχω κάποιες διάσπαρτες εικόνες στο μυαλό μου. Χαρακτηριστικά με θυμάμαι κλεισμένη στο δωμάτιό μου κι από έξω να ακούγονται φωνές. Φώναζε ο μπαμπάς μου σε μένα ζητώντας ν’ ανοίξω. Φοβόμουν πολύ, θυμάμαι να στέκομαι πίσω από την κλειδωμένη πόρτα και να εύχομαι απλώς να τελειώσει ό,τι συμβαίνει. Μετά από λίγο σταμάτησαν οι φωνές και βγήκα από το δωμάτιο- φαίνεται να είχαν ηρεμήσει τα πράγματα. Δε θυμάμαι τίποτα παραπάνω, πέρα από την αίσθηση πως τη γλίτωσα για σήμερα. Κι όντως έτσι ήταν.
Μια άλλη ανάμνηση που έχω, είναι από μια μέρα που είχα βγει με τους φίλους μου. Κοριτσάκι εγώ, έπαιζα στη γειτονιά μου. Ξεχάστηκα κι αντί να γυρίσω την ώρα που μου είχε πει, γύρισα μισή ώρα αργότερα. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που άνοιξε η πόρτα και τον είδα μπροστά μου. Με άρπαξε από το χέρι, μου έσπασε το κινητό κι άρχισε να με χτυπάει. Εκείνη την ημέρα δεν τη γλίτωσα. Εκείνη την ημέρα έκλαψα πολύ. Εκείνη την ημέρα πόνεσα πολύ. Τα έβαλα με μένα γιατί νόμιζα πως έφταιξα εγώ. Σε ποιον να μιλήσω και τι να πω; Άλλωστε, κανείς δεν τολμούσε να του μιλήσει.
Φυσικά αυτό γινόταν σε καθημερινή βάση. Όχι μόνο ο ξυλοδαρμός. Βρισιές, φωνές, πολλά. Κι όλα αυτά χωρίς να έχω κάνει κάτι. Άλλωστε τι θα μπορούσα να έχω κάνει στον μπαμπά μου 14 χρονών κοριτσάκι για ν’ αξίζω τέτοια συμπεριφορά; Πολλές φορές προσπαθούσα να τον δικαιολογήσω για να μπορέσω εγώ να νιώσω κάπως καλύτερα. Μα πώς νιώθεις καλύτερα μετά απ’ αυτό;
Δε θυμάμαι πολλά πια, λες κι η μνήμη μου με προστατεύει απ’ το ν’ ανασύρω άλλες εικόνες και στιγμές από τότε. Πολλές φορές νιώθω σαν να μην έγιναν κάποια πράγματα ποτέ, ή σαν να τα έζησε κάποιος άλλος. Πέρασαν τα χρόνια και ξεχάστηκαν τα πολύ άσχημα που έγιναν. Όμως, καμιά φορά που κάποιος κάνει μια απότομη κίνηση προς την πλευρά μου, ή με πιάνει από το μπράτσο, τραντάζομαι σαν να γίνεται σεισμός.
Η αλήθεια είναι πως δε μίλησα ποτέ σε κάποιον γι’ αυτό που περνούσα. Δεν ξέρω αν κάποιος καταλάβαινε, δεν ήξερα ποιον να εμπιστευτώ. Γιατί βλέπετε, στο σπίτι ήταν ένας άλλος, κι έξω εντελώς διαφορετικός. Τα εν οίκω μη εν δήμω έλεγε πάντα. Κι εγώ έκανα ακριβώς αυτό που έλεγε. Η αλήθεια είναι πως δεν το έκανα για να μη χαλάσουν οι σχέσεις που είχαμε ως οικογένεια. Αν κάτι τέτοιο μπορεί να χαρακτηριστεί οικογένεια. Φοβόμουν μήπως με περάσουν για τρελή γιατί κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως αυτός ο άνθρωπος θα κάνει αυτό το πράγμα στο παιδί του.
Φυσικά μια τέτοια κατάσταση μου δημιούργησε άλλα προβλήματα, τα οποία τα έχω ακόμη και σήμερα. Οι κρίσεις πανικού είναι ένα από αυτά. Δοκίμασα να πάω σε ψυχολόγο μήπως μπορέσω και ξεπεράσω αυτό το τραύμα. Φυσικά και με πονάει ακόμη. Φυσικά κι είναι δύσκολο. Φυσικά και μετανιώνω που τότε δε μίλησα. Αν με ρωτάς, μπορεί να μην το έκανα και σήμερα για τους ίδιους λόγους. Για να μη χαλάσει η σχέση της οικογένειας. Για να μην είμαι η τρελή.
Μια συμβουλή που θα μπορούσα να δώσω, σε σένα που το διαβάζεις, είναι εσύ να μιλήσεις. Μη γίνεις σαν εμένα. Και ξέρω πως είμαστε πολλοί. Κι ας χαλάσουν οικογένειες και σπίτια- άλλωστε μετά από τέτοια γεγονότα είναι ήδη χαλασμένα. Μίλα κι απευθύνσου στις αρμόδιες αρχές. Για να μπορέσεις να ζήσεις τη ζωή σου ελεύθερα κι όχι δέσμιος ψυχοσωματικών και κρίσεων. Γιατί όταν δε μιλάμε εμείς, θα μιλήσει το σώμα μας.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
