Γράφει η Άσπα Μαρίνου.
Μαριόνετες είμαστε όλοι. Κρεμόμαστε γερά από σχοινιά και μας καθοδηγούν. Κάθε μας κίνηση είναι κατευθυνόμενη από λόγια που μας υπαγορεύουν άλλοι, από ενέργειες που μας έχουν εμφυτεύσει τόσο καλά μέσα στο κεφάλι που πλέον έχουν γίνει κάτι σαν κοσμοθεωρία.
Ποτισμένοι με την λίγδα της κοινωνίας, μας πειράζει η ρετσινιά της έκθεσης. Έχουμε σκατένια μυαλά τα οποία έχουν πάψει να λειτουργούν. Κινούμαστε σαν ζωντανοί νεκροί, σπίτι, δουλειά και φτου και από την αρχή. Ο κόσμος μας γεμάτος μίσος, αδιακρισία, στιγματισμό, αφέλεια, χαζομάρα. Και εμείς δεν είμαστε ικανοί ούτε καν να διαφωνήσουμε. Πολύ απλά γιατί έτσι μάθαμε να ζούμε, μας έγινε η υποταγή συνήθεια. Ο κόσμος αντί να αλλάζει, κάνει βόλτες γύρω από την ίδια του την κόλαση και εμείς από κάτω έχουμε κάτσει παθητικά και χειροκροτάμε γιατί έτσι μας είπανε να κάνουμε, έτσι μας μάθαμε να ζούμε.
Και τα σχοινιά μας τόσο αναθεματισμένα γερά. Έχουν φτιαχτεί, βλέπεις, από υλικά που τόσο δύσκολα μπορείς να διαλύσεις. Μια δόση μισαλλοδοξίας, λίγα λάθος πρότυπα, ομοφοβία με το κιλό, ξενοφοβία στο έπακρο και για να δέσουν όλα αυτά γερά μεταξύ τους, αφαιρούμε την οποιαδήποτε κριτική σκέψη, την αλληλεγγύη, την ευγνωμοσύνη και τον ανθρωπισμό. Και κάπως έτσι φτιάχνονται οι καλοκουρδισμένες αυτές μαριονέτες.
Με το κουστουμάκι τους συχνά, την γραβάτα δεμένη σφιχτά στον λαιμό σαν μια άλλη θηλιά. Με το φόρεμά τους συχνά και τη γόβα να πονάει τόσο πολύ τον αστράγαλο ώστε να μην μπορείς να κάνεις βήμα πέρα από αυτά που σου έχουν καθορισμένα. Και έτσι μπαίνουμε σε όμορφα κουτάκια, τα οποία αν ανοίξεις δε θα είναι κενά. Απλά θα έχουν μέσα κενούς από κάθε άποψη ανθρώπους.
Πόσο ακόμα όμως μπορείς να ζήσεις κατευθυνόμενος; Αυτό εξαρτάται από το πόση αλήθεια αντέχεις. Πρέπει να έχεις κότσια, θάρρος και θράσος για να απελευθερωθείς από τα δεσμά. Θέλει μπόλικη δύναμη ψυχής για να γίνεις ελεύθερος, ειδάλλως, αν δεν μπορείς, μείνει κεκλεισμένων των θυρών. Και είναι λίγοι εκείνοι που τα καταφέρνουν, αλήθεια στο λέω.
Πολύ λίγους έχω δει να έχουν πραγματικά ξεφύγει από όλο αυτό. Αλλά ο κόσμος ο ιδεατός, που και αυτοί ονειρεύονται, μόνο μέσα στο μυαλό τους είναι. Στην πραγματικότητα το μόνο που κάνουν είναι να προσπαθούν να τον κάνουν να μοιάζει τέτοιος. Τουλάχιστον όμως εκείνοι έκαναν τα βήματα μπροστά. Και το χειρότερο για τις μαριονέτες είναι πως μένουν απλά στάσιμες. Δε βηματίζουν καν προς τα πίσω. Τίποτα χειρότερο από μια πλήρη αδράνεια.
Ίσως ο κόσμος στα μάτια μου να φαίνεται υπερβολικά άθλιος, δεν ξέρω. Ίσως και να είναι στ’ αλήθεια έτσι όπως τον βλέπω. Απλά δεν αντέχω άλλο να βλέπω ανθρώπους να σηκώνουν το κεφάλι μόνο όταν τα νήματα κινούνται. Θέλω, επιτέλους, να δω ανθρώπους να σηκώνουν το κεφάλι από μόνοι τους. Να σηκώνουν το κεφάλι επειδή τους πιάστηκε ο σβέρκος να είναι κρεμασμένοι, επειδή είδαν πέρα από το δικό μας φυσιολογικό, επειδή κατάλαβαν.
Και όλα αυτά τα λέω εγώ, που είμαι μέσα σε αυτό τον κόσμο και κινούμαι ακριβώς έτσι. Αλλά ελπίζω, πως ακόμα και αυτό, να είναι ένα βήμα παρακάτω. Ένα βήμα να λυθώ και εγώ από τα δεσμά μου. Εγώ και ο κάθε εγώ. Ο καθένας που είναι σαν εμένα. Να λυθούμε, να αλλάξουμε πρώτα εμείς και μετά να αλλάξουμε και τον κόσμο αυτό.
Επιμέλεια Κειμένου Άσπας Μαρίνου: Κατερίνα Κεχαγιά.
