Γράφει εκείνη που πέρασε απ’ τη ζωή σου αλλά αποφάσισε(ς) να μη μείνει.
Γεια σου. Μπορεί τώρα πια να μη με θυμάσαι καν. Ψέματα, οι πιθανότητες να ‘χεις πάθει αμνησία είναι λίγες και η άνοια δεν εμφανίζεται στην ηλικία σου. Πάμε, λοιπόν, άλλη μία απ’ την αρχή.
Γεια σου και πάλι. Μπορεί τώρα πια να με ‘χεις καταχωνιάσει σε μια γωνιά στο κεφάλι σου και τα ερεθίσματα που δέχεσαι καθημερινά να μη με φέρνουν στις σκέψεις σου. Ίσως πάλι μια στις τόσες να περνάω φευγαλέα απ’ τον νου σου την ίδια στιγμή που προσπαθείς να με διώξεις κι από κει, γιατί -είπαμε- τις πήρες τις αποφάσεις σου και χώρος για μένα ούτε καν. Υπάρχει βέβαια κι ένα σενάριο να με σκέφτεσαι τακτικά -μπορεί και καθημερινά- που μεταξύ μας όσο το εύχομαι -έτσι γιατί ο εγωισμός μου σε μια τέτοια περίπτωση θα ‘κανε πάρτι- άλλο τόσο το απεύχομαι, γιατί θα ‘ναι μεγάλη βλακεία να τριγυρνάω ακόμα στο μυαλό σου μετά το αντίο που δεν είπες κι όμως μοιάζει οριστικό.
Τα μαθηματικά λένε πως αυτές τις αράδες δε θα τις διαβάσεις ποτέ. Θα τις δούνε όμως άλλοι που μπορεί χωρίς να με ‘χουν γνωρίσει ποτέ να με καταλάβουν περισσότερο απ’ ότι εσύ έναν ολόκληρο χρόνο. Όχι, δεν υποτιμάω τη νοημοσύνη σου -γιατί είπαμε είσαι και παρεξηγιάρης-, δεν ήθελες να καταλάβεις, δεν ήταν ότι δεν μπορούσες. Σου έφταναν οι έγνοιες σου για να φορτώσεις το κεφάλι σου και μ’ άλλες. Εξάλλου οι άνθρωποι καμιά φορά γίνονται μπελάδες όταν ζητάνε πολλά, όταν περιμένουν να μην τους απογοητεύσεις, όταν σε νοιάζονται.
Από πότε άλλωστε έχουν το δικαίωμα να ενδιαφέρονται; Κάποιο λάκκο θα ‘χει η φάβα, δεν μπορεί, κάτι θα θέλουν και θα περιμένουν να το περάσουν ύπουλα, να μας πάρουν πρώτα με το μέρος τους και να μας ξεφουρνίσουν το παραμύθι σε φάση που θα δυσκολευτούμε να τους πούμε όχι. Τι ‘ναι η αγάπη, καμιά κυρία ανιδιοτελής, να σε βάλει στον κόσμο της χωρίς χωρίς να σου ζητήσει να πληρώσεις είσοδο;
Κάπως έτσι θα τα σκέφτηκες τα πράγματα. Κι αν είπα πως σε νοιάζομαι και σ’ αγαπάω πάλι καπρίτσιο μου θα το θεώρησες κι υπερβολή μου, λες κι είμαστε όλοι υπερενθουσιώδεις που μας θολώνει το αίσθημα και τάζουμε λαγούς και πετραχήλια. Κι όλα εκείνα τα ξεκάθαρα σημάδια που σου έστελνα μπας και πάρεις χαμπάρι πως υπάρχει ενδιαφέρον να δεις που θα ‘ταν στοχευμένα, που γίνονταν σκοπό, είχα πλάνο η άτιμη, ήσουν ο στόχος μου κι ήθελα να σε κατακτήσω.
Για σένα ίσως μια drama queen. Μπορεί και μια «συναισθηματική ανόητη, μια τρελή που δένεται με ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις» που λέει και η Αλκυόνη. Ένας μπελάς που κατάφερες με επιτυχία να κάνεις πέρα. Λέξη δεν πίστεψες απ’ όσα είπα ή μπορεί να μην ήταν οι λέξεις μου αυτές που ‘χες ονειρευτεί.
Δεν ξέρω αν πειράζει. Είμαι όμως σίγουρη πως δεν αλλάζει. Κι αν αναρωτιέσαι αν εγώ σε σκέφτομαι -καρφάκι δε σου καίγεται μεταξύ μας, αλλά έτσι μην αφήσω με την απορία όσους δεν ξέρουν το στόρι μας και το γνωρίζουν μέσα απ’ αυτές τις λίγες λέξεις- η αλήθεια είναι πως περνάει καθημερινά κάπου στις 5-10 φορές απ’ το μυαλό μου το όνομά σου. Επόμενη σκέψη δεν υπάρχει. Μηχανικά σε απωθώ. Λες και με το που έρχεται στον νου η λέξη καρβέλι δε σου επιτρέπεις να σκεφτείς τίποτα άλλο, γιατί όποια κι αν είναι η επόμενη σκέψη, το μόνο σίγουρο είναι πως θα φέρει πείνα. Έτσι κι εγώ, δε στεναχωριέμαι όταν τα χείλη μου ψελλίζουν το όνομά σου, όμως φροντίζω να φτάσει στ’ αφτιά μου και να χαθεί σαν ψίθυρος ανίκανος να μ’ ενοχλήσει.
Καμία σκέψη πια δεν έχει νόημα για μας. Καμία προσμονή να ‘ρθει ένα μήνυμα αναπάντεχο ή να πέσω πάνω σου στρίβοντας σε κάποια γωνία. Δεν ξέρω αν έχω ζήσει άλλες ζωές, πάντως αν κάτι τέτοιο ισχύει, εσύ πια ανήκεις σε κάποια απ’ αυτές. Ας είμαστε δυο παράλληλες γραμμές που δε θα συναντηθούν ποτέ, που δε θα ξαναφτάσουν σε σημείο να τέμνονται. Σαν να ζήσαμε σε άλλη εποχή, σαν να μη συνυπήρξαμε σε τούτο το σύμπαν, σαν να μη συναντήθηκαν ποτέ οι ζωές μας.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
