Γράφει η Άννα.
Μπορεί να μην είσαι ο έρωτας της ζωής μου, είσαι σίγουρα όμως εκείνος της επιλογής μου! Ή μπορεί και να είσαι. Δεν ξέρω. Είναι νωρίς για να ξέρω. Για ποια ζωή να μιλάμε όταν είσαι μόλις 22; Από μικρή μου άρεσε η ιδέα του έρωτα. Θυμάμαι πάντα και παντού τον εαυτό μου να ζωγραφίζει καρδούλες. Σε θρανία, παγκάκια, κόλλες Α4 την ώρα των εικαστικών κι έπειτα να χαράζω τακτικά στα δέντρα Α+…= L.F.E ανάλογα με τον ωραίο της κάθε σχολικής χρονιάς.
Δε βρέθηκε τότε άνθρωπος να μου πει ότι ο έρωτας δεν είναι μόνο οι θερμίδες που καταναλώνει κανείς τρώγοντας σοκολάτες σκεπτόμενος κάποιον ή ακούγοντας μπαλάντες συνεχώς, αλλά είναι ένα πολύτιμο ρουμπίνι που αφορά καθετί που εσύ αγαπάς και μαζί του χάνεσαι και ταξιδεύεις.
Έτσι μεγαλώνοντας, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ήμουν βαθιά καψουρεμένη και με πολυσυζητημένες αρετές της ζωής (ελευθερία, ευθύνη, ευγένεια). Ερωτευμένη με τρία έψιλον που υπερασπίζομαι ως σήμερα. Ώσπου στη ζωή μου μπήκε το τέταρτο. Εκείνος. Από μόνο του αυτό ήταν αρκετά εντυπωσιακό για εμένα!
Eίχα αποφασίσει ότι ήθελα να σπουδάσω κλασική Φιλολογία, έχοντας πρώτο στόχο μου το κοντινότερο Πανεπιστήμιο του νησιού, για να είμαι κοντά του. Ο πρώτος στόχος στέφθηκε με επιτυχία. Ο δεύτερος φαντάζεστε ποιος μπορεί να ήταν. Φυσικά εκείνος.
Εκεί όμως ζορίστηκα αρκετά. Ακόμη ζορίζομαι κι ας έχουμε αρραβωνιαστεί, κι ας ετοιμάζουμε το σπίτι μας. Κι αυτό γιατί μεγαλώνοντας άρχισα ν’ απομυθοποιώ τα πράγματα, χωρίς όμως ν’ αφαιρώ τη μαγεία τους. Ας πούμε ότι το ροζ συννεφάκι το αποχρωμάτισα, αλλά συνεχίζω να βρίσκομαι πάνω σ’ αυτό. Ακούγεται εύκολο, αλλά δεν είναι.
Το ροζ για να γίνει λευκό απαιτεί κόπο. Κι όταν κοπιάζεις, πονάς. Και θα μου πεις, γιατί να κάνεις το ροζ λευκό; Προτίμησα να το αποχρωματίσω και να του δίνω εγώ, όταν και όπως μπορώ το χρώμα που του ταιριάζει, πάρα να κατέβω μια για πάντα από αυτό.
Είναι πολύ ουτοπικό μια ζωή να πετάω σε ένα ροζ συννεφάκι. Η πραγματικότητα δεν είναι έτσι και δεν μπορώ να την προσπεράσω. Ζω μέσα σ’ αυτή. Όταν τον γνώρισα όλος ο κόσμος μου άλλαξε κι άκουγα παντού το soundtrack ”la valse d’ amelie”.
Έλεγα στις φίλες μου ότι είναι ο έρωτας της ζωής μου. Ακουγόταν μόνο ένα «είναι», λες και το «είμαι» στην υπόθεσή μας δεν υπήρχε. Και φτάνουμε στο σημείο που ο έρωτας μέρα με τη μέρα ελαττωνόταν. Κι αυτό το «είναι» σαν ν’ αποδυναμώθηκε λιγάκι. Στην αρχή δεν μπορούσα ν’ αντιληφθώ ότι ο έρωτάς μας χάνει το χρώμα του. Πόσο μάλλον να πιστέψω πως ξαφνικά μπορεί να ξυπνήσεις ένα πρωί χωρίς χρώματα, χωρίς πινέλα και όρεξη για ζωγραφική.
Οι καρδούλες είχαν ήδη αρχίσει να γίνονται μισές, στραβές, άχρωμες ή ανύπαρκτες. Αναρωτιόμουν. Έσπαγα το κεφάλι μου να καταλάβω, γιατί ο έρωτας της ζωής μου δεν είναι όπως πριν. Γιατί δε ζωγραφίζω καρδούλες; Αφού δεν άλλαξε κάτι. Αφού ακόμη χέρι-χέρι περπατάμε και μοιραζόμαστε τα ποπ κορν στο σινεμά. Αφού τα «σ’ αγαπώ» πέφτουν βροχή. Αφού τρώω ακόμη σοκολάτες στο όνομά του και πίνω στην αγάπη μας.
Αυτό είναι αγάπη. Πού πήγε ο έρωτας; Κι άρχισαν τ’ αναπάντητα ερωτήματα. Γιατί ξεθώριασε; Τι κάνω λάθος; Κι αν τελειώσει το χρώμα του έρωτα; Πού βρίσκεις άλλο; Όλοι οι έρωτες τελειώνουν; Ακόμη κι αυτός της ζωής μου;
Έκατσα να σκεφτώ χωρίς να κάνω περιττές ερωτήσεις στον εαυτό μου και να με κουράζω άδικα. Τελικά ήταν απλό. Κάθε φορά που ερωτευόμαστε κεραυνοβόλα ή μη, ο έρωτας μας κάνει δώρο ένα μαγικό σακουλάκι αστερόσκονης, το οποίο όμως κάποια στιγμή τελειώνει ανάλογα με τη χρήση του. Εκεί καλούμαστε να εφεύρουμε εμείς κάτι αντίστοιχο για να παραμείνουμε ερωτευμένοι. Αν θέλουμε. Εκεί ήταν το μυστικό. Πλέον είχα την επιλογή να τον ξαναερωτευτώ.
Η αγάπη μόνη της δεν αρκεί, ειδικά όταν είσαι 22. Θες κι άλλα πράγματα. Αυτά που πρωτοείχες, που τα είχες επειδή κάποιος στα χάρισε (magic pack), όχι επειδή πάλεψες να τα κατακτήσεις μόνος σου. Η μόνη εφεύρεση που κατάφερα να κάνω ήταν αυτή της επιλογής, της συνειδητής επιλογής. Μπορεί να σε γνώρισα τυχαία. Έτυχε να ταιριάζουμε σαν χαρακτήρες. Αλλά με τίποτα δεν μπορώ να δεχτώ ότι αυτό που έχουμε χτίσει ως σήμερα είναι αποτέλεσμα τύχης.
Δεν είναι έτσι! Δεν είμαι από εκείνες που αφήνουν τα πράγματα στην τύχη τους, μολονότι στην περίπτωσή μας αρχικά στάθηκα τυχερή όταν το έκανα γνωρίζοντάς σε! Έγινα κι έγινες η επιλογή μου σηκώνοντας το βάρος της ευθύνης που έχει κάθε επιλογή. Παλέψαμε για να παραμείνουμε ερωτευμένοι. Σκαρώσαμε διάφορα. Ήταν το πρωινό που είχα ετοιμάσει πέρυσι το καλοκαίρι στο χωριό ενώ κοιμόσουν, έχοντας αφήσει ένα καρτελάκι που έγραφε reserved. Χαζό μεν, αλλά χαμογέλασες.
Κι αυτό το χαμόγελο στα μάτια μου ήταν πάλι ρoζ. Ή το άλλο; Θυμάσαι; Που τύπωσες μπλουζάκια μακό, με μια καρδιά για μένα κι ένα κλειδί για σένα και τα συνόδευες με κάρτα υπογράφοντας ο έρωτας της επιλογής σου. Και το δικό μου χαμόγελο τότε ήταν ροζ!
Το θέμα με την επιλογή είναι ότι λούζεσαι τις συνέπειές της, όποιες και να ‘ναι και φέρεις το βάρος της απόφασής σου. Αυτό είναι έρωτας. Να σε ερωτεύομαι τώρα πια συνειδητά, χωρίς να έχω ανάγκη καμία μαγική φεγγαρόσκονη. Να μπορώ και να μ’ αφήνεις να το κάνω. Ακόμη κι αν καμιά φορά οι πράξεις μας δεν είναι ροζ και δεν ταιριάζουν σε μια σχέση, όπως τη δική μας, να με βοηθάς να μετατρέπω τα σκούρα χρώματα σε ανοιχτά!
Και σ’ έναν πιθανό τσακωμό να μην παρατήσουμε τη ζωγραφιά μας στη μέση με κίνδυνο να ξεραθούν τα φρέσκα χρώματα στον καμβά, αλλά να βουτάμε και οι δυο μαζί τα πινέλα στο άσπρο, κι ας λερωθούμε!
Υ.Γ: Είσαι η πιο λευκή επιλογή μου. Γιατί έγινες επιλογή από συνείδηση!
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
