Γράφει ο Κ.
Η ιστορία αληθινή. Ο Κ. και η Α. ήταν ένα ακόμα ζευγάρι. Κάπου τον Αύγουστο του 2011 ο Κ. στήνει για 45′ την Α. στο πρώτο τους ραντεβού. Ήταν, ίσως, το ένα και μοναδικό ραντεβού που κατάφεραν να ζήσουν μέσα στα επτά χρόνια της γνωριμίας τους. Η ειρωνεία είναι πως αγάπησαν κι αγαπήθηκαν από άλλους, αλλά για πολλούς και διάφορους λόγους, ποτέ δεν αγαπήθηκαν μεταξύ τους ταυτόχρονα. Για να καταφέρουν να υπάρξουν έστω και λίγο μαζί, αλλάξανε χώρες, παράτησαν δουλειές, πούλησαν υπάρχοντα και μετακόμισαν σε καινούρια σπίτια. Όμως, μια μοιραία στιγμή ο Κ. ανακαλύπτει πως η Α. διατηρεί παράλληλη σχέση. Λένε πως στους χωρισμούς ο ένας μένει πίσω. Στην περίπτωση μας, ο Κ. έμεινε πίσω σαν φόρο τιμής να πενθήσει και να κατανοήσει το νόημα της ζωής μετά τον χωρισμό του. Κι αφού, λοιπόν, τα κατακάθια της απογοήτευσης και της προδοσίας άρχισαν να ξεπλένονται κι ο πάτος πια που είχε πέσει, άρχισε να λάμπει ξανά, αποφάσισε να βάλει και πάλι τη ζωή του σε μια τάξη. Μα η μοίρα κάνει της δικές της σβούρες που σημαίνει πως απρόοπτα και πισωγυρίσματα ξαφνικά εμφανίζονται να ταράξουν τα δεδομένα. Ο Κ., λοιπόν, μια μέρα, σε ένα μικρό κουτί αφημένο σε μια άκρη του γραφείου του, βρίσκει ένα γράμμα. Το γράμμα δεν έχει ημερομηνία πάνω του, αλλά γράφτηκε γύρω στον Φεβρουάριο του 2012, πάνω σε μία πρώτη μεγάλη κρίση που πέρασε το ζευγάρι. Ήταν από την Α. κι έγραφε τα εξής:
«Δεν ξέρω αν θες πλέον να έχεις κάτι από εμένα. Πόσο μάλλον εμένα την ίδια. Ήθελα να γράψω συγνώμη αλλά κι αυτό έχασε την αξία του όπως κι όλα αυτά που θα γράψω. Παρ’ όλα αυτά θα στα γράψω μιας κι είμαι ανίκανη για οτιδήποτε άλλο χωρίς να σε φέρω σε δύσκολη θέση. Εδώ, μέσα από ένα χαρτί, δε χρειάζεται να με ρωτήσεις, ούτε εγώ να κομπλάρω ή να πάρω ύφος άθελά μου και να γίνουν όλα γρήγορα και φωναχτά. Όχι, δεν έχω να πω κάτι σημαντικό, πλέον δεν έχει μείνει τίποτα κρυφό που θα μπορούσε να σε πληγώσει. Αλλά, παραλίγο να ξεχάσω όλα εκείνα που μας κράτησαν ευτυχισμένους.
Φαίνεται πως η σχέση μας ήταν στο προηγούμενό μας σπίτι, αυτό το καινούργιο δεν έφερε γούρι. Αλλά είχε ρε αγάπη μου πολύ υγρασία και κοινόχρηστα, άσε που με φάγανε τα πάνω-κάτω και γι’ αυτό το άφησα. Όταν ανακάλυψες τις σημειώσεις μου, είπες ότι τα έλεγα πολύ περίεργα. Τώρα, όμως, που διαβάζεις αυτές τις λέξεις από εμένα θα μπερδευτείς ακόμα περισσότερο. Μου αρέσει να γράφω όταν δεν έχω νεύρα, όταν νιώθω πως οι μαλακίες μου έγιναν τόσο μεγάλες που μόνο ένα στυλό μπορεί να τις ισοπεδώσει στα μάτια μου.
Μόνο που αυτή τη φορά θα εκτεθώ και στα δικά σου μάτια. Να ήξερες ρε γαμώτο πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος αν όλοι έλεγαν την αλήθεια με τον τρόπο που καταφέρνεις να την λες εσύ. Με τα μεγάλα στρογγυλά, αληθινά κι ορθάνοιχτα μάτια σου. Αυτή είναι μια πραγματική αλήθεια. Δοσμένη μέσα από ένα καθαρό κι απόλυτο βλέμμα. Τα δικά μου μάτια φτάνουν να είναι μόνο μεγάλα γιατί δεν είχαν το ίδια θάρρος κι αλήθεια μέσα τους. Γι’ αυτό θέλω να τα έχω κλειστά για να κοιτάω μέσα μου το χάος και τα πολύχρωμα ψέμματά μου.
Με τα μάτια κλειστά βλέπω και το μέλλον. Ότι θα μείνω μόνη μου, μη νομίζεις. Από μικρή έτσι κάνω· πάντα αγαπάω και μετά τα παρατάω. «Όχι», πες «Μεγάλωσες! Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό». Ναι, ρε αγάπη μου δεν μπορώ. Εσύ μου το έμαθες αυτό. Πολλά μου έμαθες εσύ. Κι εγώ σου έμαθα να πονάς, να συγχωρείς, να υποπτεύεσαι, να είσαι ανασφαλής με τα πιο απλά πράγματα.
Αυτή τη φορά είναι πολύ διαφορετικά. Νόμιζα πως έφτιαξα μια ζωή σταθερή κι ακλόνητη. Είχα μια παρουσία, ένα πρόσωπο να είναι δίπλα μου εδώ, αλλά κι εκεί, κι αλλού και παραπέρα και παντού, φτάνει όπου κι να ‘ναι να νιώθει τη γαμημένη την αγάπη μου. Να είμαστε χώρια αλλά να είμαστε μαζί γιατί η αγάπη δεν φεύγει ποτέ στ΄ αλήθεια. Για όσα μου έδειξες αλλά δε σου έδειξα, για όλα τα άσχημα που έδιωξα από τις σκέψεις μου αλλά δεν κατάφερα τελικά να ευτυχίσω. Για τη γοητεία που έγινε απογοήτευση και για τις κατηγορίες που μου έριξα που αυτή η σχέση μεταξύ μας χάλασε εξαιτίας μου. Δεν ήθελα να χαλάσει από εμένα, μα δες που τα κατάφερα. Τη χάλασα κι αυτή όπως τα χαλάω όλα.
Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν έφτιαξα τίποτα ολοκληρωμένο ή τα αφήνω μισά ή τα χαλάω. Το παράκανα για μία φορά ακόμα. Ξέρω ότι ο χρόνος δεν μπορεί να βοηθήσει κι επειδή ήδη σε έχω απογοητεύσει και σε έχω πληγώσει αρκετά, θέλω να ξέρεις ότι τα βράδια θα ξαπλώνω και θα σκέφτομαι ότι γνωριζόμαστε απ΄την αρχή πάλι. Τότε, στο μικρό νησί, θα σε ερωτεύομαι ξανά και ξανά από την ώρα που βλέπω το ευγενικό σου πρόσωπο κι ας με είχες στήσει τόση ώρα. Θα ονειρεύομαι ότι καθόμαστε ξανά στο Φάληρο στις εξέδρες και θα μου λες να κάνω αυτό που νιώθω. Αλλά ξέρεις, πως δε θα το κάνω.
Σε σώζω από όλα αυτά που θα ζούσαμε στο μέλλον. Ελπίζω να έχεις κρατήσει κάτι όμορφο από εμένα.
Με εκτίμηση Α.»
Κι ο Κ. κρατούσε ήδη κάτι όμορφο. Αυτό το γράμμα, ήταν απ΄τα πιο όμορφα κι αληθινά λόγια που του είχε πει ποτέ εκείνη.
Επιμέλεια κειμένου: Μάιρα Τσιρίγκα
