Γράφει η Ε.
Πέρασε η ώρα και δε μιλήσαμε πολύ σήμερα. Η γνωριμία μας ήταν τυχαία. Την πρώτη φορά που βρεθήκαμε ήταν με κοινή παρέα, κάτσαμε πολλές ώρες, λέγαμε διάφορα και γελούσαμε. Δεν υπήρχε καν σαν ιδέα ότι θα ξαναβρεθούμε. Όμως λίγο καιρό μετά τα πράγματα ήρθαν έτσι, ώστε να αρχίσουμε να συναναστρεφόμαστε πιο συχνά και να καταλήξουμε να κάνουμε παρέα. Θεέ μου, γελάμε τόσο πολύ όταν είμαστε μαζί.
Στην αρχή μού ήσουν αδιάφορος. Είπα «οκ, ωραίο παιδί αλλά μέχρι εκεί». «Ακόμα ένας γνωστός ή φίλος», δε θυμάμαι καν τι σκέφτηκα. Δεν κατάλαβα ποτέ πώς ήρθαν έτσι τα πράγματα και σήμερα είμαστε τόσο δεμένοι. Σκέψου, έχουμε αποκτήσει και inside jokes που τα ξέρουμε μόνο οι δυο μας.
Περάσαμε -η αλήθεια είναι- διάφορες φάσεις. Μια δε μιλούσαμε πολύ, γιατί ήταν διαφορετικό το πρόγραμμά μας, μια γιατί δεν το επέτρεπαν άλλες καταστάσεις. Καλά! Δεν το επιχειρούσαμε κιόλας. Τελικά όμως, με έναν μαγικό τρόπο τούς κάναμε όλους στην άκρη και ήρθαμε κοντά. Χαθήκαμε τόσο που όλοι αναρωτήθηκαν τι ακριβώς κάναμε εμείς οι δυο μαζί. Καθημερινή επικοινωνία, καθημερινή διάθεση να βρεθούμε, χωρίς να έχει μεσολαβήσει τίποτα ερωτικό, όμως. Γιατί δεν πρέπει.
Αυτό όμως που υπάρχει στον αέρα, μαρτυρά άλλα πράγματα. Μπηχτές, πειράγματα, ενδιαφέρον, συζητήσεις και τόση λογοδιάρροια. Το κεφάλι μου, ωστόσο, είναι τόσο μπερδεμένο. Τρεις φίλοι ξέρουν για εσένα και όταν μας είδαν μαζί στον ίδιο χώρο, είπαν ότι με αυτούς τους δυο κάτι συμβαίνει. Προσπαθούν να με πείσουν, αλλά εγώ δεν ακούω. Δε θέλω να ακούσω. Το μόνο που απαντάω είναι ότι λένε μ@λακίες.
Η αλήθεια είναι πως είναι στη φύση μου να δίνω ερμηνείες και αυτό κάνω. Προσπαθώ να ερμηνεύσω τη συμπεριφορά σου και να την αναλύσω. Ίσως γιατί αυτό με συμφέρει. Αδειάζω όταν δεν επικοινωνούμε, παρανοώ ότι η προηγούμενη φορά ήταν η τελευταία μας, γιατί πήρες χαμπάρι ότι γουστάρω και με κρατάς σε απόσταση. Αλλά όταν είμαστε μαζί, δε βλέπω τι γίνεται γύρω μου, ούτε ακούω, ούτε νιώθω. Γιατί στη σκηνή υπάρχεις εσύ.
Σε κοιτάζω κάθε φοράμε τόσο θαυμασμό και δέος και ομολογώ ότι ίσως δεν έχω δει κάτι πιο τέλειο από εσένα. Τα μάτια σου, το σώμα σου, η μυρωδιά σου και αυτό που έχεις μέσα σου, είναι αυτά που με κρατάνε σε εγρήγορση και σε σκέφτομαι έντονα. Δεν μπορώ να σε έχω αλλά δεν πρέπει κιόλας. Ξημερώνει η μέρα και περιμένω ένα μήνυμά σου για να χαμογελάσω. Το χιούμορ σου. Αυτό το χιούμορ, ρε γ@μώτο, που έχεις. Και ο τρόπος που το έχεις, είναι τόσο αφοπλιστικός.
Σκέφτομαι πώς θα ήταν μια ολόκληρη μέρα μαζί σου, απλώς να σε βλέπω να χαμογελάς. Γιατί η αλήθεια είναι ότι μαζί μου, χαμογελάς. Αναβλύζει από μέσα σου μια μυρωδιά μαγείας και μυστηρίου. Ένα πέπλο μυστηρίου που απλώς θέλω να ξεσκεπάσω και να δω τι κρύβει από κάτω. Τι λέει η επόμενη λέξη, η επόμενη σελίδα, το επόμενο κεφάλαιο.
Νιώθω ότι μαζί σου θα μπορούσα να έχω δύναμη. Ατελείωτη δύναμη και κουράγιο. Πολύ κουράγιο. Που θα μου επέτρεπαν να κάνω τα πάντα. Δεν είμαστε ίδιοι, αλλά είμαστε όμοιοι.
Τι είναι αυτό τώρα; Έρωτας ή ενθουσιασμός;
