Γράφει η Έλλη
Ήσουν για μένα ένας έρωτας ανεκπλήρωτος που τη στιγμή που ήρθε η ώρα να εκπληρωθεί είχε πάψει πια να ‘ναι απωθημένο. Το διάστημα που περάσαμε μία κρύο μία ζέστη, εκείνο που εσύ αμφιταλαντευόσουν αν ήμουν η κατάλληλη επιλογή για σένα κι εγώ έμενα stand-by δίνοντάς σου χρόνο να αποφασίσεις αν με θες ή όχι στη ζωή σου, τα συναισθήματά μου άλλαξαν.
Τότε δεν το κατάλαβα, ήσουν η καψούρα μου που περίμενα πώς και πώς ν’ αφήσεις τις δεύτερες σκέψεις περί συνθηκών και δέσμευσης, και να τρέξεις στην αγκαλιά μου. Κι όσο εσύ υποτίθεται πως σκεφτόσουν και έκανες σύσκεψη με τον εαυτό σου για ν’ αποφασίσεις αν τελικά σου κάνω, τόσο εγώ γινόμουν κάθε μέρα και πιο σίγουρη πως τελικά δε μου κάνεις εσύ.
Από κάποια στιγμή και μετά έμενα μόνο και μόνο γιατί είχα περιέργεια να δω ποιο θα ‘ναι το φινάλε. Το δικό μας τέλος το είχα γράψει στο μυαλό μου απ’ τη στιγμή που δεν πολυγούσταρα πια αλλά λίγο ο εγωισμός μου, λίγο η αδρεναλίνη που ‘θελα να παραμένει στα ύψη, παρέμενα σε θέση αναμονής περιμένοντας να κάνεις ένα βήμα προς τα μένα ή προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Είδες ν’ απομακρύνομαι, κάπως το ένιωσες, φαίνεται το ενδιαφέρον το αληθινό από εκείνο που συντηρείται από συνήθεια. Κι έτσι πλησίασες. Όσο λιγότερα έδινα τόσο περισσότερα προσπαθούσες να δώσεις εσύ, λες κι ήταν ζυγαριά αυτή η σχεδόν σχέση που είχαμε αναπτύξει και ήθελες κάπως να την ισορροπήσεις.
Όταν πια δε μ’ ένοιαζε τι θ’ αποφασίσεις ήρθες και μου πες πως θες να ‘μαστε κανονικά μαζί, πως δεν είχες πια ενδοιασμούς, πως τόσο καιρό τώρα είχα αποδείξει πως είμαι άξια να μείνω στο πλευρό σου. Δυσκολεύτηκα να πω τότε πως εσύ όλο αυτό το διάστημα είχες αποδείξει ακριβώς το αντίθετο, πως δεν είσαι κατάλληλη επιλογή και πως το ένστικτό μου στην αρχή έπεσε έξω. Σου ‘δωσα μια ευκαιρία περισσότερο για ν’ αποδείξω σε μένα πως δεν είχα πια αισθήματα, πως μου ‘χες τελειώσει -αν είχες τελικά ποτέ αρχίσει και δεν ήταν ένα πείσμα μου να σε κερδίσω την ίδια στιγμή που εσύ με μαεστρία με κρατούσες στον πάγο και με είχες στο περίμενε.
Σε βάφτισα απωθημένο για να ‘χω κάπως να σε λέω, μα όταν έτρεξες στην αγκαλιά μου κατάλαβα πως μόνο απωθημένο δεν ήσουν. Δεν ήσουν έρωτας με προοπτικές που δεν εκπληρώθηκε, ήσουν ένας άνθρωπος αναποφάσιστος που καθημερινά μου επιβεβαίωνε πως δεν ήθελα να τον έχω πλάι μου. Ο χρόνος που πήρες για να μου δώσεις απαντήσεις έδωσε από μόνος του σε μένα την απάντηση. Τι κι αν μου έδωσες μια ευκαιρία; Δεν τη θέλω ετεροχρονισμένα, δε με ικανοποιεί μετά από τόση σκέψη, δε μου φτάνει να περνάω από τεστ για να κερδίσω μια θέση στην καρδιά σου.
Απ’ τη στιγμή που εξαρχής είχες αμφιβολίες, μείνε τώρα μαζί τους, γιατί εγώ είμαι σίγουρη πως το μεταξύ μας δε βγάζει και δε θα βγάλει πουθενά. Σε χαιρετώ και δε θα πω πως πολυ-χάρηκα που σε γνώρισα. Σίγουρα πάντως η γνωριμία μας μου άφησε με μια γλυκόπικρη γεύση στα χείλη.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
