Γράφει η Ελένη Α.
Πάει καιρός τελικά από τότε που χωρίσαμε κι είπαμε θα τραβήξει ο καθένας το δρόμο του. Πίστευα ότι πήραμε τη σωστή απόφαση, αλλά τελικά έκανα λάθος. Δεν ήταν καθόλου εύκολο όλο αυτό που είχα να αντιμετωπίσω και κάθε μέρα έκανα μεγάλη προσπάθεια να σε ξεπεράσω.
Κάποιες φορές κατάφερα να σε βγάλω απ’ το μυαλό μου, έστω και λίγο. Κάποιες άλλες, όμως, είχες μπει για να καλά και δεν έλεγες να φύγεις. Τα πάντα μοιάζουν με ‘σένα, γνωρίζω άλλους και νομίζω είσαι εσύ. Πέταξα όλες τις αναμνήσεις μας σε ένα κουτί, ώστε να μην υπάρχει τίποτα που να σε θυμίζει. Όλοι μου έλεγαν θα βρω τον επόμενο κι όλο αυτό, θα είναι απλά ένα κακό παραμύθι. Υπήρχαν στιγμές που ήθελα τόσο πολύ να το πιστέψω, αλλά κανένας επόμενος δε με βοήθησε αρκετά σε αυτό.
Κανένας δεν είναι σαν εσένα, κανένας δεν είναι εσύ. Εσύ με ξέρεις. Ήξερες να με αγκαλιάζεις, να με αγγίζεις απαλά εκεί που έπρεπε και δυνατά εκεί που σου έλεγα πως δεν αντέχω. Μου άρεσε να νιώθω αδύναμη στην αγκαλιά σου, να τρέμω κι εσύ να το εκμεταλλεύεσαι, ψιθυρίζοντας πως σου ανήκω.
Κι όντως σου ανήκω. Κάθε φορά στο κρεβάτι μας, γινόμασταν ένα, χωρίς φραγμούς, το πάθος μας ήταν αυτό που μας οδηγούσε σε μονοπάτια ηδονής. Ξέραμε ότι η ύπαρξη κάθε αναστολής θα ήταν το παιχνίδι μας για εκείνο το βράδυ. Άλλες βραδιές πάλι, η αγκαλιά σου μόνο, χωρίς καθόλου λόγια, έδιωχνε κάθε φόβο, κάθε ανασφάλεια και σκέψη. Μου λείπουν ακόμα κι οι καβγάδες μας, που έβρισκες πάντα τον τρόπο να τους τελειώνεις, με ένα παθιασμένο σου φιλί.
Τώρα όμως είμαι κάποια άλλη, το ξέρεις; Αδιάφορη κι απόμακρη. Προσπάθησαν να πάρουν άλλοι τη θέση σου, γνώρισα πολλούς, και στον καθένα βρήκα κάτι λίγο από ‘σένα. Κοιμήθηκα στα ξένα πλέον σεντόνια κι είναι τα ίδια, τα δικά μας, αυτά που παίρνανε φωτιά τις νύχτες κι ακόμα μυρίζουν το άρωμά σου.
Δε θέλω, όμως, να με αγγίζει κανένα ξένο σώμα, δε θέλω να με φιλούν ξένα χείλη. Έλα να με μαζέψεις από αγκαλιές χωρίς ουσία, που τις βάζω κάθε βράδυ στο κρεβάτι μου νομίζοντας πως σε εκδικούμαι. Αυτοί οι άλλοι είναι απλά περαστικοί και στο υπόσχομαι, δε θα δώσω τίποτα δικό μας, τίποτα απ’ τα μυστικά μας.
Γι’ αυτό σου λέω έλα. Έλα να με ζεστάνεις τώρα που κρυώνω. Φοβάμαι όταν ξυπνάω και δεν είσαι εκεί δίπλα μου να με πάρεις αγκαλιά να με ηρεμήσεις. Μόνο εσύ μπορείς. Δε ζω, απλά υπάρχω περιμένοντας να γυρίσεις. Και πρέπει να γυρίσεις.
Άραγε εσύ με σκέφτεσαι καθόλου; Θυμάσαι τις όμορφες στιγμές μας ή τις έχεις διαγράψει; Μα ποιον κοροϊδεύω; Εμένα και μόνο εμένα. Σίγουρα εσύ έχεις προχωρήσει. Άλλωστε εσύ ήσουν ο πιο δυνατός από τους δυο μας, ή μάλλον δεν ήσουν δυνατότερος , απλά εγώ ήμουν κι είμαι αδύναμη μακριά σου.
Δε σε ξεπέρασα ποτέ, σε ψάχνω σε άλλες αγκαλιές, που δε μου προσφέρουν τίποτα, παρά μόνο μια σάπια σάρκα. Κάθε βράδυ νομίζω πως σε ξεχνάω και κάθε πρωί σε ψάχνω πιο πολύ από εχθές. Γι’ αυτό σου λέω «έλα», φτάνουν οι κομπάρσοι στη ζωή μου. Θέλω μόνο εσένα για πρωταγωνιστή.
Επιμέλεια Κειμένου Ελένης Α.: Πωλίνα Πανέρη
