Γράφει η Εύα.
Σ’ αυτό το ταξίδι με τα πολλά μποφόρ με ακολούθησε κι εκείνος. O σκοτεινός τύπος∙ η ακαταμάχητη εκείνη παρουσία που η αγκαλιά του τύλιγε τους κρυφούς πόθους μου ψιθυρίζοντάς τους ότι θα πραγματοποιηθούν. Στην πρώτη μας συνάντηση έμοιαζα με αφελή ηλιαχτίδα κι εκείνος με μυστηριώδη καταχνιά. Ένας άγνωστος κόσμος στα πόδια μου. Μου άπλωσε το χέρι, του χαμογέλασα και ξεκινήσαμε. Ο νους μου τον όρισε σαν έναν ατσάλινο πολεμιστή που θα φυλάει το κάστρο μου. Η λογική έδωσε προβάδισμα στο συναίσθημα.
Ήταν σκοτεινός και μυστηριώδης. Το παρελθόν μου του υποκλίθηκε γιατί το ‘κανε να ξεθωριάσει ακαριαία. Είχε μια απροσδιόριστη δύναμη να με κάνει να αναρωτιέμαι αν αυτά που βίωνα ήταν σε αυτό ή σε κάποιο άλλο παράλληλο σύμπαν.
Ραβασάκια κρυμμένα παντού, κόκκινα ροδοπέταλα στο σχήμα του ονόματός μου στο πάτωμα, συζητήσεις ως τα ξημερώματα, και κάπως έτσι του παραδινόμουν κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Χωρίς αναστολές, χωρίς φίλτρα. Η μέρα είχε νόημα αν στο τέλος της τον άγγιζα. Κάθε μέρα λιγότερες άμυνες και περισσότερη λαχτάρα για τη μυρωδιά του.
Μαζί σου, σκοτεινέ τύπε, θα αλώνιζα κάθε συντεταγμένη αυτής της Γης. Εκτέλεσες, βλέπεις, εν ψυχρώ τους δισταγμούς μου. Δεν ήρθες σαν αεράκι, ήρθες σαρωτικά και με μανία. Ήρθες να ενσαρκώσεις όνειρα κλειδαμπαρωμένα μέσα στις ανασφάλειές μου. Πού να φανταζόμουν τι μου επιφύλασσε αυτή η σκοτεινιά;
Τη στιγμή που είχα γκρεμίσει κάθε φυλάκιο για σένα, έπαψες να κατακτάς. Ξέχασες κάτι, σκοτεινέ τύπε! Κάθε μέρα αλλάζω. Κάθε μέρα κατακτάμε ο ένας τον άλλον κι αυτό ήταν στην αρχή το μυστικό μας. Τα ραβασάκια αραίωσαν, τα λουλούδια ποτέ δεν ξαναήρθαν με τόσο αναπάντεχο τρόπο κι οι συζητήσεις τερμάτιζαν νωρίς. Ξέχασες, όμως, με ποια έχεις να κάνεις. Στη λέξη «δεδομένο» ήδη ξεπαρκάρω κι αποχωρώ. Πονάω, μα δεν κάνω αναστροφή.
Πριν σε απομυθοποιήσω εντελώς, έφυγα. Έχω φυλακίσει τη μαγεία που έζησα δίπλα σου για να μη φοβάμαι να την ζήσω ξανά. Μετά απ’ την ιστορία μας, έμαθα μια αλήθεια κι αυτή είναι ολόδική μου. Η συνεχής κατάκτηση φέρνει τη βαθιά γνωριμία και την οικειότητα, δηλαδή ό,τι πιο ουσιαστικό κι ερωτικό. Εγώ τη συνέχεια ψάχνω, σκοτεινέ τύπε, και μη διανοηθείς να σκεφτείς πως σε κατηγορώ! Συνένοχοι υπήρξαμε.
Ούτε καν υποψιάζεσαι τι γνώρισα μέσα απ’ την ιστορία μας. Συνειδητοποίησα πως οι προσδοκίες μου δεν ήταν ψύχραιμες. Δε σου αφέθηκα, σου παραδόθηκα κι αυτές οι δύο λεξούλες διαφέρουν. Ένα μέρος του εαυτού μου επιζητούσε τη σωτηρία του μέσα από ‘σένα.
Έπρεπε να εμφανιστείς εκείνη την Πέμπτη με το μαύρο δερμάτινο τζάκετ, για να αποκτήσω επίγνωση πως δεν έχω τίποτα να παραδώσω, αν δεν είμαι εγώ η ίδια γεμάτη. Γεμάτη από ‘μένα, όχι από ‘σένα. Γεμάτη από διαύγεια και καθαρότητα να κρίνω εν καιρώ αντί για εν βρασμώ.
Μετά από σένα, καταφέρνω με λίγο παραπάνω θάρρος να με ψαχουλεύω, να με αποδέχομαι και να τολμώ να διεκδικώ τα «θέλω» μου. Πολλά τα λεφτά το τίμημα που δέχτηκα να πληρώσω, μα ξέρεις τι σκέφτομαι; Ίσως να σε περίμενα γιατί οι ψυχές μας τελικά να ‘χουν κι αυτές τον προορισμό τους, τη βελτίωση. Αυτή η ιστορία θα συνεχιστεί με μια άλλη εκδοχή του εαυτού μου που μέσα της θα φωλιάζουν πάντα, σκοτεινέ τύπε, όσα μ’ έμαθες.
Από τα πιο ζοφερά σκοτάδια, αναδύεται το φως!
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
