Ίσως αν δεν βρισκόμασταν σε αυτή την πόλη να μη σε ερωτευόμουν από την αρχή τόσο πολύ. Είναι αλήθεια τελικά και εγώ η ίδια το βίωσα. Η Θεσσαλονίκη προσφέρει τον έρωτα σε κάθε της γωνία. Αποτέλεσε το τέλειο σκηνικό για να ξεκινήσουμε ό,τι όμορφο έχουμε χτίσει μέχρι τώρα. Και για να λέμε αλήθειες, με τέτοια συναισθήματα δε θα μπορούσα να τοποθετήσω την αρχή μας κάπου καλύτερα.
Πώς να ξεχάσω το πρώτο ραντεβού μας στην Αριστοτέλους; Και οι δυο μας τόσο αμήχανοι λες και βρισκόμασταν πρώτη φορά. Και όμως η αγκαλιά που κάναμε ήταν τόσο σφιχτή και γλυκιά που όλα φαίνονταν τέλεια κάτω από το απογευματινό φως εκείνης της μέρας του Σεπτέμβρη. Κάναμε άτέλειωτες βόλτες πάνω κάτω στο λιμάνι του Θερμαϊκού μέχρι να πάρουμε απόφαση να πιούμε εκείνον τον καφέ που σχεδιάζαμε για ώρες στο τηλέφωνο.
Τι καλύτερο να ζητήσω από τις βόλτες μας τα ξημερώματα από το σπίτι μου μέχρι τον Λευκό Πύργο; Η θέα μου, μέχρι να ξημερώσει, εσύ και η νέα παραλία που περπατήσαμε ως το τέλος της. Εγώ να παραπονιέμαι ότι κρυώνω κι εσύ να μου δίνεις το μπουφάν σου. Να κρυώνεις κι όμως να κάνεις ό,τι χαζομάρα μπορείς για να μη σε καταλάβω. Και είναι και εκείνο το φιλί μας στην Καμάρα, που εγώ βιαζόμουν να πάρω το λεωφορείο να γυρίσω σπίτι και εσύ αυθόρμητα με άρπαξες πριν μπω, χωρίς να σε νοιάξει το πλήθος των φοιτητών, που και αυτοί εκεί περίμεναν να φύγουν. Άπλα παραμέρισες δυο τρεις και ήρθες στο μέρος μου.
Να ξέρεις, πάντα θα γελάω με την αποτυχημένη προσπάθεια να ανέβουμε στα Κάστρα και στην Παλιά Πόλη. Δυο ώρες χαμένοι με το αυτοκίνητο, να προχωράμε στις ανηφόρες και να καταλήγουμε σ’ ένα αδιέξοδο να τρώμε μέχρι τελικής πτώσης και να βλέπουμε την λιγοστή θέα πάνω από τις πολυκατοικίες.
Άρχισα να σε ερωτεύομαι εδώ για όλες αυτές τις άπειρες φορές που μου κρατούσες το χέρι και διασχίζαμε όλη την Ναβαρίνου για να πάμε στο στέκι μας να τα πούμε. Για όλες τις φορές που ζωγράφιζες κρυφά την υπογραφή σου σε κάθε στενό και για όλα τα αυτοκόλλητα της ομάδας σου που κολλήσαμε μαζί στις στάσεις των αστικών. Για όλα αυτά τα χαζά πράγματα σε αγάπησα σε αυτήν την πόλη.
Σε ερωτεύτηκα γιατί ο έρωτας περνάει από το στομάχι και κάθε φορά που έρχεσαι ανακαλύπτουμε και κάτι καινούργιο να δοκιμάσουμε. Και στη Θεσσαλονίκη σίγουρα δεν σου περνάνε αδιάφορες οι μυρωδιές από τα καλούδια της. Και ήταν και κείνη η στιγμή πίσω από την Αγίας Σοφίας που με σήκωσες ψηλά και εγώ γελούσα σαν μωρό παιδί που έκανες κάτι τέτοιο μέσα στον κόσμο.
Είναι όλες αυτές οι ατελείωτες ώρες που περπατούσαμε την Τσιμισκή, εσύ να μου κρατάς τις σακούλες και εγώ με όλο μου το νάζι να σε κοιτώ για να δω αν σου αρέσει ό,τι διαλέγω. Δεν ήταν όμως πάντα όλα καλά μεταξύ μας. Ειδικά όταν μαλώναμε για χαζομάρες κατεβαίνοντας προς το Κρατικό Θέατρο. Σε θυμάμαι να μου κάνεις γλύκες και γκριμάτσες για να σου πω το «συγγνώμη». Και δεθήκαμε εκείνο το βράδυ που τελείωσε λίγο άδοξα στο παλιό λιμάνι που, πίνοντας τις μπίρες μας, εγώ ήμουν ξαπλωμένη πάνω σου, εσύ μου χάιδευες τα μαλλιά και μιλούσαμε όλη την ώρα για τις ιστορίες μας, τους φόβους και τις ανησυχίες μας.
Αλλά το κυριότερο απ’όλα, αυτό που κάθε φορά μας συνδέει, ο κοινός τόπος συνάντησής μας, είναι ο σταθμός των τραίνων. Εκεί που βλέπω όλα εκείνα τα γκράφιτι που έχεις κάνει πάνω στα τραίνα, εκεί που γέλασα σαν χαζοχαρούμενη όταν πρωτοείδα ότι κάπου ανάμεσα είχες βάλει και το όνομα μου με μια καρδιά στα δεξιά. Το μέρος αυτό που μέσα σε ένα εξάμηνο έχουμε επισκεφτεί τόσες φορές. Είτε για να έρθω να σε πάρω, είτε για να έρθω να σε βρω. Από εκεί ξεκινάει πάντα το ταξίδι μας, από εκεί ξεκινάνε οι μέρες μας.
Γι αυτό την αγάπησα τόσο αυτή την πόλη,γι αυτό αγάπησα τόσο εσένα. Γιατί σας γνώρισα και τους δυο με τον ίδιο τρόπο, την ίδια χρονική στιγμή. Δεν υπάρχει στενό στο κέντρο που να μην μου θυμίζει εσένα, δεν υπάρχει ανάμνηση δική μας που να μη μυρίζει Θεσσαλονίκη. Έρωτας είσαι αφού,τι να σε κάνω…
Επιμέλεια κειμένου: Ελευθερία Παπασάββα
