Γράφει η Ιωάννα E.
Έγραφα από παιδί. Με θυμάμαι να πιάνω το μολύβι και να εξηγώ στον εαυτό μου όλα αυτά που σκέφτομαι. Τώρα μεγάλωσα και με βλέπω να χτυπάω πλήκτρα συνέχεια. Να γράφω για τη δουλειά, για το σπίτι, για τις υποχρεώσεις. Γράφω, αλλά δε μου εξηγώ τίποτα πλέον.
Ίσως γιατί με το πέρασμα των χρόνων, το ξεχνάς. Ξεχνάς ότι οφείλεις εξηγήσεις. Τις Οφείλεις στον εαυτό σου και μόνο σε αυτόν. Είναι αυτό που αισθάνεσαι ότι μεγάλωσες και δεν μπορείς να αναλύεις τα πάντα. Αισθάνεσαι ότι τώρα όλα τα υπόλοιπα είναι πιο σημαντικά. Όλα, εκτός από εσένα.
Δεν έχεις πλέον χρόνο για χάσιμο. Χάνεις, όμως, μόνο όταν δε μιλάς σε σένα, όταν δε γράφεις σε σένα, όταν δεν εξηγείς στον εαυτό σου τι συμβαίνει. Αυτή είναι η πραγματική χασούρα.
Εγώ έγραφα στο θρανίο μου και εσύ ζωγράφιζες τους τοίχους. Και τα παρατήσαμε όλα. Τρέχουμε να προλάβουμε τα πάντα και παρατήσαμε το πιο σημαντικό: Να κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Αυτό που μας χαλαρώνει, αυτό που μας γεμίζει μέχρι πάνω κι όταν αδειάζουμε, από δύναμη και διάθεση, είναι ικανό να μας επαναφορτίσει.
Και μη μου πεις ότι δεν υπάρχει χρόνος. Πάντα υπάρχει -αρκεί να υπάρχει θέληση. Τώρα που σου γράφω, με περιμένει ένα παιδί, ένα σπίτι και μια στοίβα δουλειά. Χτυπάω τα πλήκτρα γρήγορα, όμως, γιατί το απολαμβάνω. Θυμήθηκα να μου εξηγήσω για ποιο λόγο με ξέχασα.
Γιατί στον εαυτό σου πρέπει να ξηγιέσαι σωστά.
Ιωάννα, μαμά, δικηγόρος κι ερασιτέχνης γράφουσα.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
