Από τη Νικόλ Δημοσθένους.
Κάνω μια παύση και σκέφτομαι. Δεν είναι ψέμα. Είναι πρώτη φορά που γράφω. Πώς ξεκινάω; Θυμάμαι, στο σχολείο, μας έλεγε η δασκάλα πως πρέπει να γράψεις κάτι όμορφο στον επίλογο μιας έκθεσης, για να κερδίσεις την εντύπωση του αναγνώστη και να θέλει να διαβάσει παρακάτω.
Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο όμορφο, πέραν από εσένα όμως. Θέμα: συναισθηματικά unavailable, λοιπόν. Βλέπεις, τουλάχιστον μου έκανες και κάτι καλό. Είσαι η έμπνευσή μου για ν’ αποτυπώσω το χάος μέσα μου πάνω σε μια κόλλα λευκή. Είμαι σίγουρη πως για να διαβάζει κανείς αυτό το άρθρο, έχει κι αυτός ένα τέτοιο χάος μέσα του, οφειλόμενο σ’ έναν δικό του συναισθηματικά μη διαθέσιμο άνθρωπο.
Συναισθηματικά unavailable. Το στάτους που προσπαθώ εδώ και καιρό να καταλάβω. Τα συναισθήματα υπάρχουν. Όλοι τα έχουμε νιώσει. Υπάρχουν κι άνθρωποι που μας αφήνουν να τα γνωρίσουμε και να δούμε την πιο όμορφη πλευρά του εαυτού τους. Πώς γίνεται λοιπόν να υπάρχουν άτομα που να πείθουν τον εαυτό τους πως δεν έχουν συναισθήματα; Πώς γίνεται να φεύγουν με τρόπο που να μοιάζει πως δεν τους αγγίζει τίποτα; Είναι αλήθεια τελικά που λένε πως τα γυαλιά του έρωτα φταίνε γι’ αυτές τις αυταπάτες που ζουμε; Αν είναι έτσι, αυτά τα γυαλιά, τα οποία εσύ μου δώρισες, δε θέλω να τα βγάλω ποτέ. Θέλω να μείνω στην άρνηση και στην ψευδαίσθηση πως μια μέρα θα νιώσεις, μια μέρα θα δεχτείς ν’ αφήσεις πίσω όλη αυτή την υπερηφάνεια και να ζήσεις πλάι μου.
Ίσως φταίμε κι εμείς οι available στην τελική. Είναι καλό να ξεδιπλώνεις τα συναισθήματά σου στο τραπέζι, σαν να παίζεις μια παρτίδα πόκερ με φύλλο μαρκαρισμένο; Ας γίνουμε όλοι unavailable! Να χώνουμε τα τεράστια συναισθήματά μας πίσω από λέξεις μισές, πράξεις ατελείωτες και παγωμένες. Να λέμε πως εμείς δεν έχουμε ανάγκη τη συντροφικότητα, τη σταθερότητα, την ανάγκη για να νιώσουμε. Να περιμένουμε να βρούμε λίγο χρόνο μόνοι για να φοβηθούμε απ’ όλα αυτά που νιώθει η καρδιά και στέλνει στον νου το πυροτέχνημα. Να πειστούμε πως δεν υπάρχουν αυτά, κλείνοντας τα μάτια και γεμίζοντας την μέρα μας με κρότου λάμψη.
Πόσο πιο άσχημος θα γινόταν οι κόσμος. Δε θ’ άλλαζα στιγμή όλα αυτά που νιώθω. Για σένα, για φίλους, για οικογένεια. Ο δικός μου ο καμβάς είναι γεμάτος με χρώμα και σχέδια. Χρώματα χαράς. Χρώματα λύπης, γιατί όσο ωραίο είναι να νιώθεις στις καλές σου στιγμές, τόσο ωραίο είναι να νιώθεις και στις κακές. Θα είμαι εδώ, available, για να νιώσω αγάπη, συγκινήσεις, χαρές, λύπες- τα πάντα. Θα γεμίζω τη ζωή μου με βαριά κι ασήκωτα «νιώθω». Θα μεταφέρω συναίσθημα σ’ όποιον έρθει στη ζωή μου, θα αλαφραίνω, θα βαραίνει, θα μου το μεταφέρει πίσω, θα βαραίνω ξανά. Ως την ισορροπία.
Τι κρίμα αν εσύ δεν την είχες ποτέ. Ή μάλλον, πόσο αλήθεια κρίμα, που δε θέλησες ποτέ σου να την ψάξεις.
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
