Γράφει ο Αλέξανδρος.
Είναι πολλά τα «γιατί» που με βασανίζουν απόψε. Ατελείωτα τα ερωτηματικά στο μυαλό μου και, μάλλον, καταδικασμένα να μείνουν αναπάντητα. Ξέρω, γνωρίζω πολύ καλά πως ελλοχεύει κινδύνους αυτό που κάνω, μα θα συνεχίσω να το κάνω, μήπως και καταλήξω στην άκρη του νήματος.
Τα αναπάντητα «γιατί» της κοινής μας ζωής μείνανε δίχως ταίρι, δίχως ένα «επειδή» να τα συνοδεύει. Κι αφού για κάθε «γιατί» υπάρχει σχεδόν πάντα ένα «επειδή», βάσει νόμου του σύμπαντος, θα τολμήσω να πω πως το σύμπαν στη δική μας περίπτωση μάλλον τα παράτησε! Μάλλον είδε κι απόειδε, κι αποφάσισε να μας αφήσει να το κάνουμε για δικό μας λογαριασμό οι ίδιοι. Έλα, όμως, που τελικά κολλήσαμε στην επαλήθευση αυτού του λογαριασμού.
Κι αφού, λοιπόν, τα «γιατί» αποζητούν «επειδή», κι αφού κανείς δεν πρόκειται ποτέ να μου τα δώσει, θα ξεκινήσω εγώ με τα δικά μου «επειδή».
Επειδή αφέθηκες, κι επειδή έτσι μας άφησες κι εμάς σαν σύνολο. Επειδή η δική σου απάθεια σε καθετί έβρισκε καταφύγιο πάντα μέσα στη δική μας σχέση. Επειδή η απάθεια κάνει απίστευτη παρέα με την αναισθησία, κι εσύ αυτά τα δυο τα λάτρευες. Περνούσες ώρες ατελείωτες μαζί με αυτά τα δύο, μέχρι που σε άλλαξαν. Σε σημείο που δε σε αναγνώριζα πια.
Επειδή άκουγες οτιδήποτε έβλαπτε και κρατούσες μονάχα αυτά που πλήγωναν. Σαν μια λίστα με όλα τα λάθος πράγματα, που την τσέκαρες επιμελώς και που τελικά τα έκανες όλα. Κι ας έβλαπταν. Κι ας πλήγωναν. Αρκεί που τσέκαρες κάθε φορά κάτι απ’ τη λίστα με τα λάθος πράγματα, έχοντας την ικανοποίηση πως τα ολοκλήρωσες. Βλέπεις, έτσι σε είχανε μάθει, να λειτουργείς χωρίς να νιώθεις. Μηχανικά, χωρίς ίχνος συναισθήματος. Και στο τέλος της ημέρας να αισθάνεσαι μόνο την ικανοποίηση του «Τα ολοκλήρωσα όλα».
Επειδή κάθε φορά που τολμούσα να αλλάξω ό,τι δε μου άρεσε, αντιδρούσες. Κάθε φορά που τολμούσα να σπάσω το καλούπι, έβαζες αντίσταση. Κι αν υπήρχαν εκλάμψεις, και συνέβαινε διστακτικά κάποιες ελάχιστες φορές, θα ‘πρεπε να λογοδοτήσεις σε άλλους, όσον αφορά το πώς το επέτρεψες να συμβεί. Μην τυχόν και ξεχώριζες απ’ τη νόρμα συμπεριφοράς που σου είχαν επιβάλλει. Μην τυχόν κι άλλαζε το πατρόν της συμπεριφοράς σου και χαλούσε το σχέδιο.
Επειδή επέτρεψες σε άλλους να μπούνε ανάμεσά μας. Να εκφραστούν υστερόβουλα και να επιβάλουν τα δικά τους «θέλω», δίχως να βλέπουν όρια. Δίχως να τους εμποδίζει κάτι που θα έπρεπε εξαρχής να τους είχε εμποδίσει. Τι είναι αυτό το κάτι; Μα φυσικά τα δικά σου «θέλω», τα οποία ποτέ κανείς από αυτούς τους τρίτους δε λογάριασε. Σε καταπατούσαν επιδεικτικά κι εσύ με τη σειρά σου πατούσες εμένα. Φαύλος κύκλος μα δεν τον έβλεπα. Για εμένα υπήρχε πάντα ένα ελπιδοφόρο κι ονειροπόλο «μπορεί και να ισιώσει ο κύκλος».
Επειδή ποτέ δεν αναγνώρισες, πραγματικά, πόσα έδωσα. Ποτέ δεν είδες, ουσιαστικά, πόσα επένδυσα. Μονάχα ζητούσες ακόμη περισσότερα σαν ένα τεστ αντοχής που έπρεπε να περάσω. Και το περνούσα κάθε φορά με άριστα. Βλακωδώς κατάφερνα να περνάω κάθε εμπόδιο που μου έβαζες. Και τι μάθαινα; Απολύτως τίποτε. Έμενα με την ικανοποίηση πως σου έδινα χαρά μέσα από τη σχεδόν μαζοχιστική μου τάση να ικανοποιώ όλα σου τα «πρέπει».
Επειδή ξέχασες τον εαυτό σου και το πώς ήσουν. Ξέχασες την ποιότητά σου και τον τρόπο σκέψης σου. Ξέχασες το πόσο σε θαύμαζαν οι άλλοι για την αποφασιστικότητά σου πάνω σε καθετί που αφορούσε τη ζωή σου. Ξέχασες το ότι πονούσες, έκλαιγες, χαιρόσουν, απολάμβανες, ένιωθες… Ένιωθες πραγματικά, κι αυτό το ξέχασες. Άφησες ζόρια της ζωής να στα κλέψουν όλα αυτά, να μην ξανανιώσεις ποτέ και τίποτε. Σαν μια αυτοτιμωρία ανούσια κι άσκοπη.
Επειδή έπαψες να αγαπάς τη ζωή. Κλείστηκες μέσα στο δικό σου καβούκι και δεν άφηνες κανέναν να το ανοίξει. Είναι πολλές οι φορές που το έσπασα, από καθαρό εγωισμό, μα αυτό σε έκανε να αντιδράς ακόμη πιο πολύ. Πολύ απλά επειδή ήθελες να μπορείς να τα ελέγχεις όλα και το να το κάνει κάποιος άλλος για εσένα φάνταζε τρομακτικό. Φάνταζε αδύνατο.
Πολλά τα «επειδή», ακόμη περισσότερα τα «γιατί». Το πρόβλημά μας, όμως, πάντα ήτανε πως δεν έβλεπες καν τα «γιατί» που εγώ ρωτούσα. Δεν αναγνώριζες ποτέ τα τόσα μου «γιατί». Σου δίνω, λοιπόν, απόψε τα δικά μου «επειδή». Για να σε καθοδηγήσουν και να σε βοηθήσουν να ανακαλύψεις απαντήσεις στο δικό σου ένα μοναδικό «γιατί». Γιατί με έχασες…
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
