Γράφει η Δανάη.
Γαμώ τα μάτια σου. Είναι μπελάς. Ο μεγαλύτερος της ζωής μου. Απ’ την πρώτη στιγμή που σε κοίταξα και με κοίταξες κι εσύ. Σε μέρος με πλήθος κόσμου ανάμεσά μας, συναντήθηκαν ξαφνικά τα βλέμματά μας.
«Εμείς οι δυο θα μπλέξουμε», είπα μέσα μου και για ακόμα μια φορά δεν έπεσα έξω. Με περιεργάστηκες από πάνω μέχρι κάτω. Νομίζω πως πλέον ξέρεις τις αναλογίες μου καλύτερα απ’ τον καθένα. Και καρφώθηκες, καρφώθηκες, γιατί ήξερες πως κανένας άλλος δε σε παρατηρούσε εκείνη την ώρα. Παρά μόνο εγώ.
Κι όντως μπλέξαμε και μπλεχτήκαμε και συνεχίζουμε ακόμα να μην μπορούμε να βρούμε την άκρη σε αυτό το κουβάρι. Έχω πάψει πια να ψάχνω τι είμαστε, γιατί αν το επιχειρήσω για ακόμη μια φορά το πιθανότερο είναι να τρελαθώ. Τι σημαίνω για σένα και τι εσύ για μένα; Δεν έχω απάντηση κι έχω συμβιβαστεί με το γεγονός πως δε θα έχω ποτέ.
Βαρέθηκα τους χαρακτηρισμούς, βαρέθηκα να ψάχνουμε να βαφτίσουμε κάπως αυτό που έχουμε. Και στο τέλος, μετά από κάθε «σοβαρή» –γελάει κι ο κόσμος– συζήτηση να αποφασίζουμε πως τελικά είμαστε και θα παραμείνουμε μόνο φίλοι. Τι φίλοι και μαλακίες μου λες; Κι εγώ πρέπει να συμφωνώ κιόλας μαζί σου; Φίλοι εμείς οι δύο δε θα γίνουμε ποτέ.Και δε θα γίνουμε, γιατί κάθε φορά που θα κοιτάζω τα μάτια σου, θα θέλω να σε κολλήσω στη γωνία και να σε φιλάω ασταμάτητα. Θα θέλω να με τρελάνεις όπως μόνο εσύ ξέρεις κι όπως μόνο εσύ μπορείς.
Γι’ αυτό, λοιπόν, κανένας δε θα καταλάβει τι είμαστε εμείς οι δύο. Και δεν τους αδικώ. Κι εγώ στη θέση τους θα σκάλωνα. Εδώ, δεν μπορούμε εμείς οι ίδιοι που το ζούμε να δώσουμε ένα όνομα στα συναισθήματά μας.
Κι αυτή η γαμημένη η τελεία, στη σχέση τη δική μας δεν έχει καταφέρει ακόμα να μπει. Κι αν έχει μπει, ήταν πάντα άνω τελεία, δε γράψαμε, μωρό μου, εμείς ακόμα το δικό μας φινάλε. Κι αν φύγεις, κι αν φύγω, για βδομάδες, για μήνες, προσπάθεια απεξάρτησης κι αποτοξίνωσης θα είναι πάλι. Και θα γυρνάμε πάλι, ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, για να ζήσουμε ξανά και ξανά τα ίδια. Μόνο που κάθε φορά θα είναι όλο και πιο έντονα. Αυτά τα αποτελέσματα, βλέπεις, έχει η στέρηση. Προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη εξάρτηση.
Γαμώ τα μάτια σου. Ακούς; Αυτά φταίνε για όλα. Ο τρόπος που με κοίταζες κι ακόμα με κοιτάζεις. Ένα βλέμμα που υπόσχεται πολλά και που για χάρη του μπορώ να θυσιάσω τα πάντα. Δυο μάτια που με κοίταζαν, όπως μόνο ένας ερωτευμένος μπορεί να διακρίνει. Δυο μάτια που όταν στέκονταν απέναντί μου, έλαμπαν, χαμογελούσαν, ό,τι κι αν έλεγες εσύ. Ακόμα κι όταν σκοτωνόμασταν, ένα χάδι απείχες απ’ το να πέσεις στην αγκαλιά μου.
Για αυτό κι όταν μου στέλνεις μηνύματα γράψε όσα «δε σε θέλω πια» θες εσύ. Γράψε μου πως με ξέχασες και δε με ‘χεις ανάγκη. Πως η σχέση μας πρέπει να παραμείνει σε φιλικό επίπεδο και πως πρέπει να το πάρω απόφαση. Όταν όμως στέκεσαι απέναντι μου, μην τολμήσεις να πεις τα ίδια. Θα γελάσω. Κι αυτό, γιατί θα βρίσκεται ανάμεσά μας ο μαρτυριάρης της παρέας, που δε σ’ αφήνει να κρυφτείς πίσω από ψεύτικες δηλώσεις.
Τα αγαπώ τα μάτια σου! Τα αγαπώ, γιατί μου λένε πάντα την αλήθεια…
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
