Γράφει ο Αντώνης Στάμου.
Εντάξει, δε λέω, το γνώριζα εξ αρχής πως δε θα ήταν εύκολο. Παρ’όλα αυτά, μου άρεσες τόσο πολύ που δεν μπήκα στη διαδικασία σκέψης.
Όλοι οι φίλοι σου ξέρουν πόσο δύσκολος χαρακτήρας είσαι και το αντιλήφθηκα και ο ίδιος ύστερα. Δε με ένοιαζε να σου πω την αλήθεια, μιας και όλο αυτό ήταν μέρος της γοητείας σου. Στην τελική, δύστροπος είμαι και εγώ και όλοι μας, απλά το δείχνουμε με διαφορετικό τρόπο και συνήθως πίσω από κλειστές πόρτες.
Βγήκαμε, ξαναβγήκαμε, τα βρήκαμε και όλα καλά. Έμαθα με τον καιρό να διαχειρίζομαι τα ψυχανεμίσματά σου, τη γκρίνια σου, την αποστασιοποίησή σου, τη «μια κρύο-μια ζέστη» αντιμετώπισή σου, τις εξάρσεις σου, όπως και την ανάγκη σου να νιώθεις λίγο ρέμπελη.
Έβαλα στην άκρη για λίγο τα δικά μου τερτίπια και δεν το μετανιώνω.
Τι, γιατί; Την ξέρεις την απάντηση. Διότι ασχέτως των προβλημάτων, ήταν ωραία… γενικά.
Οι καυγάδες όμως έδιναν κι έπαιρναν, με τους έντονους χαρακτήρες μας να προτάσσουν εγωιστικές φόρμες που οδηγούσαν σε συνεχείς ρήξεις. Στην πορεία, τα βάζαμε όλα κάτω από το χαλάκι, προκειμένου να μην αντιμετωπίσουμε τις άλυτες διαφορές, εξακολουθώντας να ταξιδεύουμε στο ροζ συννεφάκι του μυαλού μας. Βλέπεις, αυτό που μας έφερε κοντά από την πρώτη στιγμή ήταν η χημεία μας. Μόνο που αυτό τελικά δεν αρκεί, κατά τα φαινόμενα.
Απόμακρη με τον τρόπο σου, κυνική και δεικτική, απόλυτη, ανασφαλής και με τη λέξη «αυτοκριτική» σβησμένη από το λεξικό σου.
Επαναπαυτήκαμε στις δάφνες του αρχικού ενθουσιασμού και της αδιαμφισβήτητης έλξης που είχαμε και αφήσαμε τις πάμπολλες διαφορές μας να γιγαντώσουν.
Κουράστηκα όμως να προσπαθώ για τα αυτονόητα και γνωρίζω καλά πως με το στανιό δε γίνεται να αλλάξει ένας άνθρωπος, ενώ σαν σκέψη θα ήταν άδικη από μόνη της. Και από τη στιγμή που μέσα μου άρχισα να νιώθω πως δε συμβαδίζουμε, η λογική άρχισε να υπερισχύει τους συναισθήματος, με τα ανάλογα αποτελέσματα.
Όχι, δεν ήταν όλα άσχημα… Υπάρχουν πάρα πολλά καλά που ουσιαστικά με κρατούσαν τόσο καιρό και δεν το έβαζα εύκολα κάτω.
Μου άρεσε το ότι δεν εξαρτιόσουν από εμένα όπως και το ότι άλλες φορές θα «οδηγούσα» εγώ το αυτοκίνητο της σχέσης μας και άλλοτε εσύ. Και είναι μεγάλο πράγμα αυτό.
Με ενθουσίαζε το ότι στα δικά μου μάτια ήσουν πάντα όμορφη, είτε βαμμένη, είτε άβαφτη, είτε ντυμένη, είτε γυμνή, είτε στα πάνω σου, είτε στα κάτω σου.
Και τι να πρωτοσχολιάσω για το γέλιο σου και τις μικρές χαζές συνήθειές σου; Θα μπορούσα να γεμίζω σελίδες με τα λογής μικροπράγματα που έμαθα να αγαπώ σε σένα.
Βλέπεις, δε φεύγουν κάποια αισθήματα από τη μια μέρα στην άλλη. Μόνο που χρειάζομαι και εγώ την ηρεμία μου. Αλλά συνάμα, σου έχω μεγάλη αδυναμία και ενδεχομένως εκεί ακριβώς είναι που την πατάω.
Διότι έχεις πάρα πολλά να δώσεις, αρκεί να το θελήσεις και θεωρώ πολύ τυχερό αυτόν που θα σου βγάλει σε πιο μόνιμη βάση την ωραία σου πλευρά, εκείνη που είχα δει και εγώ κατά καιρούς.
Διότι παρότι δύσκολος χαρακτήρας, είσαι συνάμα υπέροχος.
Ένας υπέροχος δύσκολος άνθρωπος.
