Γράφει η Μ.Κ.
Κλείνεις τα μάτια. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα. Βήμα πρώτο ηρεμείς.
Βήμα δεύτερο ονειρεύεσαι. Ονειρεύεσαι να βρισκόσουν σε εκείνο το μέρος. Εκεί που όλα ξεκίνησαν. Στην αγκαλιά. Γίνεσαι «ο ερωτευμένος». Οι ώρες, οι μέρες και τα λεπτά περνούσαν λες και δεν έφταναν ποτέ σε χτύπο δευτερολέπτου. Λες και φυσούσαν πλάι σας. Κάθε μέρα απ’ τη στιγμή που χτυπούσε το ξυπνητήρι ξεκινούσε η προσμονή, η γλυκιά ταλαιπωρία. Μετρούσες τις ώρες, τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα, ώσπου να υπάρξετε μαζί, ώστε να ενωθούν ξανά οι σκέψεις, τα σώματα, οι φωνές, οι αισθήσεις. Νιώθεις ασφάλεια μέσα στην αβεβαιότητα, σαν να είναι οκ να νιώθεις αβέβαιος για τον έρωτα, κάπως σαν να το αξίζει.
Σε κοιτούσε κι ήξερες ότι αυτός ο άνθρωπος είναι δικός σου, ότι μπορείς να του μιλήσεις και να ξεδιπλώσεις όλες τις σκέψεις σου και τα συναισθήματά σου. Ή τουλάχιστον έτσι έμοιαζε η αρχή, πολλά υποσχόμενη. Κι όταν ήρθαν και τα γλυκόλογα; Αμάν κακό που παθαίνει ο ερωτευμένος. Χάνεται. Σχεδόν δεν τον νοιάζει κάτι άλλο, μόνο τα ωραία λόγια και η γλυκιά προσμονή.
“Με αγαπάει. Έτσι λέει. Έτσι δείχνει.” Πέρα, όμως, απ’ τις αγκαλιές και τα φιλιά, κλείνοντας τα μάτια αναζητάς και τους τσακωμούς σας. Εκείνους τους πρώτους, τους διερευνητικούς. Παράλογο; Πολύ! Οι τσακωμοί όμως είναι το σημαντικότερο κομμάτι σε μια σχέση. Προσπαθείς να πείσεις για την ορθότητα των επιχειρημάτων σου και προσπαθεί να σε πείσει για το αντίθετο. Κόσμοι σε κόντρα για να συναντηθούν. Μαλώνετε επειδή ο ουρανός είναι μπλε κι επειδή η εβδομάδα δεν ξεκινάει απ’ τη Δευτέρα, αλλά απ’ την Κυριακή.
Μετά όμως από μια σειρά επιχειρημάτων, έρχεται η γαλήνη. Και τότε ο ερωτευμένος καταλήγει στον καναπέ αγκαλιά βλέποντας «Τα φιλαράκια». Αν αυτό δεν είναι ευτυχία τότε τι είναι; Τότε ξέρει ότι ακόμη κι αν μαλώνει, στο τέλος ο αγώνας θα τελείωνε λέγοντας: «Έλα εδώ χαζό!» ανοίγοντας τα χέρια του.
Μέχρι που οι τελευταίοι τσακωμοί δεν είναι έτσι. Μετά τη μάχη σηκωνόταν ο ερωτευμένος κι έφευγε. Έκλεινε τα τηλέφωνα και για 3 ώρες, το λιγότερο, ήταν άφαντος. Ανοίγοντάς το, έβλεπε μερικές κλήσεις και μηνύματα στα οποία παρακαλούσε να γυρίσει πίσω. Περνούσαν οι μέρες και τα μηνύματα λιγόστευαν, οι κλήσεις μειώνονταν. Κάθε τσακωμός απομάκρυνε όλο και περισσότερο τα βήματα του ενός από τον άλλο. Ώσπου έφτασε το τέλος.
Βαθιά ανάσα. Βήμα τρίτο επιστροφή στην πραγματικότητα. Καταραμένη πραγματικότητα. Παίρνει μαζί της τις πιο όμορφες, τις πιο άσχημες και τις πιο ανείπωτες αναμνήσεις. Θέλει να γυρίσεις πίσω, να τ’ αλλάξει όλα και δεν αφήνει ο χρόνος, που τώρα κυλά πολύ βαριά. Σαν φρουρός σε εμποδίζει να μπεις στο κάστρο της επιθυμίας. Πόσο αδύναμοι είμαστε εμείς οι άνθρωποι μπροστά στην πραγματικότητα; «Η ζωή τρέχει σαν το νερό» τετριμμένη φράση, μα συνάμα αληθινή. Αν η ζωή γυρνούσε πίσω τότε τίποτε απ’ όσα ζούμε τώρα δε θα υπήρχαν. Κι ο ερωτευμένος το γνωρίζει όσο νιώθει, μέχρι να βρεθεί να σκέφτεται.
Κάνε ό,τι θες. Η πραγματικότητα, καλή ή κακή, σε περιμένει. Ο έρωτας όμως;
Βήμα τέταρτο: «Έχεις τα πινέλα, έχεις τα χρώματα, ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα.»
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
