Γράφει η Κατερίνα.
Πέρασε ακόμη μια μέρα, αγάπη μου. Άλλη μια καθημερινότητα που την περάσαμε χώρια. Εσύ εκεί, εγώ εδώ κι η αγάπη μας στη μέση να ενώνει τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν. Ποτέ δε φοβηθήκαμε τις προκλήσεις της ζωής μας. Πάντα τις δεχόμασταν με ενθουσιασμό κι υπομονή. Αυτό ήταν και το ενδιαφέρον ανάμεσά μας. Τίποτα και κανείς δεν μπόρεσε να μπει ανάμεσά μας. Κι, όμως, τώρα ήρθε κάτι που κανείς μας δεν μπορεί ν’ αντιμετωπίσει. Τα χιλιόμετρα.
Τα χιλιόμετρα της ζωής τα τρέχαμε από μικροί, μα τα γεωγραφικά ποτέ μας δεν τα ζήσαμε. Και τώρα; Τώρα, αγάπη μου, τι θα κάνουμε; Πώς θ’ αναπληρώσουμε όσα χάνουμε απ’ την καθημερινότητα μας; Όλα μοιάζουν βουνό και τα χέρια σου δεν τα φτάνω για να με βοηθήσουν ν’ ανέβω στην κορυφή.
Μα να που λύση έχω να ζήσουμε όσα χάνουμε. Κλείσε τα μάτια σου κοιτώντας το φεγγάρι κι άσε τη φωνή μου να κατακλύσει το μυαλό σου. Αφέσου στην ανάγκη του σώματός σου να ξεκουραστεί και να πέσει στη λήθη του ύπνου και του ονείρου.
Στα όνειρά μας είμαστε μαζί κάτω απ’ τη Fontana di Trevi. Κάνουμε βόλτα στα όμορφα στενά της Ρώμης και της Βενετίας. Ξέρω καλά πόσο θες να κάνουμε αυτό το ταξίδι κι αφού δεν μπορούμε ακόμη να το κάνουμε, άσε μας να το ζούμε στα όνειρά μας. Τρώμε πίτσες και μακαρονάδες, γιατί φυσικά δε γίνεται να μην κάνουμε τουρισμό γευσιγνωσίας εμείς οι δυο.
Μα και τ’ αρχαία κι η αρχιτεκτονική της Ιταλίας δε μας ξεφεύγει με τίποτα. Παίρνουμε τους δρόμους και επισκεπτόμαστε κάθε παρεκκλήσι, εκκλησία, αρχαιολογικούς χώρους και μουσεία. Θυμάσαι πόσο τα αγαπώ όλα αυτά; Κι εσύ θες να τα ζήσω όλα ή τουλάχιστον όσα περισσότερα μπορείς να κανονίσεις. Με φόρμες κι αθλητικά, χωρίς φανφάρες κι αρώματα, γυρνάμε κάθε τόπο που ανακαλύπτουμε, λες κι ο κόσμος αύριο τελειώνει και θέλουμε να ζήσουμε όσα περισσότερα γίνεται μέσα σε μία μέρα.
Μέσα σ’ ένα παλιό σκαραβαίο παίρνουμε το δρόμο για την Τοσκάνη. Την πόλη που ήξερες πως ήταν το όνειρό μου να πάω. Ως λάτρεις του κρασιού κι οι δυο οδεύουμε προς την πλέον κατάλληλη πόλη για να γευτούμε το κάθε είδος οίνου. Κρασιά ξηρά, ημίγλυκα, αφρώδη, φρουτώδη και κάθε είδος που ούτε καν ξέρουμε το όνομά τους. Κι εσύ να με φιλάς εκεί, με θέα την υπέροχη, ρομαντική Τοσκάνη κι όλα γύρω μας να χάνονται.
Το ξυπνητήρι χτυπάει και πάλι. Κοιτάς την ώρα. 07:00. Γυρνάς απ’ την άλλη και με παίρνεις αγκαλιά. Φιλάς γλυκά το μάγουλό μου και μου μιλάς ψιθυριστά στο αφτί για να με ξυπνήσεις. «Αγάπη μου, καλημέρα. Ξύπνα, χτύπησε το ξυπνητήρι. Θα πάω να μας φτιάξω καφέ και πρωινό. Εσύ σήκω κι ετοιμάσου. Και μη σε πάρει ο ύπνος. Θα χάσουμε την πτήση για Ρώμη».
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
