Γράφει η Αφροδίτη.
Όταν θέλω, δε θέλεις κι όταν θέλεις, δεν μπορώ. Δεν μπορώ, εκ των πραγμάτων. Άλλη ζωή η δική σου κι άλλη η δική μου. Διαφέρουμε, αλλά θέλουμε. Θέλω περισσότερο εγώ από εσένα, ενώ εσύ ακόμα είσαι στο περίπου. Ίσως μια μέρα συναντηθούμε, ίσως μια μέρα να το ζήσουμε. Μα όνειρο είναι, γίνεται να το ζήσεις; Ανήκει στη φαντασία και τελικά απέχει απ’ την πραγματικότητα.
Μην απορείς, γιατί δε σηκώνω τα τηλέφωνα, γιατί δεν απαντάω στα μηνύματά σου. Είναι η προσπάθεια που καταβάλω να μην ξαναζήσω μια άρρωστη κατάσταση. Θυμίζεις πολλά, που έχω ζήσει ξανά. Νιώθω προβληματισμένη και δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ. Σίγουρα, ήθελα το αίμα στις φλέβες μου να κυλάει με αφθονία, αλλά είχα ξεχάσει τις ώρες αυτές που πρέπει να διανύσεις μόνος σου.
Είχα ξεχάσει πώς είναι η απουσία του άλλου απ’ την καθημερινότητά σου. Πώς είναι να συντηρείς μια κατάσταση με ψίχουλα, για να πάρεις δύναμη και να προχωρήσεις τις επόμενες μέρες. Να περάσουν για να έρθει κι επόμενη φορά, που θα συναντηθούμε. Να πάρω γεύση από σένα, μια εσωτερική δύναμη για να αντέξω. Όμως, δε σου αρκεί, κάθε φορά θέλεις και λίγο περισσότερο. Έρχεται κι η γκρίνια, δίχως να μπορείς να τη συγκρατήσεις. Έρχεται ο θυμός, η στέρηση και τα νεύρα. Δεν είσαι πια εσύ.
Δεν ξέρω αν αυτό είναι που θέλω, να πορεύομαι με τα λίγα, ή τέλος πάντων να ζω το παραμύθι. Πάντα μου άρεσαν τα δύσκολα, αυτά που σε παίδευαν, για να έρθουν μετά από κόπο στα δικά μου μέτρα και σταθμά. Λένε πως ό,τι αποκτήσεις με μόχθο, το ερωτεύεσαι και δένεσαι μαζί του. Δεν το αφήνεις, το εκτιμάς όταν αυτό γίνει δικό σου.
Θα γίνεις ποτέ; Ή απλά θα παραμείνω σε έναν αγώνα δίχως τερματισμό; Δεν ξέρω αν αξίζει αυτό για μένα, ενώ ξέρω πως έχεις αξίες. Οξύμωρο πολύ. Δεν ξέρω αν έχω αντοχές και αν τελικά πρέπει να σε αφήνω να με καθορίζεις. Το βλέπω, όλο αυτό που γίνεται και μου καταλογίζω ευθύνες.
Δεν ξέρω αν μπορώ να συνεχίσω το κρυφτό. Αν αυτά που μου κρύβεις κι οι δικαιολογίες που μου παρουσιάζεις χωνεύονται. Αφού πονάς, μωρό μου, πάλι ένας ακόμη ταλαιπωρημένος χωρισμός σε αποσυντονίζει. Τι δεν έχεις καταλάβει και μένεις εκεί; Όταν είσαι στο «εκεί», θες να έρθεις στο «εδώ». Όταν το «εδώ» είναι καλά, ψάχνεις το «εκεί». Τελικά, ποιος είναι το θύμα, ποιος ο θύτης και ποιος ο ηλίθιος; Δεν μπορώ να καταλάβω, τι παίζουμε; Ένα ακόμα θέατρο; Λες να πάρω και το όσκαρ;
Θα σωπάσω, για μια ακόμη φορά, αλλά πρέπει να φύγω. Προσπαθώ, το παλεύω μέσα μου. Δεν είσαι αυτό που θέλω, είσαι αυτό που φαντάστηκα μαζί σου. Είναι μακρινό αυτό το όνειρο και κουράζομαι να περιμένω. Οι εμπειρίες μου μου στέρησαν την υπομονή. Τα όριά μου στενεύουν και θα πρέπει να σε αφήσω.
Εύχομαι να ξεμπλοκάρεις μια μέρα απ’ τα δεσμά που έχεις υποβάλει τον εαυτό σου. Να ωριμάσεις και να δεις ξεκάθαρα τις αιτίες. Τώρα αν το ζήσεις, αυτό που τόσο θέλεις, ξέρεις πως και το δικό σου όνειρο θα είναι με ημερομηνία λήξης. Έτσι ακριβώς, όπως είναι και το δικό μας.
Πρέπει να σε κλείσω και να σου πω ότι οι απαντήσεις σου είναι σ’ αυτές εδώ τις λέξεις. Κάπως έτσι δε λένε αντίο; Όταν τον άλλον δεν μπορείς να τον αντικρίσεις, τουλάχιστον γράφ’ το να φύγει από μέσα σου και να το κλειδώσεις εκεί. Κάπου, κάπως, κάποτε θα το μάθεις και θα καταλάβεις. Κι αν ακόμα, δεν καταλάβεις, θα ψάξεις και θα αναζητήσεις.
Οι απαντήσεις σου είναι ο χρόνος που δεν μπορείς να υπομείνεις. Μην απορείς για τη συμπεριφορά μου, ήταν το λιγότερο δυνατό που μπορούσα να κάνω. Δεν μπορώ να σε μαλώσω, δεν μπορώ να σου μιλήσω άσχημα, αλλά ούτε να σ’ αφήσω. Σ’ αγαπώ κι εύχομαι μια μέρα να συναντηθούμε!
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
