Γράφει η Μ. Γ.
Είναι κάποιες στιγμές που αποτελούν καμπές στη ζωή μας. Στιγμές τόσο τραγικές που νομίζεις ότι δε θα αντέξεις και θα τα χάσεις κι όμως μέσα από αυτές ξεπετάγεται ένα μικρό ίχνος ελπίδας. Ήσουν το δικό μου ίχνος ελπίδας. Μου έδωσες το χέρι στα δύσκολα και μου υποσχέθηκες να είσαι εδώ για όσο χρειαστεί ενώ σε κοιτούσα σαν χαζή κι απορούσα πώς και γιατί να θέλει κάποιος να μοιραστεί το χάος μου.
Δεν έψαχνες για έρωτες και περιπέτειες. Άνθρωπος προς άνθρωπος, απλά και όμορφα. Να ανταλλάζουμε καμιά κουβέντα να ξεχνιέμαι είχες πει και να μου μιλάς μέχρι που να με πάρει ο ύπνος για να μην τρομάζω. Ναι, αλλά οι μεταμεσονύχτιες συζητήσεις βγάζουν τις πιο ευαίσθητες πλευρές μας στην επιφάνεια. Όλες οι εξομολογήσεις, οι αδυναμίες και τα χτυπήματα της ζωής σερβιρισμένα χωρίς πολλά, πολλά. Ωμά και χύμα όπως είχαν. Ακόμη και τα λάθη για τα οποία ντρεπόμαστε.
Έλα όμως που μου έγινες απαραίτητος. Και δεν ήταν η βόλεψη και η ηρεμία που ένιωθα ξέροντας ότι είναι κάποιος στην άλλη άκρη της γραμμής μέχρι να κοιμηθώ. Δεν ξέρω καν γιατί, αλλά σε θέλω εδώ. Να μοιράζομαι τα πάντα μαζί σου, να σε ακούω να γελάς και να χαίρεσαι. Να τρελαίνεσαι όταν χάνομαι για λίγο χωρίς εξήγηση και να σκέφτεσαι μην ήταν κάτι που είπες ή μην έχασα το ενδιαφέρον μου.
Είναι που άκουσες τον πόνο μου και τον έκανες δικό σου, είναι που μου έδειξες τις δικές σου άσχημες στιγμές. Είναι που αποδέχτηκες το όλο μου, χωρίς να θες να το αλλάξεις ή να έχεις κάτι να κερδίσεις από όλο αυτό. Μόνος σου το λες ξανά και ξανά ότι αν είναι κάτι που φοβάσαι είναι τα ξεσπάσματα που μπορεί να έχω.
Δε θέλω να ξεσπώ πάνω σου, ξέρεις. Υπάρχουν άλλοι τρόποι να εκδηλωθεί ο πόνος, ο θυμός κι η απελπισία. Κι αν καμιά φορά τα χάνω και τα ακούς εσύ, το μετανιώνω και τρέμω στην ιδέα μη σε διώξω μακριά. Μπήκες ξαφνικά κι απροειδοποίητα μέσα στη ζωή και δε θέλω να φύγεις έτσι. Για την ακρίβεια δε θέλω να φύγεις ποτέ.
Μείνε για να μπορώ να κλέβω λίγη από την ενέργειά σου, μέχρι να φορτίσω κι εγώ και να κινούμαι μόνη μου. Με σπρώχνεις, με ανεβάζεις, με βοηθάς να κάνω πράγματα και με βγάζεις από το βούρκο. Δε με βλέπεις σαν ένα πονεμένο κοριτσάκι που έχει ανάγκη από ντάντεμα και προστασία, αλλά σαν μια δυναμική γυναίκα που πέρασε πολλά και χρειάζεται λίγη βοήθεια να ξαναμπεί στους ρυθμούς της.
Κι εγώ σ’ αγαπώ γιατί είσαι σκληρός μαζί μου. Δε θα με λυπηθείς. Δε θα σε νοιάξει να με δεις να δακρύζω αν ξέρεις ότι αυτό θα με πεισμώσει και θα με βοηθήσει να κάνω άλλο ένα βήμα μπροστά.
Πώς να τα ανταποδώσω όλα αυτά; Αλήθεια δεν ξέρω. Ο μόνος τρόπος που ξέρω είναι αυτός. Λίγος μπροστά στα πολλά σου, ίσως, αλλά και πάλι ξέρω ότι το μουτράκι σου θα γελάσει και θα χαρεί. Μια μικρή δημόσια εξομολόγηση. Σε θέλω εδώ ακόμη κι όταν θα τρωγόμαστε σαν τα κοκόρια και θα θέλουμε να σκοτώσουμε ο ένας τον άλλο.
Θέλω να είσαι εδώ ακόμη και τις ώρες εκείνες που θα μου σπας τα νεύρα και θα σου κρατάω μούτρα, αλλά βαθιά μέσα μου θα τρέμω στην ιδέα μη μου πάθεις κάτι κι ας σου κάνω καψόνι για τη μαλακία που έκανες. Να είσαι εδώ τις στιγμές εκείνες που θα μου φταίνε όλα και θα ξεσπώ πάνω σου κι ενώ θα θες να με βρίσεις, θα με πνίγεις στα φιλιά για να σκάσω και να ηρεμήσω.
Έχεις μάθει τα κουμπιά μου κι έχω μάθει τα δικά σου. Γνωριστήκαμε σαν φίλοι κι εκεί είναι η μαγεία. Είμαστε πρώτα αυτό και μετά όλα τα υπόλοιπα. Μιλάμε χύμα, αλλά πετάμε και τα γλυκόλογά μας. Είμαι ο «μαλάκα δε θα πιστέψεις τι έκανε ο τύπος» και το «τι κάνει το κοριτσάκι μου;» ταυτόχρονα κι όλο αυτό το απολαμβάνουμε κι οι δυο.
Δεν υπάρχει προσποίηση, δεν υπάρχει ψευτιά και δεν υπάρχει προσπάθεια να εντυπωσιάσουμε ο ένας τον άλλο. Θαμπωθήκαμε από την απλότητα και τις αλήθειες μας κι όλα τα υπόλοιπα μας περισσεύουν.
Θα μείνεις που σε θέλω, λοιπόν;
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή
