Θα τα ξαναπούμε

Γράφει η Κατερίνα.

Πρέπει να με θεωρείς τρελή. Τελείως τρελή. Όχι ευχάριστα τρελή, μάλλον οριακά παρανοϊκή, για ποιον άλλο λόγο να με έχεις μπλοκάρει; Μπορεί και να έχεις δίκιο, εδώ που τα λέμε, έψαξα από ψεύτικο προφίλ για να δω τι κάνεις. Ας μην κρύβομαι πίσω απ’ το δάχτυλό μου. Υπήρξα εντελώς τρελή για σένα, οπότε έπρεπε να το περιμένω. Όμως, αυτό δεν είναι η καψούρα; Μπόλικη παράνοια με πόθο;

Σε ήθελα όσο κανέναν, τότε. Διψούσα να νιώσω το άγγιγμά σου, λαχταρούσα να βρεθώ και πάλι στα σεντόνια σου, ανυπομονούσα για ένα σου μήνυμα ή ένα μεταμεσονύχτιο τηλεφώνημα -κι ας έλεγα στον εαυτό μου το αντίθετο.

Ξέρεις, ποτέ δε σου το είπα, αλλά ζούσα για εκείνες τις ώρες που μου χάριζες. Πιστεύω πως το γνώριζες, αλλά σε μπέρδευα με τα αντικρουόμενα μηνύματα που σου έδινα. Πιστεύω πως ήξερες καλά πως το μόνο σίγουρο με εμένα ήταν πως δεν ήξερα τι ήθελα.

Ήξερα, όμως, ότι σε ήθελα. Εσένα. Εσένα και μόνο. Δεν ήξερα να το εκφράσω, δεν ήξερα να στο δείξω, δεν ήξερα να σε διεκδικήσω. Έλα, μεταξύ μας, ούτε πώς να γαμιέμαι καλά-καλά δεν ήξερα, εσύ μου το έμαθες. Πώς λοιπόν, να ξέρω να συμπεριφερθώ και να σου πω τι νιώθω;

Ήξερα να φλερτάρω, να παίζω με τις λέξεις, να σε κάνω να νομίζεις άλλα απ’ αυτά που ίσχυαν, να λέω ψέματα, να εξαφανίζομαι και να εμφανίζομαι όποτε ήθελα και να θυμώνω αν μεσολαβούσε κάτι στη ζωή σου. Θύμωνα γιατί ζήλευα. Τόσο μικρή κι ανόητη υπήρξα για σένα.

Κανείς άλλος δε με γνώρισε όπως εσύ. Κανείς άλλος δε με άφησε και στο ίδιο χάλι, βέβαια. Πιο χάλια δεν έγινα για άλλον κανένα. Μαζί σου ήταν το ναδίρ κι ας ήταν η καψούρα στο απόγειο. Μάλλον έφταιξε το σεξ και δεν μπορούσα να πάω παρακάτω για καιρό -δεν είχα και πολλά να το συγκρίνω, άσε τι σου έλεγα. Μάλλον έφταιγαν κι οι σκληρές σου κουβέντες. Εντάξει, έφταιγε και το ότι είχες δίκιο τελικά κι ήταν πολύ αργά όταν το κατάλαβα. Όμως, μωρό μου, έφταιξες κι εσύ. Δεν ήξερες πως αν θες να είσαι καλός δάσκαλος πρέπει να τα διδάξεις όλα και στο ακέραιο; Με μισές κουβέντες, μισές δουλειές κάνουμε.

Πλάι σου, το ομολογώ, έμαθα τα καλύτερα κόλπα. Πώς να κάνω σεξ πριν καν αγγίξω τον άλλο -χρήσιμη γνώση, δε λέω. Έμαθα να μη θυμώνω γιατί πάλι με καθοδηγεί το πράσινο τέρας της ζήλιας, αλλά να ξεθυμαίνω. Καλύτερα απ’ όλα, όμως, έμαθα πως αν δε χαλιναγωγούσα τον εγωισμό μου θα κοιμόμουν με αυτόν. Αυτό ήταν το σκληρότερο μάθημα που μου έδωσες και το πέρασα σε θεωρία και πρακτικά. Αναρωτιέμαι αν εσύ το δίνεις ακόμα γιατί ξέρω πως και τώρα η δεξιά πλευρά του κρεβατιού σου είναι άδεια.

Στην αριστερή πλευρά του δικού μου κρεβατιού υπάρχει κάποιος. Κάποιος σημαντικός για μένα. Κάποιος που δε σου μοιάζει στο ελάχιστο. Κάποιος που δε θα το παραδεχτεί γιατί δεν το ξέρει αλλά σε ευχαριστεί που με προσγείωσες απότομα. Στην δεξιά πλευρά του κρεβατιού μου, είμαι εγώ. Κι εγώ σε ευχαριστώ για την ανώμαλη προσγείωση, αλλά και την επικίνδυνη πτήση. Δε θυμίζω και πολύ το κοριτσάκι που γνώρισες -πάνε και δέκα χρόνια από τότε. Ούτε εσύ θυμίζεις –εξ όψης τουλάχιστον – τον άντρα που γνώρισα, ωστόσο αφήσαμε κάποιες συζητήσεις μισές και θέλω πολύ να σου δώσω τις απαντήσεις που δεν είχα τότε.

Άκου, κάβλα μου, μεγαλύτερη καψούρα από σένα δε γνώρισα κι ας πήγα και με καλύτερους. Δεν το λέω για να σε πικάρω, αλλά για να νιώσεις πως δεν ήταν μόνο το σεξ για μένα κι ας ήταν καλό.  Ήταν όλο το παιχνίδι πριν και μετά. Ήταν τα βαριά, σίγουρα αγγίγματά σου κι οι λίγες μα σίγουρες λέξεις σου. Ήσουν εσύ, γαμώτο σου, που ήξερες τι έπρεπε να κάνεις και να πεις κι ήμουν κι εγώ που εξερευνούσα τον κόσμο δίχως χάρτη ή πυξίδα.

Δεν έφταιγε το timing, όπως μου είπες. Δεν έφταιγε ότι ήμασταν σε άλλη φάση. Κάποιοι άνθρωποι όπως εσύ έρχονται στις ζωές μας για να μας κάνουν στάχτη. Τώρα ξέρω πως μου είχες γίνει εμμονή κι η αυτοκαταστροφή μου. Ξέρω πως σε ξενέρωσα με τα πείσματα και τους εγωισμούς μου. Ξέρω πως εμείς δεν ήταν γραφτό να συνυπάρξουμε.

Άκου, μωρό, ούτε σε αυτήν την εποχή  ούτε σε καμία δε θα είχαμε εμείς μια κανονική, ανθρώπινη σχέση, αλλά δε μετανιώνω που κεραυνοβολήθηκες στη ζωή μου. Τόσα χρόνια μετά κι ακόμα χαίρομαι για όλα. Λάθη, πάθη, λόγια, αλήθειες και ψέματα. Όλα. Πώς να στο πω; Ήσουν το βατερλό μου, αλλά κομμάτια να γίνει, ήταν τόσο θεαματικό που θα το ξανάκανα!

Μείνε κρυμμένος αν θες. Ό,τι είχα να πάρω από σένα το πήρα. Μπορεί να ήταν ιδρωμένα σεντόνια, πονηρά μηνύματα, μεταμεσονύχτιες υπαρξιακές αναζητήσεις, λεκτικά χαστούκια και μπόλικη κάβλα, μα τίμια, άξιζαν τον κόπο. Αν με πετύχεις κάπου, κάνε πως δε με είδες, θα το καταλάβω και μην ανησυχείς· θα κάνω κι εγώ το ίδιο. Φτάνει ένα βατερλό γι’ αυτήν τη ζωή, τα λέμε στην επόμενη!