Άλλη μια φορά που μου λες πως το μεταξύ μας το φοβάμαι. Άλλη μια φορά που κάθομαι κι αναρωτιέμαι αν έχεις δίκιο κι αν τελικά όλα αυτά τα «θέλει θάρρος για να κάνεις πίσω» δεν είναι τίποτα πέρα από κανακέματα στον εγωισμό μου -που τη βρίσκει να το παίζει ήρωας- και χρυσόσκονες για αντιπερισπασμό σε μια, απ’ ό,τι φαίνεται, καλά μουτζουρωμένη εικόνα.
Πότε θέλει θάρρος για να κάνεις πίσω; Όταν το μπροστά το γουστάρεις με κάθε ίντσα σου, είτε γιατί το αποτέλεσμα σ’ έναν ιδανικό κόσμο θα θύμιζε να έχει βγει από ταινία, είτε γιατί η ίδια η ιδέα της κίνησης μπροστά σε εξιτάρει και σε κάνει να νιώθεις αρχηγός του παιχνιδιού. Και γιατί να κάνεις πίσω αν τα πράγματα είναι έτσι; Επειδή ούτε σε ιδανικό κόσμο ζούμε που να θυμίζει σε κάτι κάμερες, δράση και γραμμένα από ρομαντική πένα τέλη, ούτε κι έχει αρχηγό το παιχνίδι της καψούρας. Και οι συνθήκες καμιά φορά προστάζουν για την όπισθεν με ύφος κι επιβλητικότητα στρατηγού σε λόχο. Εμάς λοιπόν, το πρόσταξαν.
Θέλει θάρρος για να κάνεις πίσω, όταν το πίσω έρχεται με τίμημα. Έτσι σου είχα πει κάποτε κι αναρωτήθηκες για λίγο αν στη δική μας περίπτωση τίμημα θα υπήρχε. Αν θα έπρεπε κάτι να πληρώσουμε ή αν θα μας έρχονταν όλα κερασμένα. Μα να σου πω κάτι; Πώς να μην υπάρχει κόστος, όταν ουσιαστικά χάνουμε όσα ήμασταν πριν γνωριστούμε; Σωστή ερώτηση θα ήταν αν θα το σήκωναν τελικά το τίμημα τούτο οι τσέπες μας ή αν θα μέναμε ρέστοι, να ψάχνουμε τους πάτους από τα σακίδιά μας μήπως μας έμεινε κανά ψιλό σε συναίσθημα. Και να σου πω κάτι; Στον άσσο θα μέναμε στο τέλος.
Ας επανέλθουμε λοιπόν στο αρχικό ερώτημα. Είναι όντως θάρρος η οπισθοχώρηση; Ή είναι φόβος καλυμμένος επιμελώς με ένα πέπλο γενναιότητας, ίσα για να μην πονέσει ο κακομαθημένος εγωισμός μας; Δείχνει ανδρεία ή δειλία το να παραδεχτούμε πως νιώσαμε αδύναμοι να επιτύχουμε, επειδή ο αντίπαλος -είτε αυτός ήταν πρόσωπο είτε κατάσταση- μας φάνηκε πιο καλά προπονημένος από εμάς; Μην περιμένεις την απάντηση εδώ, δεν την έχω για να στη δώσω. Κι εγώ την ψάχνω ακόμη, κάπου ανάμεσα σε κάρβουνα κι αποκαΐδια μιας ιστορίας που μόνοι μας ρίξαμε οινοπνεύματα και παλιά λάδια, μόνοι μας πετάξαμε και τα σπίρτα. Μιας ιστορίας που κάψαμε συθέμελα με δική μας πρωτοβουλία, μην τυχόν και προλάβει να πλησιάσει με αναπτήρα κάποιος άλλος.
Μου λες πως μας φοβάμαι, δεν το αρνούμαι. Τα τρέμω τα αποτελέσματα του μπουρλότου μας γιατί είναι απρόβλεπτο. Σαν φωτιά που ξεκινάει από παρατημένο γκαζάκι στη μέση του δάσους και ποτέ δεν ξέρεις πόσο μακριά θα φτάσει. Είναι κακό λοιπόν να ζητάω να έχουμε δίπλα μας και τους πυροσβεστήρες; Κι αν αυτοί σε ενοχλούν, ας πάμε τουλάχιστον κοντά σε ένα λάστιχο. Μη μείνουμε απλώς να παρακαλούμε για τη βροχή.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
