Γράφει η Κατερίνα Φ.
Χειμώνιασε και ξαφνικά άρχισα να συνηθίζω στην απουσία σου. Το ήξερα πάντα πως σου άρεσε να χάνεσαι, να κρύβεσαι για λίγο. Μα πάντα γυρνούσες και ‘μένα δε με πείραζε να μένω μόνη. Ήταν που ήξερα πως θα έλειπες για λίγο κι όταν επέστρεφες, θα ήταν σαν να μην είχες φύγει ποτέ. Θα σε έβλεπα να πλησιάζεις προς το μέρος μου κι η καρδιά μου θα σταματούσε. Και μόλις με έπιανες, θα ζωντάνευα ξανά.
Λένε πως ο έρωτας κάνει την καρδιά σου να χτυπάει δυνατά. Δε σου λένε όμως πως αυτός ο έρωτας είναι αδύνατο να κρατήσει για πάντα, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει καρδιά που μπορεί να αντέξει τέτοιον έρωτα. Κι εσύ είσαι για ‘μένα τέτοιος έρωτας. Μόνο που εγώ θέλω να κρατήσεις για πάντα· κι ας μην το αντέξει η καρδιά μου.
Έχω μαζέψει πολλές όμορφες αναμνήσεις να μου κρατάνε συντροφιά όταν δεν είσαι εδώ. Μερικές φορές, όμως, τις προτιμώ αντί για ‘σένα. Γιατί κάποιες μέρες ο έρωτάς σου είναι βουβός. Κάποιες άλλες, τον ακούω, αλλά δεν τον αισθάνομαι. Και ξέρεις, τα λόγια του έρωτα είναι αέρας. Τα λες και χάνονται, φεύγουν. Εγώ, όμως, θέλω πράξεις. Γιατί αν τα λόγια είναι αέρας, οι πράξεις είναι θύελλα, είναι ανεμοστρόβιλος.
Κάποτε τα λόγια σου μου ακούγονταν σαν μουσική, κάποτε έβρισκα εγώ τους στίχους στο τραγούδι που διάλεγες για να χορέψω. Κάποτε δε με ένοιαζε που τα λόγια ήταν μεγάλα κι εμείς μικροί. Τα πίστευα. Πίστευα στα λόγια πιο πολύ, είχα μια ρομαντική αίσθηση πως λέγοντας κάτι δυνατά αυτό πραγματοποιείται.
Δε φτάνει όμως να το πεις το «σ’ αγαπώ», το «σε θέλω», το «μου λείπεις». Αν δεν μπορείς να με κάνεις να το νιώσω, είναι σαν να μην το είπες ποτέ. Κι εγώ θέλω τα λόγια σου να με διαπεράσουν, θέλω να τα νιώσω σε όλο μου το κορμί, θέλω να μου κυριεύσουν το μυαλό και να μην μπορώ να τα αμφισβητήσω ποτέ.
Αυτό θέλω. Θέλω να με αγαπάς, χωρίς να χρειαστεί να μου το πεις. Θέλω να το αισθάνομαι κι αυτό να μην μπορεί να μου το πάρει κανείς. Πάει καιρός που δε σε νιώθω και πάει καιρός που κρέμομαι από τα λόγια σου ενώ εγώ αναζητώ κάτι που δεν μπορεί να ειπωθεί. Πάει καιρός που δε μου λείπεις γιατί κάλυψα το κενό της απουσίας σου με συναισθήματα μισά και μουδιασμένα.
Δε θέλω απλά να είσαι εδώ. Θέλω να σε νιώθω εδώ, ακόμα κι όταν λείπεις. Θέλω να σε ζω, να σε αισθάνομαι εδώ. Θέλω να είσαι μαζί μου ακόμα κι όταν είσαι μακριά. Και θέλω να νιώθεις κι εσύ το ίδιο. Να μην μπορείς να σκεφτείς τίποτα άλλο. Να μην μπορείς με κανέναν άλλον. Εγώ για ‘σένα κι εσύ για ‘μένα. Κι όλα αυτά δεν πρόκειται ποτέ να στα πω. Θέλω να τα νιώσεις. Θα προσπαθήσω να σε κάνω να τα νιώσεις.
Και τότε θα καταλάβεις τη διαφορά του έρωτα που έχουμε από του έρωτα που θα ήθελα να έχουμε. Γιατί είναι οι πράξεις που μετράνε. Μπορεί να μιλάμε ασταμάτητα, να λέμε λόγια μαγικά αλλά αν δεν μπορεί να δει ο άλλος τη μαγεία, ουσιαστικά μιλάμε χωρίς να ακουγόμαστε. Κι εγώ θέλω έναν θορυβώδη έρωτα, που θα κάνει τα αυτιά μου να βουίζουν. Θέλω να μη χρειαζόμαστε λόγια για να μιλήσουμε. Θέλω να μιλήσουν οι πράξεις. Θέλω θύελλες κι ανεμοστρόβιλους. Όχι άλλα αεράκια.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
