Γράφει η Δ.
Θυμάμαι ακόμη τη δική μας γνωριμία, ίσως η πιο αδιάφορη σε όλη μου τη ζωή. Γνωριστήκαμε τυχαία και δε μου κέντρισες το ενδιαφέρον. Σκεφτόμουν ότι δεν έχω χρόνο για κάτι τέτοιο και το καλύτερο που έχω να κάνω είναι ν’ αφοσιωθώ στη σχολή μου. Μέσα σε λίγο καιρό όλα άλλαξαν, όμως, γιατί το σύμπαν σε παίζει με τον πιο περίεργο τρόπο.
Στο πρώτο μας ραντεβού, θέλω να ξέρεις ότι γύρισα σπίτι κι ήμουν πιο χαρούμενη απ΄ό,τι έχω ποτέ υπάρξει. Ένιωθα ευτυχισμένη. Μα ήταν στα πιο δύσκολα μεταξύ μας, που κατάλαβα πόσο σε είχα ερωτευτεί. Στον θυμό μου, που αντιλήφθηκα πως είχα καταστρέψει όλο μου το παρελθόν κι η μόνη μου σκέψη ήταν να είμαι μαζί σου. Πες μου, μετά από τόσα χρόνια, άξιζε τελικά;
Η αλήθεια είναι ότι περάσαμε από διάφορες φάσεις και μάλλον ποτέ δε συγχρονιστήκαμε. Μα η πιο δύσκολη φάση, μακράν, ήταν όταν ήρθε η στιγμή να συζητήσουμε τι έχουμε εμείς οι δυο. Τρία χρόνια πέρασαν κι ακόμα, αν με ρωτήσεις, δεν ξέρω να σου πω τι στο καλό είχαμε εμείς οι δύο. Δεν μπορούσες να το ξέρεις τότε, αλλά για μένα ήσουν το στήριγμά μου κι η ασφάλειά μου μέσα στην αβεβαιότητα της σύνδεσής μας. Σε κοίταζα με τόσο θαυμασμό κι ομολογώ ότι δεν ένιωσα ξανά τόσο πολύ έναν άνθρωπο. Ήταν σαν να βρήκα τον άνθρωπο που μου ταιριάζει μα δεν είχα το δικαίωμα να τον διεκδικήσω παραπάνω στη ζωή μου.
Κι αυτό, το κατάλαβα με τον δύσκολο τρόπο τη μέρα που σταματήσαμε να μιλάμε. Πέρασε περίπου ένας μήνας που δεν είχα νέα σου. Δεν ξέρω, ίσως ήμουν μικρή, ίσως η αγάπη μου για σένα δε με άφηνε να δω καθαρά, ίσως ήταν η ανάγκη μου να υποστηρίξω την επιλογή μου, αλλά εύκολα υπέκυψα και ξαναμιλήσαμε κι από τότε, πολλές φορές ακόμη. Έκανες το ένα λάθος μετά το άλλο κι εγώ ήμουν πάντα εκεί να σε στηρίζω, ενώ ουσιαστικά αυτό που έπραξα είναι να τροφοδοτώ το πείσμα μου να μείνουμε μαζί.
Πέρασε αρκετός καιρός λοιπόν με τα on off μας, και με ομολογουμένως αρκετή δυσκολία, αποφάσισα να φτιάξω ξανά τη ζωή μου. Πλέον, μπορώ να πω πως είμαι καλά, όμως δεν μπορώ με τίποτα να πω πως δε σε σκέφτομαι. Και κάθε φορά που εμφανίζεσαι -κάθε φορά που σου επιτρέπω να ξαναέρχεσαι- γεννιέται ξανά μέσα μου το δίλημμα αν πρέπει να τα διαλύσω όλα για λίγο ακόμη μαζί σου. Κι αν μετρώ τα ατελείωτα λάθη που έχουμε κάνει από κοινού, εγώ για σένα κι εσύ για μένα, δεν μπορώ να παραβλέψω αυτή την ακατανίκητη ορμή που με σέρνει και πάλι κοντά σου, για μια ακόμη προσπάθεια. Άραγε ο άνθρωπος αλλάζει; Μπορώ να γίνω αυτό που θες κι εσύ αυτό που χρειάζομαι; Θα μπορέσουμε να είμαστε ποτέ μαζί;
Θέλω να ξέρεις ότι παλεύω καθημερινά με τον εαυτό μου και με την ανάγκη μου να βρω πατήματα που δε θα αφορούν έναν άλλον άνθρωπο, όση αγάπη κι αν με δένει μαζί του. Θέλω να είμαι καλά, χωρίς να πρέπει να είμαι καλά μαζί σου. Είναι τόσο δύσκολο να είμαι κάθετη σε ό,τι έχει να κάνει με σένα, έναν άνθρωπο που λάτρεψα κι ακόμη λατρεύω. Κι αν δεν καταφέρω ποτέ να στα πω όλα αυτά, τουλάχιστον έφτασα να τα γράφω. Κι αυτό θα το μετρήσω για νίκη μου. Ας είναι μία απ’ τις πολλές.
Στον μεγάλο μου έρωτα.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
