Γράφει η Μαρίνα.
Φλερτ, γοητεία και κατάκτηση. Τρεις λέξεις που έχω μάθει να μη συγχέω στο μυαλό μου. Βλέπετε, το φλερτ το έχω εδώ κι αρκετό καιρό κατηγοριοποιήσει σαν μια στρατηγική προσέγγισης που δε θα σου δώσει –όχι από την αρχή τουλάχιστον- τα στοιχεία που χρειάζεσαι για να σχηματίσεις μια κάποια άποψη για τον άλλον. Ευτυχώς, δηλαδή, αλλιώς ο έρωτας θα ήταν απλώς ένα στιγμιαίο εσπρέσάκι μιας γουλιάς.
«Έκαψα» αρκετά φλερτ με την πεποίθηση πως δε θα έβγαζαν πουθενά, ενώ αποδείχθηκε στην πορεία πως μάλλον γύρισα την πλάτη μου σε κάτι που θα ήταν ομολογουμένως ιδιαίτερο και ξεχωριστό. Η γοητεία είναι μια μπερδεμένη κατάσταση, βέβαια, γιατί τη γοητεία την έχεις ήδη πλάσει στο μυαλό σου πριν κάνει την εμφάνισή της. Κι εγώ γοητεύομαι ν΄απογοητεύομαι. Μια δίνη που της παραδίνομαι όταν κάποιος μου δείχνει με τη μια πως αρέσω ή πως με θέλει.
Και κάπου εδώ έρχεται η κατάκτηση. Αυτή η θεϊκή κατάσταση που υποτίθεται πως θ’ αναδείξει τη μοναδικότητά σου. Λοιπόν ξέρετε κάτι; Δε νιώθω και τόσο μοναδική όταν κάποιος είναι σχεδόν πάντα συναισθηματικά διαθέσιμος για μένα. Χωρίς να μπορώ να το εξηγήσω απόλυτα, όταν κάποιος μου δείχνει πως θέλει να έρθει κοντά μου και να με πλησιάσει, νιώθω κάποιες φορές πως θέλω να το βάλω στα πόδια, ειδικά αν το κάνει με τρόπο κραυγαλέο και του απόλυτου κατακτητή. Του γνώστη και του έμπειρου. Εκεί με χαλάνε όλα. Εκεί επιστρατεύω τη γοητεία της ειρωνείας μου και τον αποτελειώνω κάνοντας τσιγάρο πάνω στο συναισθηματικό του πτώμα.
Βαριέμαι όταν όλα δείχνουν ρόδινα. Αν είσαι ένας έρωτας που θα με πνίγει με ακατάπαυστα κι ανούσια κομπλιμέντα, καλύτερα να καθίσεις εκεί που είσαι. Δε θα με γοητεύσεις με τη μόνιμη διαθεσιμότητά σου. Μπορεί να είναι ένα κουσούρι μου όλο αυτό αλλά δε θέλω να τελειώνει η αγωνία του να νιώθω ότι μπορείς ανά πάσα ώρα και στιγμή να μη δίνεις δεκάρα. Πιστεύω μέσα μου βαθιά πολύ, πως αν θέλουμε να νιώθουμε όσο πιο πολύ γίνεται, ερωτευμένοι όπως στην αρχή μιας σχέσης –που φαντάζομαι πως όλοι το γουστάρουμε- δε θα συμβεί μέσα από μια βαρετή ασφάλεια αλλά μέσα από την σχεδόν άρρωστη ανασφάλεια.
Τα τρέμω αυτά τα δεδομένα, περισσότερο από το να παραδεχτώ τα προφανή τραύματα εγκατάλειψης. Αν μου δείξεις πως αποσύρεις το ενδιαφέρον σου, τότε καίγομαι για να μπω πιο ενεργά σ’ αυτό το παιχνίδι. Όταν μου δείξεις πως κάνεις πίσω ή πως διστάζεις, τότε θέλω να σε προσεγγίσω και πάλι. Να κάνω τα δικά μου. Να σε δω με άλλη ματιά και ν’ αλλάξω άποψη. Θα με γοητεύσει το ότι δεν ξέρεις αν τελικά σου αρέσω κι αν θέλεις να είσαι μαζί μου. Αυτή η αμφιβολία σου θα είναι για μένα το δικό μου κιου για να διεκδικήσω.
Δεν είναι κομμάτι μιας συνειδητής στρατηγικής. Είναι φυσική αντίδραση μπροστά στη διαθεσιμότητα. Για να σου δώσω να το καταλάβεις, είναι όπως όταν ένα μικρό παιδί ζητάει μέσα στο καταχείμωνο να φάει παγωτό κι εσύ του εξηγείς με κάθε λεπτομέρεια τι θα κάνει το παγωτό στον λαιμό του, όσο εκείνο αρνείται να σε πιστέψει και συνεχίζει να το ζητάει. Κι αποφασίζεις να του το δώσεις. Χωρίς περιορισμούς. Διαθέσιμο παγωτό ανά πάσα ώρα και στιγμή. Το πιο πιθανό είναι να μην το ακουμπήσει καν. Το ζάλισες με τις συνέπειες τόσο, που αποτυπώθηκαν στο μυαλό και τώρα θα σου πει «όχι ευχαριστώ, δε θα πάρω». Αυτό το «όχι ευχαριστώ δε θα πάρω» έρχεται κάθε φορά στο μυαλό μου όταν το άτομο που με πλησιάζει είναι συναισθηματικά διαθέσιμο σε υπερβολικό βαθμό. Δε θα πάρω γιατί μου το προσφέρεις χωρίς να λογαριάσεις τη φλόγα της προσπάθειας. Θέλω να με κάνεις να προσπαθήσω να σε κερδίσω. Λιώνω όταν θα μπορώ να πέσω στα πατώματα για σένα από δίψα για ένα φιλί που δεν είναι για μένα δεδομένο. Με φτιάχνει ρε παιδί μου το να μην μπορώ να ψυχανεμιστώ από την αρχή αν με θέλεις ή όχι.
Θ’ ακουστώ σαν μετεωρολογικό δελτίο αλλά το ερωτικό μου ενδιαφέρον δείχνει να φθίνει στις περιοχές που εμφανίζουν έντονη συναισθηματική διαθεσιμότητα με μια εσάνς δεδομένης κατάστασης. Και δε φαίνονται στο άμεσο μέλλον σημάδια βελτίωσης των συνθηκών. Μπορεί τελικά να ήταν όλα πιο απλά αν επέλεγα κάποτε να κάνω μια συζήτηση με τον πατέρα μου, μιας και τα φροϊδικά συμπλέγματα είναι ολοφάνερα, όμως από την άλλη, τι είναι ο έρωτας χωρίς λίγη αυτοκαταστροφή;
Θα σας πως όμως κι ετούτο. Πως κανένας παθιασμένος έρωτας δεν άνθισε μέσα στη σιγουριά του. Οι μεγάλοι έρωτες, εκείνοι που με τη φλόγα τους έκαψαν τα πάντα, δεν είχαν δεδομένα. Έπλητταν με τα δεδομένα. Σάπιζαν τα θεμέλιά τους στα δεδομένα. Οπότε κι εγώ, θέλω ένα «μαζί» που θα το κυνηγάμε κι οι δυο. Θα το φλερτάρουμε επί μονίμου βάσεως. Κι ας κουραστούμε. Τουλάχιστον, δε θα πούμε πως βαρεθήκαμε.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
