Γράφει η Ηλιάνα.
Ξέρεις, αν είχαμε χρόνο, αν μπορούσα να μπω σε μια χρονοκάψουλα που θα με έπαιρνε πίσω στην αρχή, θα έμενα για πάντα στο πλάι σου. Θα έπαιρνα πίσω κάθε κακία που ξεστόμισα, κάθε καπρίτσιο που έκανα και κάθε στιγμή που θεωρούσα πως όσα είχαμε δεν ήταν αρκετά.
Θεώρησα δεδομένο ότι θα είχαμε όλον τον χρόνο να φτιάξουμε τα πράγματα. Κι όταν μπορέσαμε πια να προσπεράσουμε όλα όσα μας χώριζαν, χάθηκες. Κι έμεινα εδώ να σκέφτομαι ανάμεσα σε χιλιάδες αναμνήσεις τα «γιατί» των πράξεών σου.
Δεν πέρασε στιγμή που να μην έκλεισα τα μάτια για να δω τα δικά σου. Τα χείλη σου ακόμα τα νιώθω ζεστά πάνω στα δικά μου. Κι όλα συνωμοτούν στο να μη σε αφήσει το μυαλό μου ποτέ ελεύθερο. Γιατί είσαι κρυμμένος σε όλα τα τραγούδια που παίζουν τυχαία στο ράδιο εκείνες τις νύχτες που γυρνώ κομμάτια στο σπίτι. Είσαι μαζί μου μέχρι να γυρίσω το κλειδί στην πόρτα μου και να ανέβω στη φωλιά μου.
Φυλακή είναι το παρελθόν. Κατάρα οι σκέψεις και τα βράδια πια δικαστές. Γιατί καταδικάστηκα να μην ποθήσω κανένα κορμί που δεν είναι το δικό σου. Όλα γύρω μου τα ίδια κι το μυαλό μου κολλημένο στον έναν που δεν μπορώ να έχω. Κι όλες οι φωτογραφίες, θύμισες μια ζωής που δεν μπορούσε να προχωρήσει. Δε σου φώναξα πόσο σ’ αγάπησα. Δε σε έπνιξα με όλα τα φιλιά που κράτησα. Θα είχαμε χρόνο, έτσι δε λέγαμε; Μα ξεχάσαμε πως κανείς απ’ τους δυο μας δεν ήταν θεός.
Δε βρίσκω τρόπο να σε αφήσω πίσω μου. Ποιος μπορεί να μου πει πώς σταματάς να αγαπάς και προχωράς. Και κάθε που βγαίνω και βλέπω όλο αυτό το ψέμα γύρω μου τόσο πιο πολύ σε σκέφτομαι. Τα λόγια σου ήταν πράξεις. Μιλάνε για αγάπη γύρω, μα δεν την ξέρουν. Την αναφέρουν σε κάθε στεγνό πήδημα που ψάχνουν. Και κάπως έτσι κανείς δεν πιστεύει πια σ’ αυτήν. Και θέλω να φωνάξω πως υπάρχει, μα, αλήθεια, δεν μπορούν να καταλάβουν. Και μεταξύ μας, δε με νοιάζει αν θα μάθουν. Ούτως ή άλλως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πονάει.
Και κάπως έτσι, αγάπη μου, πετάω σαν τα πουλιά τα βράδια πάνω απ’ την άδεια για μένα. Και κάθε που πονάω ουρλιάζω για να τρομάξω ακόμα αυτούς που νομίζουν πως θα έχουν για πάντα την αγάπη που αναβάλλουν για αύριο. Και δεν αντέχω άλλους ερωτευμένους γύρω μου. Προτιμώ για συντροφιά στην πίκρα μου αυτούς που δε θέλουν λόγια, μα μένουν εκεί κι ας μην αλλάξουμε κουβέντα για ώρες.
Έμαθα πως όταν πονάς, την κλάψα σου την κάνεις ζωή και πράξεις. Δεν πρέπει να την κρατάς μέσα σου. Πρέπει να τη σκορπίσεις γύρω μέχρι να γίνει στάχτη. Όσα περάσαμε θα τα κάνω καύσιμο για μια ζωή χωρίς εσένα. Μα δεν μπορώ να πω πως θα ξεχάσω ποτέ. Δε θέλω να ξεχάσω τα λάθη. Θα τα κρατήσω κι αυτά κάπου εκεί κλειδωμένα για να θυμάμαι με πόση ευκολία πούλησα το «τώρα» για το «μετά».
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
