Γράφει η Άννα Ισιδώρου.
Κάποιοι άνθρωποι έρχονται πολύ νωρίς στη ζωή μας ή πολύ αργά. Έρχονται ακριβώς στο σημείο που είσαι τόσο κατασταλαγμένος με τη ζωή σου και ξέρεις ακριβώς αυτά που θες να δεις στη συνέχεια.
Έρχονται στο κατάλληλο σημείο να σου ανατρέψουν το γεγονός ότι ο έρωτας δεν έχει μέτρα και σταθμά ούτε ηλικία ούτε ωριμότητα ούτε εμπειρία. Εμφανίζονται ευθαρσώς μπροστά σου με όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που δεν ήθελες να συναντήσεις ξανά γιατί τώρα ξέρεις.. Κουραφέξαλα ξέρεις.
Καθόταν κάθε φορά στη γωνία του μπαρ που ήταν στέκι μου. Την πρώτη φορά φαινόταν μυστήρια ύπαρξη, τη δεύτερη γοητευτική, την τρίτη ολέθρια.
Τρία χρόνια μικρότερος, χωρισμένος εδώ και δύο μήνες, δηλώνοντας ελεύθερος, ωραίος και με τελευταία ανάγκη του τη σχέση. Την πρωταρχική δική μου.
Ανταλλάζαμε βλέμματα μεθυστικά και κουβέντες που μας έκαναν όλο το βράδυ να αγνοούμε την παρέα μας. Τους θυμηθήκαμε όταν το μαγαζί άναψε τα φώτα για να μας διώξει. Πέντε το πρωί συνεχίζαμε τις κουβέντες δια τηλεφώνου. Κάθε λέξη του έδινε τροφή στη δική μου επόμενη. Χημεία. Άριστη χημεία.
Τον γνώριζα ελάχιστα μα ήταν ο άνθρωπος που ήξερα καλύτερα από τον καθένα. Εφτά μέρες κι εφτά νύχτες για να μάθω τα πάντα για το χαρακτήρα του, να μάθει τα πάντα για τη ζωή μου. Εδώ μακροχρόνιες σχέσεις και ακόμα το προσπαθούν. Είπαμε για ταξίδια που κάναμε και θέλαμε να κάνουμε, μιλήσαμε για ανησυχίες του σήμερα, θέσαμε προβληματισμούς για το αύριο, συμβουλεύσαμε, φλερτάραμε, ονειρευτήκαμε, γελάσαμε δυνατά.
Ίσως ήταν αυτό το λάθος timing που ξέραμε κι οι δυο πως υπήρχε και μας ανάγκασε να βιαστούμε να τα μάθουμε όλα, να τα ζήσουμε όλα. Είχαμε κάνει όλη την προετοιμασία για να ερωτευτούμε. Ήταν η στιγμή να αφεθούμε.
Το λάθος timing δύο ανθρώπων. Ηλικιακά είχαμε διαφορετικές ανάγκες και οι στόχοι μας απείχαν μεταξύ τους τόσο που έκαναν το φλερτ πιο ελκυστικό και το πάθος πιο ακραίο.
Εκεί που ανθίζει ο ορίζοντας και βλέπεις το ουράνιο τόξο να καταλήγει σε μαγευτικό χρωματισμό έρχεται πάλι η καταιγίδα. Το μεγαλύτερο θάρρος χρειάζεται όταν πρέπει να ακούσεις μια αλήθεια. Και η αλήθεια μου ήταν κάπου εκεί, στα διαφορετικά δεδομένα στις ζωές μας.
Δεν ήμουν διατεθειμένη για άλλη μια περιπέτεια, δεν ήταν διατεθειμένος για το ρεαλισμό.
Το λήξαμε για την καλή μας υγεία.
Τι θα συνέβαινε αν γνώριζα τον ίδιο άνθρωπο λίγο καιρό πριν ή λίγο καιρό μετά; Αυτό γυρνούσε στο μυαλό μου συνέχεια. Θα σταματούσε λίγο πιο κάτω; Θα υπήρχε συνέχεια αλλά όχι τόσο μαγευτική; Θα ήταν πάντα τόσο ενδιαφέρον το μεταξύ μας; Θα ταιριάζαμε πιο πολύ όσο μαθαίναμε καινούργια πράγματα ο ένας για τον άλλο;
Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο.
Ίσως απλά να χρειαζόταν να τον γνωρίσω μόνο για να δώσω ή να πάρω κάτι από αυτόν · ένα τηλέφωνο στις δύο το πρωί, ένα μήνυμα από ενδιαφέρον, μια στιγμή χαμόγελο, μια ελπίδα, μια επιβεβαίωση, μια αισιοδοξία για το παρακάτω.
Μικρά πράγματα, απλά πράγματα.
Σταμάτησα να καταπιάνομαι στα «γιατί τώρα κι όχι μετά».
Είναι όμορφος άνθρωπος και χαίρομαι που ανταλλάξαμε πολλά σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.
Χαμογελώ όταν σκέφτομαι πως έχει σκέψη ωριμότερη από τους μεγαλύτερούς του, ίσως κι από μένα. Χαμογελώ που τα λόγια του με γέμισαν εφόδια να πραγματοποιήσω όνειρα που είχα κλεισμένα σε συρτάρια. Χαμογελώ που η ζεστασιά στη φωνή του έγινε αγκαλιά στο μέσα μου.
Λίγες μέρες σε γνώριζα μα έδωσες στιγμές μιας ζωής. Χαμογελώ όταν σε σκέφτομαι. Ελπίζω κι εσύ.
