Γράφει η Τ.
«Σ’ αφήνω να συνεχίσεις τη δουλειά σου. Να προσέχεις. Τα λέμε…».
«Κι εσύ να προσέχεις. Γεια…».
Και κάπως έτσι τελειώνει ο διάλογος δυο ανθρώπων που πέρυσι τέτοια μέρα ξύπνησαν στο ίδιο κρεβάτι, αφήνοντας να περάσει ο έρωτας από πάνω τους μέχρι να μεσημεριάσει, τρώγοντας αγκαλιά και γελώντας μέχρι να χωρίσουν για λίγο στη διάρκεια της μέρας, περιμένοντας πώς και πώς να ξανασμίξουν αργά το βράδυ.
Πιστεύω πως οι άνθρωποι δε γεννηθήκαμε όλοι για όλα. Κάποιοι αντέχουν μόνο όσα μπορούν να σηκώσουν. Αντέχουν να κουβαλάνε στους ώμους τους εκείνα για τα οποία δε θα χρειαστεί ποτέ να κάνουν την υπέρβαση. Όχι γιατί δεν μπορούν, αλλά γιατί δε θέλουν ή γιατί πίστεψαν μέσα από τις εμπειρίες της ζωής πως οι υπερβάσεις δεν τους βγαίνουν σε καλό. Φοβούνται, τρομάζουν, πνίγονται στα άγχη τους, μέχρι που ξεχνάνε πώς είναι να τα δίνουν όλα για ένα και μόνο πρόσωπο. Μήπως έτσι σκέφτεσαι κι εσύ;
Εγώ αγαπάω με τον δικό μου τρόπο. Πιστεύω πως ο φόβος της αγάπης κάποιες φορές είναι μεγαλύτερος κι από την ίδια την αγάπη. Γι’ αυτό και πείθομαι πως εμείς πάλι μπερδεύουμε τι νιώθουμε τελικά στο τέλος. Αγαπάμε πραγματικά ή πιστεύουμε πως αγαπάμε την ιδέα της αγάπης; Ή μήπως βάζουμε τα χεράκια μας και βγάζουμε τα ματάκια μας, επιλέγοντας να αγαπάμε μ’ έναν απόλυτα εγωιστικό τρόπο που ξεχνάμε στο τέλος τον άλλον; Αυτές κι άλλες πολλές οι σκέψεις μου από τη μέρα που σε γνώρισα κι ακόμα να τις ξεδιαλύνω.
Κάνουμε την αγάπη μας τόσο δυνατή που νομίζουμε πως αγαπάμε για δύο. Και ψάχνουμε να βρούμε στον άλλον όλα εκείνα που του έλειπαν για να τον κάνουμε να νιώσει μοναδικός και υπέροχος. Γιατί αυτό είναι η αγάπη. Μοναδική για τον καθένα. Χωρίς μοιρασιές και παρακαταθήκες. Εκείνο το πρώτο άγγιγμα και κοίταγμα που σε κάνει να ανατριχιάζεις και να αναρωτιέσαι πού ήταν τόσο καιρό. Η συνέχεια που ταράζει όλο σου το είναι συνειδητά γιατί εσύ επιλέγεις να βάλεις στη ζωή σου αυτό το καινούριο συναίσθημα. Αγάπη είναι οι αλλαγές στον εαυτό μας κι ο τρόπος που ξαναβλέπουμε με άλλο μάτι τη ζωή. Είναι ο άλλος να είναι μακριά κι εσύ να νιώθεις το οξυγόνο σου να λιγοστεύει, να περιμένεις ένα χαμόγελο για να θρέψεις τη μέρα σου και μια φωνή να σου χαϊδέψει τα αφτιά για να ‘χεις δύναμη να σηκωθείς από το κρεβάτι. Αγάπη είναι οι φορές που λες «να προσέχεις» και κρύβουν όλο το νοιάξιμο του κόσμου. Κάπως έτσι νιώθω κι εγώ για σένα κι ας μη θέλω να το παραδεχτώ.
Μέσα σ’ όλο αυτό έρχονται φορές που αναρωτιέσαι αν κάνεις καλά. Κι αυτό τελειώσει όπως τελειώνουν όλα, τότε τι; Κι άλλες φορές το βάρος των συναισθημάτων σε πνίγει και λες πως θα φύγεις πρώτος αλλά δεν αντέχεις παρά ελάχιστα την απουσία. Μαρτύριο μοιάζει κι ευχή για τους χειρότερους εχθρούς σου. Το τέλος. Από το ζενίθ στο ναδίρ. Δεν πιστεύω πως δυο άνθρωποι που αγαπιούνται ή αγαπήθηκαν πολύ έχουν τελειώσει. Δεν υπάρχει στο δικό μου λεξιλόγιο το ρήμα ξε-αγαπάω.
Πάντα μέσα μας θα καίει η σπίθα, ακόμη κι αν χρειαστεί να ακολουθήσουμε διαφορετικούς δρόμους. Και ίσως να μην ξανασυναντηθούμε ποτέ. Άδικο; Ποιος ξέρει; Σημασία έχει πως κάποια στιγμή χωρίζεις. Τελειώνεις με το συμμάζεμα των αναμνήσεων, δένεις τη μαύρη σακούλα στιγμών που έχεις γεμίσει και χαμογελάς. Κι είναι εκείνο το χαμόγελο της σκέψης που λέει «τουλάχιστον ήρθες….».
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
