Γράφει η Αγγελική Μετσόβου.
Μιλάς άσχημα, φωνάζεις, ρίχνεις όλο το φταίξιμο πάνω μου, προσπαθείς να βρεις τον πιο εύκολο δρόμο να ξεφύγεις από μένα, χωρίς να δεχθείς τις ευθύνες σου. Εσύ που κάποτε έψαχνες την αγκαλιά μου και ζητούσες ν’ ακούσεις τη φωνή μου. Από τότε μέχρι σήμερα όλα άλλαξαν. Πρώτα μέσα σου και μετά μεταξύ μας.
Και περιμένεις ν’ αντιδράσω. Να σε φωνάξω πίσω, να σπάσω μερικά πιάτα, να κλειδώσω την πόρτα και να πετάξω το κλειδί για να μην φύγεις. Να πέσω για άλλη μια φορά στα πόδια σου και να σε παρακαλέσω να μείνεις.
Αυτή τη φορά όμως μωρό μου, βλέπω τα πράγματα αλλιώς. Δέχομαι το τέλος με αξιοπρέπεια, όρθια στα δυο μου πόδια, σου κρύβω το δάκρυ και σου λέω αυτό που έπρεπε να σου να είχα πει από την πρώτη στιγμή που επέλεξες να με πληγώσεις: Ήμασταν τυχεροί που το ζήσαμε.
Μη με κοιτάς σαστισμένος. Αυτή είναι η μόνη αντίδραση που θα έχεις από μένα. Το αντίο από το στόμα μου δεν θα το ακούσεις, τουλάχιστον όχι τώρα. Θα το ακούσεις μόνο όταν εγώ αποφασίσω ότι τέλειωσα μαζί σου, μόνο όταν καθαρίσει και το τελευταίο μου κύτταρο που είναι γεμάτο από σένα.
Πάρε τα πράγματά σου, ρίξε τις πιο δυνατές σου ατάκες, αυτές που ξέρεις ότι θα πονέσουν περισσότερο, πες πώς δεν μ’ αγάπησες ούτε στιγμή και ύστερα φύγε σαν να μην υπήρξα ποτέ στη ζωή σου. Αγνόησέ με τόσο δυνατά, που να μην αντέχω άλλο. Και πάλι να ξέρεις την ίδια απάντηση θα πάρεις: Ήμασταν τυχεροί που το ζήσαμε.
Σε εκπλήσσω; Περισσότερο θα εκπλαγείς όταν ο χρόνος περνάει και θα νιώθεις την αγάπη μου για σένα πιο δυνατή. Αυτήν που πάντα αμφέβαλλες. Θα φροντίσω εγώ να μαθαίνεις γι’ αυτήν κι ας μην με βλέπεις ποτέ. Και θα μάθεις από μένα τι σημαίνει ν’ αγαπάς χωρίς να ζητάς ανταλλάγματα, χωρίς πρέπει και κάνονες, χωρίς εγωισμούς και ψέματα. Θα στο λέω και θα στο ξαναλέω μέχρι τα χείλη μου να κουραστούν να λένε τις ίδιες λέξεις: Ήμασταν τυχεροί που το ζήσαμε.
Γιατί κάτι τόσο δυνατό, σπάνια το ζούνε οι άνθρωποι. Κάτι τόσο αληθινό και μοναδικά δικό τους δεν το βρίσκουν εύκολα. Κάτι που να μοιράζονται μόνο εκείνοι και στο χρόνο να μένει αναλλοίωτο από τον έξω κόσμο, από τη ρουτίνα και την καθημερινότητα. Κάτι που να τους συγκινεί και να τους κρατά σε εγρήγορση. Να τους κάνει καλύτερους και να τους γεμίζει συναισθήματα και δύναμη. Κάτι που να ξυπνά το πάθος στο σώμα τους και την καλοσύνη στην ψυχή τους. Κάτι σαν αυτό που νιώσαμε και δεν μπόρεσες ποτέ να καταλάβεις. Πού να σου εξηγώ όμως τώρα;
Το ξέρεις καλά πως δεν είμαστε για τα μέτρια. Δεν έχουμε ούτε χρόνο, ούτε διάθεση για μέτρια συναισθήματα και χλιαρές σχέσεις ή καταστάσεις. Kι αυτό που είχαμε έπαιρνε άριστα με τόνο.
