Γράφει η Χ.
«Αν πιεις δεύτερο ποτό, δε θα με δεις για άλλες δέκα μέρες». Αυτά ήταν τα λόγια που μου είπες ένα βράδυ, που είχα βγει με την φίλη μου -μια βδομάδα πριν πάρω την απόφαση να αποχωρίσω απ’ τη ζωή σου.
Μία γελοία απειλή θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς. Κοιτάζοντας πίσω, όμως, συνειδητοποιώ ότι εκείνη η τόσο γελοία απειλή τελικά υποδήλωνε μια ολόκληρη συμπεριφορά ενός χειριστικού ανθρώπου.
Το πρόβλημα με την ψυχολογική βία είναι ότι, σε αντίθεση με τη σωματική, μπαίνει στη ζωή σου ύπουλα. Δηλητηριάζει την καθημερινότητά σου με θυμό, οργή, θλίψη, ανασφάλεια, αμφιβολία για τον εαυτό σου, σε σημείο που χάνεις την ταυτότητά σου. Με άλλα λόγια είναι η προσπάθεια ενός ανθρώπου να σε ελέγχει στο όνομα της αγάπης.
Όπως κάθε love story έτσι κι η δική μας ξεκίνησε με τον πιο παραμυθένιο τρόπο. Μπήκες στην ζωή μου ξαφνικά και παρά τους δισταγμούς μου με έκανες να πιστέψω πάλι στον μεγάλο έρωτα, που τόσο ονειρευόμουν. Οι μεγάλες εκπλήξεις, τα δισέλιδα ερωτικά γράμματα, οι υποσχέσεις, τα μεθυσμένα φιλιά κι όλα τα σχετικά που βλέπουμε στους κινηματογράφους.
Με τον χρόνο, όμως, έπεσαν οι μάσκες. Έχουμε την τάση να ρομαντικοποιούμε και να δικαιολογούμε καταστάσεις στο μυαλό μας όταν είμαστε ερωτευμένοι.
«Love bombing» είναι η μέθοδος που χρησιμοποιούνε οι χειριστικοί άνθρωποι. Σε βομβαρδίζουν, δηλαδή, με αγάπη και μετά στη στερούν. Βλέπεις, αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι πάντα κι απαραίτητα «κακοί». Για την ακρίβεια είναι μάλλον διπολικοί. Τη μία στιγμή σε ανεβάζουν στα σύννεφα με γλυκά λόγια και την επόμενη σε κατηγορούν, ίσως και να σε απειλούν. Μετά γυρίζουν μετανιωμένοι με μια δήθεν συγγνώμη και φτου πάλι απ’ την αρχή.
Προσπαθούσες να με ελέγχεις. Τ θα φορέσω, με ποιον θα μιλήσω, πόσο θα πιω. Μου μιλούσες για εμπιστοσύνη, ενώ έψαχνες το κινητό μου και παράλληλα φλέρταρες με άλλες. Με υποτιμούσες λέγοντας πως δεν είμαι αρκετά έξυπνη. Αν δεν έκανα αυτά που ήθελες ζούσα τον τρίτο παγκόσμιο ψυχολογικό πόλεμο.
«Μου σπας τα νεύρα και θα μου το πληρώσεις αυτό», έλεγες. Σαν κακομαθημένο παιδί, λοιπόν, δε μου μιλούσες για μέρες. Όταν έκλαιγα μου το έκλεινες στα μούτρα γιατί «σε ενοχλώ». Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι ποτέ δεν ανέλαβες την ευθύνη για τον τόσο σκληρό τρόπο που φέρθηκες. Έτσι, λοιπόν, ένα love story που ξεκίνησε με τις καλύτερες προοπτικές γρήγορα χάθηκε στον βωμό της ανασφάλειας και του εγωισμού σου.
Λένε πως ο κάθε χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος. Θρηνούμε την απουσία ενός ανθρώπου απ’ τη ζωή μας. Αυτήν τη φορά, όμως, δε θα θρηνήσω. Θα γιορτάσω τη ζωή και θα κάνω όνειρα γιατί τα καλύτερα έρχονται!
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
