Γράφει η Άλκηστις.
Νοητά μετράω.
Πόσες μέρες έχουν περάσει από την τελευταία φορά που μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Πότε ήταν που μου έστειλες το τελευταίο σου μήνυμα. Πόσοι μήνες πέρασαν χωρίς να σε δω.
Κυλάει ο καιρός χωρίς εσένα. Έτσι είναι. Κάπως έτσι θα γινόταν, άλλωστε.
Ξεθωριάζουν κάποια πράγματα. Όχι, πολλά. Γιατί το σώμα μου ακόμα θυμάται τ’ άγγιγμά σου. Ακόμα τρέμω στην ιδέα πως τα χέρια σου μ’ αγγίζουν.
Ρίγος.
Ναι, ακόμα. Μετά από τόσους μήνες. Απλά και μόνο στη σκέψη σου.
Παρ’ όλα αυτά, όμως, δε θέλω να βλέπω το πρόσωπό σου στις φωτογραφίες. Δεν μπορώ να σε κοιτάω στα μάτια. Δεν μπορώ να στο εξηγήσω, αλήθεια. Ποτέ δεν ένιωθα άνετα μ’ αυτό. Ίσως επειδή κοιτώντας μες στα μάτια σου, νιώθω ότι με παρασέρνεις μαζί σου κάπου δίχως αύριο. Μαγνήτης και με τραβάς κοντά σου.
Έχει περάσει αρκετός καιρός, ξέρεις. Αυτός είναι ο απολογισμός μου. Ότι πέρασε ο χρόνος. Κύλησε. Δε σε πήρε μακριά μου, όμως.
Απλά βαρέθηκα, κάπως, ξέρεις, να περιμένω εδώ πέρα, χωρίς να ξέρω καλά-καλά και τι περιμένω, δηλαδή.
Αν υποτεθεί ότι εσύ με τον τρόπο σου επικοινώνησες για να χτίσεις ξανά τις γέφυρες, τότε ποιο είναι το επόμενό σου βήμα; Αποφεύγεις ν’ απαντήσεις στις ερωτήσεις μου. Άρα τι περιμένεις από μένα;
Εγώ, στην τελική, σε ρώτησα κάτι. Επέλεξες να μην απαντήσεις, πιστεύω, όχι επειδή η απάντησή σου θα ήταν αρνητική, αλλά επειδή τη δεδομένη χρονική στιγμή δεν μπορούσε να είναι θετική. Μπορώ μόνο να υποθέσω το λόγο.
Ωστόσο, κουράστηκα να σκέφτομαι, βαρέθηκα να περιμένω και να μη γίνεται κάτι. Δεν είναι ότι μου λείπει ο χρόνος ή ότι δεν μπορώ να πάω παρακάτω. Θέλω ένα σημάδι σου.
Επιμένω τόσο πολύ να σε σκέφτομαι και ν’ υπεραναλύω τα πάντα μαζί σου, όχι γιατί δεν υπάρχει κάτι άλλο πιο ενδιαφέρον στη ζωή μου. Αλλά γιατί μου αρέσει ο τρόπος που αισθάνομαι όταν μου μιλάς, όταν είμαι μαζί σου. Με κάνεις χαρούμενη κι ειλικρινά δε μπορώ να το εξηγήσω σε κανέναν. Μου αρέσει ο εαυτός μου όταν μιλάμε. Μου δίνεις ενέργεια, πώς να στο εξηγήσω;
Να γιατί επιμένω τόσο μαζί σου.
Καλώς ή κακώς έχεις πάρει το ρόλο του έρωτα. Όχι, δεν είμαι ερωτευμένη μαζί σου. Απλά είχες όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που πίστευα ότι πρέπει να χει ο έρωτας. Κι εκεί την πάτησα μαζί σου. Δε με βοηθάει και το σύμπαν, όταν κάθε δεύτερο άτομο που γνωρίζω έχει τ’ όνομά σου. Ας είμαστε ειλικρινείς.
Άραγε να με σκέφτεσαι καθόλου;
Μάλλον όχι. Διότι αν με σκεφτόσουν θα μιλούσες. Εσύ, πιστεύω, πως θα το έκανες. Πάντα τα έκανες απλά όλα. Εγώ τα περιπλέκω. Ή μάλλον δεν ξέρω να τα ξεμπλέξω.
Κι η σκέψη μου, μονίμως, στριφογυρίζει γύρω από σένα.
Αν θες να μ’ έχεις μόνο δική σου, θα πρέπει να προσπαθήσεις περισσότερο. Με μεγαλύτερη επιμονή. Με περισσότερη επιμέλεια. Θα πρέπει να μου αποδείξεις πως το κάθε λεπτό από το χρόνο μου αξίζει να στο αφιερώσω. Όχι, επειδή μπορεί εσύ να μην αξίζεις, αλλά γιατί έχασα πολύ χρόνο στις αγκαλιές των ξένων. Δεν έχω άλλο χρόνο. Ή μάλλον θα ήθελα να μπορώ να τον διαθέσω, όπως του αρμόζει.
Σε σένα.
Επιμέλεια Κειμένου: Κατερίνα Κεχαγιά.
