Δεν υπήρχα για σένα. Ήμουν εκεί, στο ίδιο σπίτι μα δεν υπήρχα. Δε με έβλεπες. Προσπαθούσα να σε κάνω να με δεις μα δεν ήθελες. Στα δικά μου επιτεύγματα ήσουν τυφλός. Στις αποτυχίες μου, στις κραυγές μου για λίγη προσοχή, ήσουν αδιάφορος. Παγερά αδιάφορος. Έμαθα από παιδί πόσο εκκωφαντική γίνεται η σιωπή των άλλων. Πόσο πονάει να επιλέγουν να σε αγνοούν. Και μέσα απ’ το τραύμα μου επέλεξα να μάθω. Έμαθα την τακτική σου τόσο καλά που εντυπωσίασα τον ίδιο μου τον εαυτό μόλις το έβαλα σε εφαρμογή.
Έκανα κι εγώ το ίδιο με εσένα. Όταν κάτι μ’ ενοχλούσε το απαξίωνα μέσα μου, το πάγωνα, αδιαφορούσα. Έμαθα να διαγράφω ανθρώπους, να αγνοώ. Όχι να λέω πως τους αγνοώ, αλλά να λειτουργώ με διακόπτη. «Τώρα εσύ δεν υπάρχεις» θα πω κι ο άλλος έχει ήδη περάσει στη λήθη. Δε θα δώσω χρόνο να μου δικαιολογηθεί. Δε θα δώσω δεύτερη ευκαιρία. Βασικά, δε θα δώσω ούτε και την πρώτη ουσιαστικά. Γιατί η προσοχή μου είναι δώρο ανεκτίμητο και δεν την προσφέρω έτσι απλά.
Η προσοχή μου είναι και το εργαλείο μου την ίδια στιγμή. Την προσφέρω και νιώθεις πως έχεις κερδίσει κάτι σπουδαίο, κάτι που δεν πρέπει να χάσεις κι έπειτα –αν τολμήσεις να με απογοητεύσεις– την αφαιρώ ακαριαία. Είναι η τιμωρία σου. Μπορώ να κάνω τους άλλους να νιώσουν ασήμαντοι, τόσο απλά. Αδιαφορώντας για το τι κάνουν, πώς είναι. Αγνοώντας τους τόσο επιδεικτικά κι ανεπιτήδευτα, που τους κάνω να νιώθουν πως τρελαίνονται. Τους κάνω να νιώθουν ότι δεν αξίζουν όχι απλώς την προσοχή μου αλλά ότι δεν αξίζουν οι ίδιοι, ότι είναι ένοχοι για κάτι κι ας μην γνωρίζουν τι. Τους κάνω να σκέφτονται ξανά και ξανά τις πράξεις τους, τους κάνω ν’ αμφιβάλλουν για τους ίδιους τους εαυτούς τους.
Είναι το μέσο μου για να πετύχω τον στόχο μου, να κάνω το οποιοδήποτε αίτημά μου αποδεκτό, να κάνω τους άλλους ν’ αλλάξουν σε κάτι που εγώ κρίνω καλύτερο. Τους δημιουργώ τύψεις και τους κατηγορώ χωρίς λόγια, χωρίς περιγραφές- γιατί ξέρω ότι αν δεν υπάρχει λέξη, τότε δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί τίποτα εναντίον μου. Δεν κάνω τίποτα κακό, έτσι δεν είναι; Δεν υπάρχει κανένα σημάδι. Καμία εκδορά, κανένα τεκμήριο ότι πληγώνω εγώ τους άλλους. Εγώ απλώς σωπαίνω.
Και ποιος θα τολμήσει να με αδικήσει; Ποιος θα τολμήσει να πει πως κάνω κάτι λάθος; Με τι επιχειρήματα; Δεν έχω κάνει τίποτα. Δεν έχω πει τίποτα. Έχω απλώς παγώσει απέναντί τους κι αυτό δεν έχει κάτι το ποινικά κολάσιμο και το ξέρω. Γι’ αυτό το χρησιμοποιώ. Γιατί μοιάζει τόσο ακίνδυνο, τόσο μικρό που κανείς δεν του αποδίδει τη δύναμη που πραγματικά έχει στο να φθείρει την ψυχή του άλλου. Και το ξέρω πολύ καλά.
Γιατί εγώ μεγάλωσα με τους γύρω μου να μου λένε πόσο τυχερή ήμουν που ποτέ δε μου έδωσες σημασία. Μεγάλωσα γεμάτη πληγές από την αδιαφορία των άλλων. Στη σκιά κάποιου, νιώθοντας πως για κάποιο λόγο ευθύνομαι που είμαι τόσο αδιάφορη, τόσο λίγη, τόσο άχρηστη ώστε να μην αξίζω ούτε την προσοχή αυτού που με δημιούργησε. Κι όμως, αφού δε με έβριζες, αφού δε με χτυπούσες, δεν είχα κανένα «πραγματικό λόγο» να νιώθω άσχημα για τον εαυτό μου. Όχι, στα μάτια του κόσμου εγώ δεν αδικήθηκα.
Σας επιστρέφω λοιπόν αυτό που έμαθα τόσο καλά να κάνω. Σας επιστρέφω την αδιαφορία που μου χαρίσατε, σας επιστρέφω το κρύο που φώλιασε εκεί που θα έπρεπε να έχω αγάπη κι αποδοχή να με ζεσταίνει. Στην αρχή τ’ ομολογώ το έκανα γιατί μόνο αυτό ήξερα. Τώρα πια νομίζω πως το κάνω γιατί δεν ξέρω κάτι άλλο. Ξέρω να φωνάζω και να σιωπώ μα οι φωνές μου δεν έχουν καμία αληθινή δύναμη -τουλάχιστον όχι όσο αυτή της σιωπής μου.
Θα έλεγα πως είμαι περήφανη για μένα αλλά δεν είμαι. Θα έλεγα πως ντρέπομαι για τις πράξεις μου αλλά ούτε κι αυτό συμβαίνει. Νομίζω πως ακόμα κι απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό θα επέλεγα να αδιαφορήσω. Δε θέλω να πιστέψω ότι έγινα το τέρας που ήθελα ν’ αποφύγω αλλά την ίδια στιγμή αντιλαμβάνομαι πως δεν είμαι και πολύ καλύτερη.
Κάποιες μέρες θέλω να σπάσω τον κύκλο της βίας. Της ψυχολογικής μας βίας. Αυτής της διάφανης αμυχής που σε κάνει να αιμορραγείς από μέσα. Άλλες μέρες, θέλω να τη γυρίσω εναντίον του κόσμου όλου, να «πάρω το αίμα μου πίσω» χρησιμοποιώντας τα ίδια μέσα. Κι είμαι τόσο εγκλωβισμένη ανάμεσα σ’ αυτό που θα έπρεπε να κάνω κι αυτό που πραγματικά κάνω, που νιώθω να διχάζομαι.
Δεν είμαι κακός άνθρωπος νομίζω. Είμαι όμως πιο βίαιος απ’ ό,τι «φαίνεται».
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
