Βρες μου έναν λόγο που σ' αποζητώ ακόμη!

Γράφει η Έλλη Πράντζου.

Γιατί κάτι μέσα μου σε αποζητά ακόμη ενώ αποδεδειγμένα δε σε έχω ανάγκη πια; Μήπως φταίει το ότι σ’ αγάπησα κάποτε αληθινά; Ή μήπως φταίει το ότι αγάπησα αληθινά την ιδέα σου; Από την άλλη, θα μου πεις, μοιάζουν αυτά τα δύο να είναι το ίδιο πράγμα, για τον άνθρωπο που έχει αγαπήσει. Έλα όμως που δε μου αρκεί ως εξήγηση αυτό.

Λόγια να ‘χαμε να λέγαμε, ξέρω. Απλώς, ρε φίλε κάτι μέσα μου, ακόμη και τώρα, που δεν είμαι πια τίποτε απ’ όλα όσα κατέληξες να πιστεύεις, ακόμη και τώρα που έφτασα στο πολυπόθητο σημείο να με βρω και να με δικαιώσω, κάτι σε αποζητά πότε πότε. Εσένα. Εσένα που με έφτασες στο σημείο να φέρομαι ως δειλή, εγώ, για να μη νιώθεις έτσι εσύ. Κι έφτασα στο σημείο να το πιστέψω. Να πιστέψω πως έτσι είμαι. Εσένα που μ’ έκανες να μεταλλαχτώ κι ύστερα απέρριψες το δημιούργημά σου. Εσένα, που σου επέτρεψα να ρουφήξεις όλη μου την ύπαρξη γιατί έδειξες πως αυτό είχες ανάγκη.

Εμένα κατηγορώ βέβαια για όλα αυτά, δεν είναι εκεί το θέμα. Όσο να πεις, όμως, όλο αυτό κάπου-κάπου με μπερδεύει. Διότι κάποτε νόμιζα πως σε χρειάζομαι για τα πάντα, πέρα από την ειλικρινή αγάπη που κατάφερες να με κάνεις να βιώσω. Μέχρι που κάποια στιγμή, με τρόπο βίαιο ομολογουμένως, επιτέλους συνειδητοποίησα πως δεν έχω ανάγκη ούτε εσένα ούτε καμιά. Το χρειαζόμουν, πάσο. Γιατί ως τότε με υποτιμούσα οικτρά στο όνομα του συναισθήματος.

Ωστόσο, βρες μου έναν λόγο που κάτι μέσα μου, γαμώτο, σε αποζητά ακόμη! Ή μήπως δεν αποζητά εσένα αλλά αυτό που με έκανες να νομίζω πως είσαι τελικά; Πόσο ακόμη μπορώ να τα ξεψαχνίζω, άραγε, χωρίς να μείνει πια ψαχνό για να βγάλω; Με κούρασα ήδη, ακόμη κι εγώ έμενα, φαντάσου. Ας μην καούμε άλλο απόψε. Οπότε ασ’ το. Ό,τι κι αν είναι αυτό που ακόμη αποζητά το μέσα μου από σένα, ξέρω πλέον ότι δεν το αξίζεις εσύ η ίδια πραγματικά. Ενδεχομένως εκεί να είναι κι η όποια ουσία. Καιρός, λοιπόν, τώρα πια, αφού κατάφερα να βρω και να εδραιώσω επιτέλους εμένα, να τοποθετήσω κι εσένα εκεί όπου επέλεξες να είσαι στη ζωή μου. Εκεί που μάλλον θα έπρεπε να είσαι εξ αρχής. Στο πουθενά. Και πολύ άργησα. It is what it is.

Κι αν δεν καταλάβω ποτέ τι στο καλό είναι αυτό που ακόμη μέσα μου σε αποζητά ως άνθρωπο σε στιγμές, ενώ δε σε έχω ανάγκη, έχει καλώς. Αν όχι, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Γιατί, ευτυχώς, ερωτευμένη δεν είμαι πια κι αυτό είναι το μόνο που ξέρω σίγουρα. Αλλιώς δε θα προβληματιζόμουν καν. Βλέπεις, όσα νιώθω δεν έχω κανένα κόλλημα να τα παραδεχτώ, όσα τουλάχιστον αναγνωρίζω. Ίσως εν τέλει να φταίει το ότι εγώ ξέρω ν’ αγαπώ, έχω αποφασίσει τον τρόπο που θα το κάνω και νιώθω καλά με αυτό. Πιστεύω λοιπόν, πως όταν αγαπάς δεν ξε-αγαπάς ποτέ. Παρ’ όλα αυτά, ε και; Δικό μου θέμα. Προχωράω. Αυτό είναι που μετράει.