Γράφει η Ελίνα.
Βρέθηκα πρώτη φορά σε μέρη που ξέρω πως τριγυρνάς. Στα λημέρια σου, σε εκείνα που δε θέλησες να συναντηθούμε. Πάει κάπου χρόνος απ’ την τελευταία φορά που μιλήσαμε και -όχι- δεν πρόκειται αυτές οι διακοπές να ‘ναι η αφορμή να ξαναστείλω.
Στην παραλία κοιτάω δεξιά κι αριστερά, μήπως και δω σε μια ξαπλώστρα κάποιον να σου μοιάζει. Κι όμως, τύχη θα ‘ναι να μη σε πετύχω, να μη χρειαστεί να βρεθώ στην άβολη θέση να κάνω τάχα πως δε σε είδα, πως η φυσιογνωμία σου άλλαξε τόσο που δε σε γνώρισα. Για να σε χαιρετήσω δα ούτε λόγος, δε βγαίνει το σκέτο «γεια» απ’ τα χείλη και τα «γιατί» μου δεν ψάχνουν πια απαντήσεις. Καλύφθηκαν με όσες τους έδωσα εγώ καιρό πριν για να καταλαγιάσω το κενό που άφησε η απουσία σου.
Μα ακόμα κι αν σε έβλεπα, μπορεί να μη σε γνώριζα. Μπορεί το μυαλό να ‘θελε να πιστέψει πως πρόκειται για παιχνίδι του, πως σε κατασκεύασε για να ικανοποιήσει ένα βαθύτερό μου πάθος. Αλήθεια, δεν ξέρω τι θυμάμαι από σένα. Θυμάμαι όμως πολλά από μένα όταν ήμουν μαζί σου, από όσα έκανες να νιώσω.
Μαζί σου ήμουνα παιδί. Χρειάζονταν μόνο μερικά δευτερόλεπτα για να κάνω πράξη ό,τι μου περνούσε απ’ το μυαλό και δε λογάριαζα μη με παρεξηγήσεις. Ήμουν εγώ, η αυθόρμητη. Μαζί σου έμαθα να χαμογελάω και δε θυμάμαι από πότε έχω να δω ίδιο χαμόγελο στα χείλη. Μαζί σου δε σκεφτόμουν τις μέρες που θα έμελε να ‘ρθουν παρά μόνο τις επόμενες λίγες ώρες και τη στιγμή που θα σε συναντούσα. Ήμουν εγώ, μια χαρούμενη ερωτευμένη.
Ειρωνεία όλα αυτά αν σκεφτείς πως μέχρι και σήμερα είσαι ο μόνος άνθρωπος στον οποίο δε δίνω ελαφρυντικά για το πώς φέρθηκε. Κι ακόμα κι αν ψάξω να βρω, έτσι για να ρίξω φταίξιμο και σε μένα, να μοιράσουμε την ευθύνη, τι νόημα θα ‘χει; -αφού θα μοιάζεις πάντα με πικρή επίγευση σε παγωτό σοκολάτα
Κάθε που σε σκέφτομαι, μόνο θυμό δε νιώθω. Πώς να θυμώσει παιδί με παιδί; Πιο πολύ κάτι απ’ αφέλεια είχε η συμπεριφορά σου κι αν σ’ έβλεπα τώρα να ‘σαι σίγουρος πως θα σου χάριζα μια μεγάλη αγκαλιά, κι ας κρύβω μέσα μου την απογοήτευση όλη του κόσμου.
Περνάς καλά; Αυθαίρετα απαντάω ναι, γιατί το όχι θα με μου φέρει θλίψη. Προχώρησες; Αυθαίρετα θα πω ναι, γιατί θα επιβεβαιώσει τη θεωρία μου ότι απλώς δεν την πάλεψες μαζί μου. Κι όσο για το αν περνάω απ’ το μυαλό σου πού και πού, πολύ θα ήθελα να με ‘χεις διαγράψει κι από εκεί, όμως από εμπειρία θα πω ότι οι άνθρωποι κατά στιγμές γυρνάνε.
Ας είμαι, λοιπόν, εκείνη η σκέψη που θα περνά και θα σηκώνονται ελαφρά προς τα πάνω οι γωνίες των χειλιών σου κι όχι η άλλη που θα τη συνοδεύει μια βαθιά εκπνοή ανακούφισης.
Την επόμενη μπίρα θα την πιω στην υγειά σου, χαζεύοντας το απέραντο γαλάζιο -το αγαπημένο σου χρώμα. Κι ας ελπίσουμε να ‘σαι στη διπλανή παραλία και να μη μάθεις ποτέ πόσο κοντά βρεθήκαμε και δε συναντηθήκαμε. Κι εγώ υπόσχομαι όσο περνά απ’ το χέρι μου να μην ταράξω την ήρεμη ζωή σου.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
