Γράφει ο Γαβριήλ Δασκαλόπουλος.
Σήμερα θα γράψω για εσένα. Ο έρωτας είναι αυτός που θα σε πάει στα σύννεφα, αλλά είναι κι αυτός που θα σε γκρεμίσει στη γη. Αυτό που οφείλουμε είναι να τον ζήσουμε μέχρι τέλους και να μην τον αφήσουμε στη μέση, επειδή συναντήσαμε κάποιες δυσκολίες -πόσο μάλλον, τις πρώτες δυσκολίες.
Θα μου πείτε, αν κάποιος τα παρατήσει στους πρώτους προβληματισμούς της σχέσης, τότε δεν αξίζει κι η αλήθεια είναι ότι έτσι θα έπρεπε να σκεφτόμαστε, αλλά το μαγικό στον κόσμο τούτο είναι που κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός χαρακτήρας και σκέφτεται, εντελώς, διαφορετικά.
Γι’ αυτό θα σας πω ότι μπορεί να μην αξίζει, αλλά εσύ πιστεύεις σε αυτό που ζήσατε, τις στιγμές που είχατε και δε θα σας τις πάρει κανείς. Θα παλεύεις με ένα «γιατί» κάθε μέρα και θα ελπίζεις σε μια ανασύνταξη των σκέψεων του ανθρώπου σου και, ίσως, σε μια πρόωρη επιστροφή του πριν σβήσει ο έρωτάς σου. Πρέπει να αναλογιστούμε τις δυσκολίες. Μα πάνω απ’ όλα, να είμαστε εκεί στις δυσκολίες. Δε χρειάζεται να φοράμε τα παπουτσάκια μας και να την κάνουμε ελαφρά πηδηματάκια.
Ας δουν, αυτοί που τα παρατάνε, τις δυσκολίες σαν τη θάλασσα. Όταν αυτές δεν υπάρχουν, η θάλασσα είναι ήρεμη, καθαρίζει την ψυχή σου. Όταν κάποιος απ’ τους δύο στη σχέση αρχίσει να νιώθει μια ανασφάλεια, έτσι κι η θάλασσα θα βγάλει μικρά άκακα κυματάκια. Μόλις το ζευγάρι βιώσει ταυτόχρονα ανασφάλειες κι ανάμεσά του μπούνε οι καβγάδες κι άλλοι εξωτερικοί παράγοντες, έτσι και στη θάλασσα έρχεται η καταιγίδα, με την οποία μαζί έρχονται και τα μεγάλα κύματα.
Όμως, αυτό που θα πρέπει να θυμόμαστε εδώ είναι ότι μετά από μια μεγάλη μπόρα καθαρίζει το τοπίο κι επιστρέφει η γαλήνη στη θάλασσα. Οπότε, τι λέτε εσείς, οι «δε σου αξίζω», που τα παρατάτε εύκολα, να μη σκορπάτε λόγια όταν όλα είναι καλά κι αντ’ αυτού να γίνετε θαλασσόλυκοι μαζί με εμάς και να καβαλήσετε τα κύματα, ώστε να γνωρίσουμε τη γαλήνη; Κανείς δεν έχασε με την προσπάθεια. Χάνεις μόλις σταματήσεις να προσπαθείς. Και είσαι χαμένος εξαρχής, αν δεν προσπαθήσεις καθόλου. Ποιος θέλει να είναι χαμένος απ’ την αρχή, λοιπόν;
Λες ότι είχες όσα ήθελες και δε σου έδωσε κανείς, όμως, τα παράτησες όλα έτσι. Θα θελα να ήξερα πώς τα ‘χεις με τον εαυτό σου. Συμβιβάστηκες με την απουσία μου έτσι απλά; Δε σε ενδιαφέρω απ’ τη μία στιγμή στην άλλη; Με σκέφτεσαι, άραγε, όπως εγώ; Τα παράτησες όντως όλα αυτά που σου έδωσα τόσο εύκολα; Τα ξέχασες όλα; Τι σε εμπόδισε ώστε να τα παρατήσεις και να με αφήσεις σύξυλο; Αναρωτιέμαι εγώ και μαζί μου πολλοί ακόμα. Μια μέρα ελπίζω να μάθω από σένα την ίδια τις απαντήσεις. Μου λείπεις και δε θέλω να στο πω γιατί μου υποσχέθηκες ότι θα είσαι εκεί, αλλά μάντεψε πού δεν είσαι τώρα.
Θυμάμαι που μου είχες πει ότι ίσως ψάξεις εμένα αλλού. Αφού εμένα θέλεις, τότε γιατί να μην το προσπαθήσεις, ρε μωρό μου, κόντρα στον καιρό, κόντρα στις αντιξοότητες, κόντρα σε όλους κι όλα; Σου ζητάω όσο αργά και να είναι να βγάλεις αυτή τη τεράστια δύναμη, που μου έδειξες ότι έχεις, από αυτό το μικροσκοπικό σώμα.
Άσε το χρόνο να φέρνει δυσκολίες με την προϋπόθεση να είσαι εδώ, να τις ξεπερνάμε μαζί και να μη μας χωρίζει τίποτα. Το ξέρω ότι μπορείς, μην αντιστέκεσαι και μη φεύγεις. Έφευγες κι έβλεπα ότι το έκανες κόντρα σε όσα ήθελες. Έφευγες κι έβλεπα ότι πιστεύω περισσότερο σε σένα απ’ ό,τι εσύ στον εαυτό σου, απ’ ό,τι εγώ σε εμένα. Έφευγες και με άφησες μόνο μου με τα κύματα, να σε περιμένω να γυρίσεις με μια σωσίβια λέμβο για να με σώσεις.
Ελπίζω να έρθεις να με βρεις σε αυτή τη θάλασσα που με άφησες κι αν δεν το κάνεις, ελπίζω να με βρεις στη θάλασσα με τα περισσότερα κύματα, μα αυτή τη φορά έτοιμη να τα ανέβουμε όλα μαζί.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
