Γράφει η Λυδία
Είναι κάποιες στιγμές που εύχεσαι να μην τελειώσουν ποτέ. Κι απόψε σου γράφω για το μέσα μου κι είναι τόσα αυτά που θέλω να σου πω, που νομίζω πως δε μου φτάνουν τα γράμματα στο πληκτρολόγιο και οι λέξεις που έχω στο μυαλό μου. Γι’ αυτές τις στιγμές θα σου πω, γιατί έχουν φωλιάσει και στο δικό σου μυαλό, το ξέρω.
Μου την έσπαγαν πάντα τα κλισεδιάρικα «σ΄αγαπώ» κι αυτό είναι κάτι που το έχεις καταλάβει πολύ καλά. Δε μου αρέσουν οι συμβιβασμοί. Δε με φτιάχνουν τα προγραμματισμένα. Δεν είμαι για τους έρωτες που θα συμφωνούν με οτιδήποτε λέω αλλά για εκείνους που θα αμφισβητούν, πού και πού, ακόμη και για τα συναισθήματά μου.
Το δικό σου κλειδάκι που ήρθε και τα ξεκλείδωσε όλα είναι το ότι δε με θεωρείς δεδομένη. Δεν παύεις να με διεκδικείς κι αυτό με τρελαίνει. Δεν ξέρω για πόσο θα συνεχίσεις να το κάνεις, αλλά αν μπορούσα θα σου έλεγα πως ελπίζω να μη σταματήσεις. Με κολακεύει, με κάνει να σε θέλω ακόμη πιο πολύ. Ξέρεις, είναι μεγάλη απόλαυση το να σε ψάχνει και να σε αναζητά ο άλλος ακόμη και τις στιγμές που κοιμάστε μαζί. Να νιώθεις τα χέρια να βολτάρουν στο σεντόνι μέχρι να αγγίξουν σάρκα για να εξιλεωθούν, να καλμάρουν και να αγκαλιάσουν.
Με άλλαξες κι εσύ. Τίποτε πια δε θεωρώ δεδομένο στην ζωή μου. Κι αυτή είναι η μαγεία του δικού σου έρωτα, της δικής μας σχέσης. Μηνύματα και λέξεις πλέκουν ένα ειδύλλιο που όμοιό του δεν υπάρχει. Λατρεύω τις παύσεις σου όταν γίνομαι λίγο πιο τολμηρή. Λατρεύεις τις δικές μου όταν εκφράζεις τα όνειρά σου με εμένα σε βασικό ρόλο. Με εκνευρίζουν πολλά από όσα κάνεις και λες κάποιες φορές, αλλά έτσι είναι ο έρωτας. Δε χαρίζεται και δε σκορπίζεται μόνο στις όμορφες στιγμές. Σε τεστάρει και στις δύσκολες, στις άφταστες. Σε εκείνες που πριν έρθει ο φτερωτός θεός έλεγες «εγώ ποτέ όμως» και τώρα δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου όταν ασυναίσθητα κάνεις όσα ορκιζόσουν πως ποτέ δε θα έκανες.
Ζηλεύεις μου λες τον αέρα που αναπνέω. Ζηλεύω με τη σειρά μου τα βλέμματα που θα ξαποστάσουν πάνω σου. Κι είναι αυτή η ζήλια κάτι, που επίσης δεν ξέραμε. Ο έρωτας όλα τα αλλάζει. Σε κάνει να θέλεις να κατακτήσεις όσα πριν δε σκεφτόσουν ή δεν τολμούσες να σκεφτείς. Μα είναι και τονωτικό αυτή η ζήλια, αναθερμαίνει, φουντώνει ακόμη πιο πολύ ένα «σε θέλω εδώ και τώρα».
Μαζί σου θέλω να είμαι. Αυτό είναι το μόνο μου δεδομένο. Κι αν δεν στο έχω πει ακόμη είναι γιατί ήθελα πρώτα να κάνω απόλυτα δική μου αυτή τη σκέψη. Να νιώσω την ανασφάλεια του να μη σε έχω για να πειστώ. Να παραδεχθώ πως καίγομαι για ακόμη πιο πολλές στιγμές μαζί σου. Να παραδεχθώ πως θέλω να ξυπνάω μαζί σου κάθε μέρα κι ας με τρόμαζε αυτό το κάθε μέρα. Όλα τα άλλαξες.
Είσαι απόλυτα ερωτεύσιμος χωρίς καν να το γνωρίζεις. Κι όταν στο λέω και μου χαμογελάς με αυτά τα γλυκά λακκάκια στο πρόσωπο, ξέρω πως λίγο ακόμη θέλεις για να πειστείς και να με πιστέψεις. Δε θα σου ορκιστώ ποτέ αιώνια αγάπη. Δεν είμαι έτσι, δεν τάζω για να με αγαπήσουν. Δεν είναι ότι με τρομάζουν οι όρκοι, αλλά μη με βάλεις ποτέ σε αυτή τη διαδικασία. Θέλω να ζω το «τώρα», το «εδώ», το «εμείς».
Άργησες, λες, να έρθεις στη ζωή μου. Και σου απαντώ «καλώς όρισες» κάθε φορά. Δεν υπάρχει το ρήμα αυτό όταν μιλάμε για δυο ψυχές που ενώνονται με έναν τρόπο που και οι ίδιες δεν μπορούν να εξηγήσουν. Δεν υπάρχει το «άργησες» όταν τα σώματα κάνουν έρωτα όπως δεν έχουν κάνει ποτέ ξανά. Δεν άργησε κανείς μας. Το ταξίδι τώρα ξεκινάει κι ανυπομονώ.
Καλώς όρισες λοιπόν. Ελπίζω να απολαύσεις τη διαμονή και να σου μείνει αξέχαστη. Έχω φροντίσει τον χώρο ειδικά γι’ εσένα. Έχω προσαρμόσει τα πάντα για να βολευτείς. Μόνο μπαίνοντας φρόντισε να κλείσεις την πόρτα πίσω σου. Βλέπεις, για τυχόν ακυρώσεις δε θα αποζημιωθείς. Η δική μου καρδιά δε δέχεται επαναλήψεις, μόνο original κρατήσεις.
