Είναι παράξενο πώς κάποιοι άνθρωποι εμφανίζονται ξαφνικά στη ζωή μας και ανατρέπουν κάθε δεδομένο. Ρυθμοί και συνήθειες που έμοιαζαν ακλόνητοι, ξαφνικά χάνουν τη σημασία τους μπροστά σε ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο ή μια κουβέντα που μένει χαραγμένη στο μυαλό όλη μέρα. Μερικές φορές, ακόμα και η ίδια η λογική μοιάζει αδύναμη να εξηγήσει πώς ένας άγνωστος μπορεί να αρχίσει να έχει τόση σημασία τόσο γρήγορα. Ίσως να είναι η ενέργεια που αποπνέει, ίσως ο τρόπος που γελάει ή που σε κοιτάζει με εκείνο το υπέροχο, παιχνιδιάρικο βλέμμα. Ό,τι κι αν είναι, γεννά αυτή τη σπίθα που δεν περίμενες να έρθει τόσο σύντομα.
Νιώθεις πως από τη στιγμή της γνωριμίας και έπειτα, κάθε λεπτό μετράει αλλιώς. Η καρδιά χτυπά λίγο πιο γρήγορα.
Κι όμως, πίσω από τη χαρά της γνωριμίας, υπάρχει κι ένα σύννεφο που δεν μπορώ να αγνοήσω. Ο καιρός περνά, και ξέρω πως σύντομα θα φύγεις για την καλοκαιρινή σεζόν, αφήνοντας πίσω στιγμές που μόλις άρχισαν να γίνονται αναμνήσεις. Μέσα μου γίνεται μια μάχη—ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα. Να αφήσω τα πράγματα να κυλήσουν φυσικά ή να παλέψω για αυτό που νιώθω; Θέλω να σου πω πόσο πολύ θέλω να είμαι δίπλα σου, μα φοβάμαι. Μήπως όλα αυτά είναι μια όμορφη αυταπάτη που θα σβήσει με τον χρόνο. Μήπως σε τρομάξω.
Το μυαλό μου γεμίζει με σκέψεις για αεροπορικά και ακτοπλοϊκά εισιτήρια—μικρές αποστάσεις που θα μπορούσαν να γίνουν ακόμα μικρότερες. Αλλά ίσως δεν πρέπει να σκέφτομαι τόσο το μέλλον. Δεν ξέρω αν είναι η σωστή στιγμή να σου μιλήσω για όλα αυτά. Το μόνο που ξέρω είναι πως κάθε πρωινό ξύπνημα δίπλα σου κάνει τον κόσμο λίγο καλύτερο.
Και υπάρχει μόνο ένα πράγμα που θέλω πολύ να σου πω.
Θέλω λίγο ακόμη χρόνο μαζί σου.
Τόσο απλό και τόσο δυνατό. Λέξεις που ίσως φοβάμαι να ξεστομίσω, αλλά είναι αληθινές.
Παλεύω με τη λογική, που όπως πάντα με προσγειώνει. Μα αναρωτιέμαι: είναι τόσο δύσκολο τελικά; Αν κάτι αξίζει, μένει—κι ας είναι δύσκολο.
Εγώ είμαι εδώ, ό,τι κι αν συμβεί. Ίσως ο χρόνος και η απόσταση δοκιμάσουν πολλά. Μα η αλήθεια είναι πως δεν με νοιάζει τίποτα άλλο πέρα από το να διεκδικήσω αυτό που θέλω. Αν κάτι το θέλεις αρκετά, όλο το σύμπαν συνωμοτεί, έτσι δεν λένε;
Σε κάθε χαμόγελό σου, γεννιέται αυτόματα και το δικό μου. Κι αυτό το χαμόγελο μου φτιάχνει τη μέρα.
Είμαι εδώ για σένα.
Αυτό που φοβάμαι πιο πολύ, δεν είναι ο χρόνος ή η απόσταση. Είναι μήπως μια μέρα χρειαστεί να λογοδοτήσουμε για όσα δεν ζήσαμε. Για τη βόλτα που δεν πήγαμε, το κρασί που δεν ανοίξαμε, την Κυριακή που δεν φάγαμε έξω. Για ό,τι στερήσαμε από τον εαυτό μας, περιμένοντας κάτι «καλύτερο».
Ζω για το τώρα. Γιατί η ίδια η ζωή το απαιτεί. Ίσως κάθε ανθρώπινη σχέση πρέπει να περάσει από κύματα και δοκιμασίες για να αντέξει. Όπως το αεροπλάνο που απογειώνεται πάντα κόντρα στον άνεμο.
Συντάκτης: Guest Pillowfighter
