Σε ‘χω φανταστεί στο κρεβάτι μου

Γράφει η Αντωνία.

Τι αστείος που είναι ο έρωτας! Ανάρμοστος και διασκεδαστικός! Απ’ το πουθενά εμφανίζεται μέσα στο στήθος σου και καίει τα σωθικά σου, με φωτιά σιγανή που, ενώ σε βασανίζει, ποτέ δε σε σκοτώνει. Και, όπως κάθε φωτιά, με το οινόπνευμα φουντώνει. Ειδικά εκείνο το φθηνό, που σε ξεγελάει και σε γεμίζει πριν να το καταλάβεις. Ρέει στις φλέβες σου και σε ποτίζει με θάρρος, το θάρρος εκείνο που χρειάζεσαι για να φωνάξεις όλα όσα νιώθεις.

Έτσι έκανα κι εγώ μαζί σου. Μέθυσα πολύ –ίσως εσκεμμένα– και σου ψιθύρισα στο αφτί τις απαγορευμένες λέξεις, εκείνες που έπαιζαν σε επανάληψη στο κεφάλι μου τους τελευταίους μήνες. Μπορεί να μην το φώναξα, μα οι λέξεις ήταν αρκετά δυνατές για να μας τρελάνουν και τους δυο.

Δεν τα μπορώ τα πολλά τα λόγια. Το ξέρω, θα σε τρόμαζαν, κι εγώ θέλω να σε κάνω χαρούμενο. Άλλωστε, δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψω όσα νιώθω. Κι η αλήθεια είναι ότι δε θα ‘πρεπε να τα νιώθω καθόλου. Δεν υπάρχει, βλέπεις, τίποτα πιο ύπουλο από έναν έρωτα άπιαστο, ουτοπικό.

«Έχεις ιδέα τι θα σου ‘κανα αν δεν είχες κοπέλα;» σε ρώτησα. Ούτε εγώ δεν πίστευα ότι το είπα αυτό στ’ αλήθεια. Και τι δε θα ‘δινα να έριχνα όλη την ευθύνη στο αλκοόλ! Μα δεν μπορώ να αρνηθώ το πάθος μου όταν με κοιτάς.

Σε ‘χω ονειρευτεί πολύ, να ξέρεις. Σε ‘χω φανταστεί στο κρεβάτι μου, στον καναπέ μου, στο μπάνιο μου. Έχω κάνει μαζί σου ταξίδια ολόκληρα σε ερημικές παραλίες, με το σεληνόφως να χαϊδεύει τα κύματα κι εσένα να χαϊδεύεις εμένα. Έχω επισκεφτεί πόλεις άγνωστες, φωτεινές, γεμάτες πρόσωπα που δεν ξέρουμε, με εσένα στο πλευρό μου, να μου κρατάς το χέρι και να ενθουσιάζεσαι, καθώς εξερευνάς τον κόσμο ολόκληρο μαζί μου.

Έχω βρεθεί σε πολυτελή εστιατόρια, με τριαντάφυλλα κι αρωματικά κεριά, κι εσένα εκεί απέναντι, να χάνεσαι στα μάτια μου ενώ εγώ χάνομαι στα δικά σου. Έχω περάσει νύχτες ολόκληρες στην αγκαλιά σου, ακούγοντάς σε να μου μιλάς για ‘σένα, για τα όνειρα και τις φιλοδοξίες σου, για τα ελαττώματα και τις αδυναμίες σου, λατρεύοντας κάθε κομμάτι σου, κάθε σημείο σου. Τι κρίμα που όλα αυτά τα ‘χουμε ζήσει μόνο στο κεφάλι μου. Τι κρίμα που όλα αυτά τα ζει κάποια άλλη μαζί σου, κάποια που με πρόλαβε.

Μακάρι να στα ‘λεγα, να μην έμενα στη διαβολεμένη ερώτηση. Άραγε, τη σκέφτηκες πριν κοιμηθείς εκείνο το βράδυ; Ή μήπως την ξέχασες κι αυτή μαζί με ‘μένα όταν το φως του ήλιου γαργάλισε το μάγουλό σου το πρωί; Ήταν ένα ακόμα κομπλιμέντο, ένα ανάμεσα στα πολλά που παίρνεις καθημερινά, ή μέτρησε –έστω και λίγο– στο μυαλό σου; Αυτό να ‘ξερα και θα μου αρκούσε. Γιατί δεν περιμένω τίποτα άλλο από ‘σένα.

Δεν είμαι τέτοια εγώ. Δε μ’ αρέσει να κλέβω τα αστραφτερά παιχνίδια άλλων κοριτσιών, όσο κι αν θέλω να τα κάνω δικά μου. Ούτε θέλω να ‘μαι με έναν άνθρωπο που απατά, που κοροϊδεύει, που τα θέλει όλα δικά του και που κοτεύει να πάρει την ευθύνη και να τερματίσει μία κάπως ανάπηρη σχέση. Έτσι δε σε θέλω, όχι. Αν αντί για το χαμόγελο που μου έσκασες όταν σου είπα τις σκέψεις μου με έπιανες και με φίλαγες, θα σε χαστούκιζα και θα εξαφανιζόμουν. Καλύτερα έτσι, και για τους τρεις.

Μα πέρα απ’ τον ρομαντισμό, που έχει κατακλύσει κάθε κύτταρό μου πλέον, οι σκέψεις που κάνω για ‘σένα είναι και πρόστυχες, άκρως ερωτικές. Όχι, δεν μπορώ να σου τις περιγράψω αυτές. Προτιμώ να σου τις δείξω στην πράξη, όταν κάποια μέρα θα ‘σαι ελεύθερος, όταν κάποια μέρα θα ‘μαι κι εγώ ελεύθερη να σε διεκδικήσω. Γιατί εγώ αγωνίζομαι γι’ αυτά που θέλω. Δεν τα αφήνω να γλιστρήσουν μακριά μου μαζί με τον χρόνο. Ή όλα ή τίποτα, ή τώρα ή ποτέ.

Κι αν η ώρα της ελευθερίας μας καθυστερήσει πολύ, κι εγώ πάψω να περιμένω και προχωρήσω και πετάξω μακριά σου, ή αν εσύ κλείσεις και κλειδώσεις την πόρτα που μου άνοιξες κάποτε και πετάξεις το κλειδί για να μην το βρω ποτέ, όλες αυτές οι σκέψεις και τα όνειρα που έκανα, στο υπόσχομαι, δε θα χαθούν. Θα ‘ναι όλα όσα μου έμειναν, αυτά κι οι αναμνήσεις. Θα ‘ναι όλα όσα ζήσαμε, όλα όσα μου επέτρεψες να κρατήσω από ‘σένα. Δε θα απογοητευτώ, οπότε μη φοβάσαι. Όπως είπα εγώ τι σκέφτομαι, θέλω να πεις κι εσύ. Τώρα, αργότερα, κάποτε στο μέλλον. Δεν έχει σημασία το πότε. Όλα γίνονται στην ώρα τους, και τώρα ήταν απλά η σειρά μου.

Σ’ ευχαριστώ για τις στιγμές και για τις αφορμές. Για όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά σου που με έκαναν να σε ερωτευτώ, που σε μετέτρεψαν από άγνωστο σε υποψήφιο εραστή μου. Σ’ ευχαριστώ που είσαι αυτός που είσαι, και συγγνώμη που δεν ήρθα νωρίτερα. Πιστεύω αλήθεια ότι θα σε ‘κανα ευτυχισμένο.

Α, και κάτι τελευταίο. Πες της να σε προσέχει, γιατί είναι τυχερή, κι εσύ πολύτιμος για να ραγίσεις. Είναι τυχερή που τη διάλεξες, είναι τυχερή που σε γνώρισε. Κι εγώ είμαι τυχερή που ξέρω ότι υπάρχεις.