Γιατί είναι μια πολύ κακή ιδέα να αποκτήσετε κοινό ταμείο

Όλο και πιο γρήγορα αποφασίζουν τα ζευγάρια να συμβιώσουν. Και γιατί όχι δηλαδή; Οι ρυθμοί της ζωής όπου ζούμε σήμερα είναι κάθε μέρα όλο και πιο ταχείς. Αν μη τι άλλο είναι αναμενόμενο ότι και οι σχέσεις θα προχωράνε πιο γρήγορα. Δε ζούμε πλέον στην εποχή όπου πριν συμβιώσεις πρέπει να παντρευτείς ή έστω να αρραβωνιαστείς. Γι’ αυτό βλέπεις και τα ζευγάρια να προχωράνε στη συγκατοίκηση σχεδόν άμεσα και κυρίως- απλούστερα.

Η συμβίωση με το άλλο σου μισό δε σημαίνει απλώς «μένουμε μαζί». Το να συμβιώσεις ζητάει μια διαρκή και καθημερινή διαπραγμάτευση κι εννοείται ότι εκτός από το ότι πρέπει να μάθεις τον άλλο και τον τρόπο ζωής του, πρέπει να χειριστείτε και ένα μεγάλο κεφάλαιο, το οικονομικό. Και εδώ δημιουργείται ένα μεγάλο ερώτημα για το οποίο χρειάζεται να είσαι σε θέση να πάρεις μία μεγάλη απόφαση: να δημιουργήσετε κοινό ταμείο ή να έχει ο καθένας μας το δικό του πορτοφόλι. Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Η απόφαση είναι καθαρά του ζευγαριού. Το ζευγάρι είναι αυτό που θα κρίνει εάν το να αποκτήσουν κοινό ταμείο θα βοηθήσει ή όχι στη συμβίωση. Δυστυχώς ή ευτυχώς και οι δύο περιπτώσεις έχουν τα αρνητικά τους. Κι εδώ έρχεται το ερώτημα πια από τις δύο επιλογές έχει τα λιγότερα προβλήματα για μία πιο ήσυχη σχέση με λιγότερους καβγάδες, τουλάχιστον όσον αφορά το οικονομικό.

Ας αναλύσουμε και τις δύο επιλογές. Η πρώτη επιλογή είναι να αποκτήσει το ζευγάρι κοινό ταμείο. Αυτό λύνει πολλά προβλήματα ως προς το πώς θα χειριστούν τα έξοδα. Και οι δύο πλευρές έχουν τα προσωπικά τους έξοδα αλλά υπάρχουν και τα κοινά έξοδα όπως ενοίκιο, ηλεκτρισμός, ψώνια για το σπίτι κλπ.. Το λογικό είναι ότι εφόσον συμβιώνουν, αυτά τα έξοδα πρέπει να μοιράζονται στα δύο και το να έχουν κοινό ταμείο βοηθά έτσι ώστε να μην υπάρχουν «αδικίες» όπως το να πληρώνει ο ένας περισσότερα από τον άλλο. Υπάρχει το κοινό ταμείο και γνωρίζουν και οι δύο πως τα έξοδά τους θα πληρώνονται από αυτό. Αυτό βοηθά και στις περιπτώσεις όπου προκύπτουν απρόοπτα όπως είναι μια έκτακτη επισκευή για παράδειγμα. Δεν υπάρχει το ενδεχόμενο να διερωτηθεί το ζευγάρι ποιος από τους δύο πρέπει να πληρώσει, γνωρίζουν και οι δύο ότι τέτοιου είδους έξοδα θα πληρωθούν από το κοινό τους πορτοφόλι. Το μόνο που πρέπει να κάνουν σε αυτή την περίπτωση είναι να καθορίσει το ποσό που θα φυλάει έτσι ώστε να καλύπτει να τα καθημερινά έξοδα αλλά και να φυλάνε και ένα ποσό για αποταμίευση.

Το πρόβλημα με αυτή τη λύση είναι ότι μπορεί να ακούγονται όλα ωραία και δίκαια αλλά δεν είναι έτσι. Το να βάζουν και οι δύο ένα ποσό στην άκρη ή ακόμη και ολόκληρο το μισθό προκαλεί προβλήματα και ένας από τους δύο ή ακόμα και οι δύο νιώθουν αδικημένοι. Στις πλείστες περιπτώσεις ο μισθός των δύο ατόμων διαφέρει και σε κάποιες από αυτές τις περιπτώσεις η διαφορά είναι αρκετά μεγάλη. Αδικία μπορούν να νιώσουν και οι δύο πλευρές. Αδικίες ως προς το ότι ίσως κάποιος συμβάλλει περισσότερο από τον άλλο ή ότι αναγκάζεται να πληρώσει περισσότερα από όσα χρειάζεται έτσι ώστε να καλύψει τα προσωπικά έξοδα του συντρόφου του. Επίσης μειώνεται η αξία της αυτονομίας καθώς κάθε οικονομική απόφαση, ακόμα και η πιο μικρή, περνάει από φίλτρο και συζήτηση, που μπορεί να οδηγήσει σε μικροκαβγάδες και φθορά όσο περνάει ο καιρός.

Και εδώ έρχεται η δεύτερη λύση, το να μη δημιουργήσουν κοινό ταμείο όταν αποφασίσουν να συμβιώσουν. Κι ενώ ίσως ακούγεται πιο ριψοκίνδυνο το να μην υπάρχουν χρήματα σε ένα κοινό πορτοφόλι, στην τελική ίσως βοηθήσει να αποφευχθούν οι καβγάδες. Σε αυτή την περίπτωση το ζευγάρι μπορεί να αποφασίσει ποιος θα πληρώνει τι και ποια έξοδα θα μοιράζονται αλλά τα προσωπικά έξοδα θα τα πληρώνουν οι ίδιοι κι όχι από κοινού με τον σύντροφό τους. Κι αυτό τους αφήνει να νιώθουν ελεύθεροι, ότι έχουν ακόμη την επιλογή να ξοδέψουν τα χρήματά τους όπως θέλουν, δε χρειάζεται να δώσουν λογαριασμό ούτε και να πάρουν την άδεια από τη σχέση τους προτού ξοδέψουν τα χρήματα που στην τελική ήταν δικά τους εξ’ αρχής. Και το να μοιράζονται τα κοινά έξοδα χωρίς να χρειάζεται να έχουν ένα πορτοφόλι τους αφήνει να νιώθουν απελευθερωμένοι και η αποφυγή της ενδεχόμενης καταπίεσης βοηθά σε μία πιο ήρεμη αλλά και ξεκάθαρη σχέση. Κι αν για οποιοδήποτε λόγο η συμβίωση δεν πετύχει, δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν και μπορεί ο καθένας να τραβήξει το δρόμο του.

Το να μην υπάρχει κοινό ταμείο στην τελική, ίσως να είναι και η καλύτερη λύση. Εάν ρωτάτε τη γνώμη μου, είναι προτιμότερο να υπάρχει μία υγιής σχέση όπου το ζευγάρι δε θα νιώθει το άγχος της απόδοσης και του μοιράσματος, ενώ τα έξοδα θα κατανέμονται μεν, αλλά θα έχουν και την ευχέρεια να «σπαταλούν» τα μέλη της σχέσης τα χρήματά τους όπως αυτοί νομίζουν καλύτερα, αντί να μαλώνουν ως προς το ποιος πληρώνει περισσότερα ή για το ότι δεν κάνουν κάτι για τον εαυτό τους.